Temat: Chory zwiazek

Przeczytałam cały wątek, znam też poprzednie Twoje posty i mam mieszane uczucia. Nie że Ci nie wierzę, ale z faktów jakie przytaczasz w ogóle nie wynikają wnioski jakie wyciągasz. Relację faceta z dziećmi i byłą żoną opisujesz jako zupełnie pokojową, zdrową, fakty wskazują na dobre porozumienie w kwestiach zachowania się w sytuacjach, a po chwili unosisz się emocjami by przypisać im wszystkim intencje, które z tych faktów w ogóle nie wynikają. Tak i tutaj. Dziadek umiera, wnukowie chcą sie pożegnać, matka im towarzyszy w okolicznościach oswajania śmierci, ojciec nie próbuje prowadzić niepotrzebnych wojenek kosztem dzieci. To co opisujesz jawi się jako obraz bardzo dojrzalego podejścia. Po czym za chwilę piszesz o jakichś jazdach, wtracaniu się, że dzieci niby dorosłe to już nie dzieci, mieszasz w to religię i uderzasz w retorykę, że nikt o Tobie nie pomyślał i zostałaś odsunieta. No nie pomyslał, bo nie jesteś w tych okolicznościach najważniejsza a oni porozumieli sie w sprawach istotnych. I ja naprawdę rozumiem, że po tylu latach związku czujesz sie mniej rodziną z nimi, niż poprzednia żona. Ale oni przeszli etap tradycyjnego modelu, który jako taki wiąże w pewnych kwestiach niekoniecznie uczuciowych, Ty zaś utknęłaś na etapie związku uczuciowego, i pewnie jesteś dla swojego faceta znacznie ważniejsza niż pierwsza żona i mogłabyś porównywać wasz status 1:1 gdybyście również mieli dzieci. 

Może zamiast zastanawiać się jak być nie powinno, przywołaj jak sobie to wyobrażasz. Dziadek umiera, sam na sam z księdzem, była żona i dzieci są "zaproszone" łaskawie na pogrzeb, a potem wszyscy do domu a Ty sam na sam z partnerem robicie sobie stypę? Kiesy sie denerwujesz na jakąś sytuację nie tup nogą to jest chore, tak byc nie powinno, tylko zwizualizuj to jak wg Ciebie powinno być i zobaczysz czy to ma naprawdę obietywnie sens, bo może sie okazać, że nie ma. 

Nie powinnaś mieć pretensji, że na namaszczeniu była ex żona - może chciała wspierać dzieci, nie wnikajmy. Za to do swojego partnera powinnaś mieć pretensje, że Ciebie nie wziął ze sobą i mało tego - dowiedziałaś się o tym fakcie po 2ch tygodniach. Ja sobie nie wyobrażam takiej sytuacji. Złość absolutnie nie powinna być kierowana w stosunku do żony czy ich dzieci, tylko do tego kolesia, którego uważasz za partnera. Jesteście razem 14 lat a on ani nie gada z Tobą o śmierci ojca, ani nie ustala z Tobą szczegółów pogrzebu, tylko z synami, ani nie zaprasza Cię na namaszczenie, za to byłą żonę tak (nawet jeśli zaprosił ją syn, to nic nie stało na przeszkodzie abyś Ty też tam była). Jakoś mało głęboki ten związek, skoro w takich sprawach on milczy i Cię odsuwa na bok.

Czytam i czytam ten post od wczoraj. Pamiętam co pisałaś o swoich relacjach z partnerem w poprzednich wątkach i mam duże wątpliwości, czy warto szukać usprawiedliwienia dla jego postępowania. Dla mnie istotny jest fakt, że od 14 lat jesteście razem a on nie liczy się z Twoimi uczuciami. Ma świadomość, że masz do niego pretensje tak poważne, że od kilku tygodni nie mieszkacie razem, a nadal nie widzi żadnej swojej winy i oczekuje że do niego wrócisz. To oznacza, że wraz z powrotem będziesz musiała zaakceptować wszystko, co Cię w tej relacji uwiera, mierzi i co boli. Masz chyba dopiero 32 lata. Może pora pomyśleć o sobie i zostawić za sobą partnera ze zbyt wielkim bagażem i za małym zaangażowaniem w związek? Ja bym na pewno tak postąpiła. 

masz wydumany problem do tego zamiast wspierać faceta po smeirci jego ojca robisz cyrki i się wyprowadzasz... Zachowanie 5latki

Jakos nie widać żeby jej partner jej potrzebował skoro wszystko w sprawie pogrzebu załatwiał poza nią i wszystko przeżywa w gronie byłej rodziny odsuwając od tego Autorkę. 

Jakos nie widać żeby jej partner jej potrzebował skoro wszystko w sprawie pogrzebu załatwiał poza nią i wszystko przeżywa w gronie byłej rodziny odsuwając od tego Autorkę. 

Zmarl mu ojciec, ona pyta po jego powrocie do domu jak mu pomoc, a to chyba logiczne, ze na wejscie nie ma nikt do tego glowy. A potem pyta go TRZY DNI POZNIEJ o termin pogrzebu. No hellou...? A przez te trzy dni to gdzie byla?

Zgadzam się co do słowa. Bo domyślam się, że jednak powodem ich rozwodu byłaś Ty?

Z doświadczenia Ci powiem, że nawet jak partner nie okazuje, że żałobę przeżywa, to ją przeżywa. Możliwe, że w swoim wnętrzu. A śmierć kogoś bliskiego jest mocnym bodzcem do przemyślenia swojego życia. Bo dociera do twojej świadomości, jakie życie jest kruche. A może po prostu jako osoba niewierząca, ciężko Ci zrozumiec, podejście do niektórych sytuacji, przez osoby wierzące. Może zaczął żałować, że tak się potoczyło jego życie? Ślubowali przed Bogiem... A Ty przez 14 lat nke stałaś sie dla niego rodzina, ani żoną? Domyśl się...

Czytanie ze zrozumieniem się kłania. Przecież była na pogrzebie.

ale czekaj, ty sie o tym dopiero teraz dowiedzialas i afere robisz? Bo pisalas ze ojciec mu zmarl juz w pazdzierniku wiec albo sie podszkol w trollingu albo wez sie zastanow czego wlasciwie chcesz od tego zwiazku...