Temat: Macierzyństwo raz jeszcze

I takie kobiety jak Ty sa duzo lepszymi matkami niz te sruciu ciuciu zachwycajacymi sie malymi stopkami. Ty bylabys rozsadna, odpowiedzialna matka a nie taka, ktora po urodzeniu oklapnie w swych zachwytach, bo zrozumie, ze to nie ma nic wspilnego z bobaskiem z reklamy.

A ile partner ma lat? Czy jest gotowy zrezygnować z chęci posiadania dzieci? To smutne co piszesz bo nie jest Ci łatwo.

Ja od dziecka wiedziałam że dzieci będe miała. Moje corki mają lat 9 i 7 i zawsze mowią ze jak będą mamami to będą robiły to.i to.itd. nawet mowią ile.dzieci będą miały. Nie miałaś tak jako dziecko? Nie każdy musi mieć dzieci. Gorzej jeśli jedna ze stron związku musi sie poświecić.Czyli ty mając dziecko albo on nie mając. Tego nie da si3 pogodzić bo za parę lat ktoś będzie żałował. Łatwiej jest gdy dwie strony chcą tego samego.

Wydaje mi się, że panicznie boisz się ciąży i nowej rzeczywistości z dzieckiem. Wóz albo przewóz możesz nie mieć już dużo czasu na decyzję o macierzyństwie. A za xxx lat możesz żałować tego. Ale to twoja sprawa i twoje życie. Porządnie to przemysl, bo czasu nie cofniesz. 

Też nie przepadam za dziećmi i nie miałam Jako tako instynktu macierzyńskiego. Ale jak urodziłam syna to instynkt sam przyszedł. Nie jest różowo i kolorowo. Młody darl się w niebogłosy. Po 4.5 roku urodziłam córkę i mamy parkę. Syn ma 10 córka 6. Kłócą się non stop, przekamarzają się. Non stop fochy. Czasem z mężem wspominamy czasy jak ich nie było. Teraz zawiozlam je do babci na kilka dni i mimo iż mamy święty spokój to czujemy pustkę i czegoś nam brakuje.... 

tak zastanawiać sie to możesz do 50tki i okaze sie, ze juz za pozno. Woz albo przewoz. Jeśli sie zdecydujecie to poradzicie sobie na pewno, z mniejszym czy większym wysilkiem. Wiadomo, czasem jest ciężko ale więcej jest szczęśliwych chwil.  cudze to co innego niz swoje  

pogodzić się z tym, nie każdy musi być rodzicem :)

Wszystko z Tobą OK, po prostu nie jesteś naiwna i wiesz, że same życzenia nie wystarczą by było dobrze. 

Najłatwiej zostać matką gdy ma się w głowie sielski obrazem mamusi bawiącej się z dzieckiem w zamożnym i czyściutkim domku a tatuś przynosi dużo pieniążków i wszyscy są szczęśliwi.Z wiekiem zaczynamy dostrzegać prawdziwe życie rodzinne, a kobiety odpowiedzialne za swój los  nie ulegają już złudzeniom. Kobieta nadal  jest bardziej obciążona domowymi obowiązkami przez role jakie wyznacza jej społeczeństwo, a  macierzyństwo to obowiązek który pozbawia ją wielu swobód - społeczeństwo oczekuje że matka dokona wyborów bardziej służących dziecku niż jej samej . Ja wiem, ze zaraz mogą się odezwać nawiedzone mamusie i przysięgać, że prawdziwa kobieta i prawdziwa matka nigdy nie pomyśli o sobie, ale jak się bliżej przyjrzeć sytuacji to mają w tym swój dobrze ukryty interes. W każdym bądź razie świadome macierzyństwo zawsze jest jakimś wyrzeczeniem dla kobiety i w jakiś sposób ją ogranicza jako niezależną jednostkę, że o troskach dnia codziennego i poczuciu odpowiedzialności nie wspomnę. 

Za to mężczyźni bardzo często chcą mieć w związkach dzieci - no bo dom z dziećmi to taki dobrze funkcjonujący kombinat. Zawsze ktoś w tym domu jest i czeka na niego, bo samego dziecka w domu się nie zamknie, a z dzieckiem cały dzień poza domem  włóczyć się niewygodnie. Jak się dla dziecka codziennie gotuje obiad to przecież i tatuś  dostanie, pralka chodzi to można dorzucić, na brudnej podłodze dziecko bawić się nie będzie ani w zimnym domu więc zawsze przy okazji i tatuś się na ciepły domek załapie.

To tak okiem cynika

Sama musisz sobie odpowiedzieć co cię przeraża w codzienności z dzieckiem. Brak pewności co do trwałości związku? Brak pomocy partnera w podziale obowiązków? Ograniczenie swobody? Wpakowanie się w zupki i kupki których nie cierpisz? Za pomocą pytań powinnaś dotrzeć do sedna własnych obaw i uczciwie sama sobie się przyznać czego się boisz i czego nie chcesz. Gdy już będziesz to wiedzieć możesz się zastanowić jak można temu zaradzić, jakie rozwiązanie byłyby dla Ciebie satysfakcjonujące, w czym mógłby pomóc partner i na ile jesteś w stanie mu zaufać, oraz jak się ewentualnie zabezpieczyć  być czuła się bezpieczna w roli matki.

Macierzyństwo to nie zabawa, ale też daje wiele radości, miłości, dodaje życiu blasku i barw (w tym tych mniej kolorowych również), i zawsze nadaje życiu rodzinnemu sens i inny wymiar.

Ma 36 lat i jest gotowy zrezygnować. Jesteśmy ze sobą wiele lat i zawsze byłam z nim szczera, zdecydował, że związek ze mną jest dla niego ważniejszy. Ale to nijak nie ułatwia sprawy, czuję wewnętrznie olbrzymią presję i wiem, ze gdybym zaszła w ciążę on nie posiadałby się z radości. 

Związek by się utrwalił, to teraz wisi na włosku, bo zastanawiam się, czy nie powinnam odejść żeby nie unieszczęśliwiać partnera. Partner pomagałby na 100%, a nawet przejął większość uznawanych za kobiece obowiązków. Zresztą zajmuje się domem na równi ze mną, w końcu on też w nim mieszka. Z ograniczaniem swobody już miałam do czynienia nie raz, sama biorąc na siebie różne odpowiedzialności i wiem co to znaczy nie móc np. ruszyć się z domu na krok. Na zupki i kupki nie reaguję rozczuleniem, ale jak mus to mus, coś trzeba jeść,zresztą należę do bardzo opiekuńczych osób, np. zwierzakami opiekuję się wzorowo, nawet tymi bardzo chorymi. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego w takiej sytuacji tak bardzo i stanowczo nie chcę dzieci, a na myśl o możliwej wpadce robi mi się słabo. 

Czy mogłabyś napisać w jaki sposób? Jest to moje ogromne zmartwienie a wkrótce czeka mnie powrót po macierzyńskim.