Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
GRUBA = BRZYDKA ? cz.2

hej! od razu zaznaczam, że w tym komentarzu nie powiedziałam wszystkiego co bym chciała, bo temat jest szeroki i głęboki jak morze.. z chęcią przeczytałam cz. 1 i 2 Twojego wpisu oraz przeleciałam skrótowo Twój pamiętnik by wiedzieć z kim mam do czynienia, dotarłam nawet do zakamarków wagi z 8 na czele z 2014r. - zaznaczam, że przyjemnie się TO czytało, po stylu pisma można poznać, że głupia to Ty nie jesteś, więc nie wiem skąd sobie taki epitet przypisałaś.. że gruba rozpoczyna się literką G, to nie wskazuje na to, że głupia też do Ciebie pasuje. a więc odpowiadając na pytanie, czy gruba = brzydka? NIE, ale to nie oznacza gruba = piękna. piękno jest tematem względnym, ale jeśli chodzi o grubasów, to w większości są to mało atrakcyjne osoby, tutaj króluje zdecydowana mniejszość. pewność siebie decyduje o tym, czy konkretny grubas jest piękny czy też nie. myślę, że grube często jest oceniane przez innych jako brzydkie, bo to pewna forma zaniedbania, dlaczego jest złe? nikt nie rodzi się grubym "ot tak", tę magiczną cechę się nabywa zazwyczaj poprzez konsumpcję śmieci, a jeśli nie śmieci to jedzenia w zbyt dużych ilościach. czy jedzenie zatem jest złe? oczywiście, że nie, ale człowiek powinien jeść aby żyć, a nie żyć aby jeść i tutaj zaczyna się cały problem.. jestem gruba od kiedy pamiętam, albo raczej „czasów bycia szczypiorkiem” nie pamiętam i za dzieciaka nikt mi nie musiał mówić, że jestem gruba czy, że przydałoby mi się schudnąć itp. ponieważ sama w domu miałam lustro i doskonale o tym wiedziałam, a patrząc na szczupłe dzieciaki chciałam być takie jak one, bo widziałam jak o wiele łatwiej mają pod wieloma aspektami. ogólnie wpis fajny, ale skupiasz się na wartościach grubość i piękno, a mówisz o takim zestawieniu, bo sama je masz i uwierzyłabym w prawdziwość tego wpisu gdybyś poruszyła też inne niedoskonałości, a skupiasz się na tej jednej. akceptacja to jedno, a kanony urody to drugie, można się akceptować będąc grubym, ale to nie znaczy, że jest się pięknym. bardzo się cieszę, że akceptujesz siebie (przynajmniej mam taką nadzieję) i gadasz, że chcesz schudnąć dla zdrowia, ale jestem przekonana, że gdy ważyłaś te 80 kg czułaś się piękniejsza. jeśli ktoś był gruby i wierzył, że jak schudnie to będzie piękny, a teraz jest szczupły i nadal jest niezadowolony to ma już zaburzenia własnej wartości, ale większość osób czuje ogromną ulgę gdy pozbędzie się nadprogramowego balastu, a dodatkowo wzrasta ich mniemanie względem własnego piękna oraz wartości.

Wlasnie zrobiłam wpis o tym, że często ludzie gdy są grubi zaczynają siebie zaniedbywać i w tym, myślę, tkwi problem :)

Zgadzam się z Jurysdykcją. A poza tym to, że akceptuję siebie nie znaczy że od razu jestem piękna. A to że nie jestem piękna, nie oznacza że się nie akceptuję i nie lubię. Źródłem poczucia mojej wartości nie jest dla mnie to czy jestem piękna. Trzeba mieć dystans niczym Maria Czubaszek ;) i zajmować się czymś innym niż wygląd, to też przynosi satysfakcję.

Jak napisałaś, piękno jest subiektywne, ale!: nie żyjemy w szklanym laboratorium, tylko tu wtedy i tam, a w głowach mamy emocje, info, wszystko od rodziców, z reklam, filmów, książek i nie wiadomo z czego. Tyle o subiektywiźmie. A ja gruba - byłam jednym wielkim nieszczęśliwym kompleksem. Teraz szczupła, czuję się piękna, sprawna i zdrowa. I każdego dnia to doceniam to i ciesze się z tego.

Dla mnie nie było przykre nie akceptować siebie , umocniło mnie to w przekonaniu że potrafię coś zmienić i dążyć do celu a krytyka dała mi kopa który popchał mnie do mety

Dążymy do celu jaki obrałyśmy a czy wewnętrzna przemiana dokona się w nas samych jak i przemiana zewnętrzna dowiemy się na końcu drogi , warto próbować by się przekonać :)

ja mając nadwagę nie akceptowałam siebie w 100 % nie mając nadwagi akceptuję siebie w 100 % :)

A jeśli tylko ta nadwaga stoi wyłącznie na drodze do 100-tu % akceptacji samej siebie...?

Lubię takie blogi motywacyjne:) moje skojarzenia na dzisiejszy temat: wpływ mediów, reklam, hajs, hasła typu: musisz to mieć, musisz być chuda i piękna, generowanie zysków dla branży związanej z wyglądem, modą, kosmetykami itd, narzucone standardy piękna, że chude = atrakcyjne, no i ten wszechogarniający photoshop. Do tego potem dochodzi brak akceptacji w naszym społeczeństwie wszystkiego co jest niestandardowe, najpierw presja rówieśnicza w szkole, potem narzucanie innym jakie powinno być ich życie i jak powinni wyglądać i się zachowywać. (bo to tak wypada, w pewnym wieku itd). I jak tu zachować swój indywidualizm i pełną akceptację siebie i swojego ciała?

To jest długi temat ,temat rzeka,i moje zdanie ja wiem z własnego doświadczenia że gruby może myśleć że jest piękny ale jak stanie się szczupły to poczuje się naprawdę piękny, zdania są podzielone a Ty? czy czułabyś się piękna będąc szczupłą bardziej niż piękna jako gruba sama odpowiedz

Wydaje mi się, że nawet łatwiej Ci będzie walczyć o utratę wagi teraz kiedy jesteś ze sobą pogodzona. Nie ma nic gorszego niż nienawiść do siebie, do swojego ciała.

jakby tak było to ten temat nie budził by wątpliwości , sama sobie zadaj pytanie i odpowiedz na nie szczerze sama przed sobą wolę być piękna i gruba czy szczupła i piękna to nie ja wyznaczam kanony piękna tylko obraz który dostaje się do naszego mózgu przez zmysł jakim jest wzrok i nie piszemy tu o cechach osobowości bo każdy człowiek może być piękny mieć jakąs wartość duchową chodzi tu o wygląd i piękno wizualne

ta różnica to postrzeganie swojego piękna przez pryzmat tylko i wyłącznie naszej wagi kto jest otyły i mówi że jest piękny oszukuje sam siebie

Różnica jest taka że jak się jest grubym to się czuje że się jest piękną a jak się jest szczupłym to widzi się że jest się piękną niby mały szczegół ale jak wielką robi różnicę

Zgadzam się dosłownie ze wszystkim co tu piszesz, mam nawet takie samo zdanie, grube NIE JEST dla mnie równe BRZYDKIEMU ale... niestety działa to tylko w stosunku do innych osób. Nie przeszkadza mi czyjaś nadwaga/otyłość, u każdego znajdę coś pięknego,a to oczy, a to fajny styl ubierania, czy coś zupełnie innego. Nigdy nie oceniam nikogo po wyglądzie. Tylko szkoda, że nie potrafię w taki sposób spojrzeć na siebie. Miałam 76kg, uważałam, że jestem gruba, a gdy schudnę, wszystko będzie takie cudowne. Moim nieosiągalnym marzeniem była 4 z przodu (jestem niska, mam 154cm) , całe życie marzyłam, żeby ujrzeć kiedyś na wadze 49,9. A dziś? Ważę 46/47 kg i co? W swoich oczach ciągle czuję się gruba/brzydka/beznadziejna... Mam wrażenie, że ludzie, którzy ,,jeździli'' po mnie w dzieciństwie, zniszczyli mi psychikę i nigdy jej już nie naprawię. Dlatego waga NIE JEST wyznacznikiem piękna i nigdy nie będzie. :)

Coś w tym jest co piszesz. Rozmawiałam z kilkoma facetami odnośnie mojego wyglądu i żaden mi nie powiedział,że źle wyglądam ...wręcz przeciwnie,że lubią kobiety z krągłościami ;)

Przyznam się że nie przeczytałam wszystkiego, o tak przeleciałam po poście :) Ale odpowiem na pytanie: dla mnie gruby= brzydki, wiem że to płytkie ale myślę że przez to że całe życie byłam grubasem tak na mnie wpłynęło. Nawet jak dziewczyna nie jest zbyt urodziwa a jest szczupła uważam ją o wiele bardziej atrakcyjną od ładnej buźki z wystającym brzuchem.