Temat: Macierzyństwo raz jeszcze

Olenochka napisał(a):

Mnie dzieci nigdy nie interesowaly, nigdy nie bylam gotowa, ale jak skonczylam 30 lat , to zaszlismy w ciaze planowana i tyle. Teraz mamy coreczke juz 4.5 roku. Instynkt, a moze po prostu milosc sie we mnie rodzila do niej powolutku i dalej mocnieje z kazdym dniem. Nigdy sie nie zwalil sie na mnie zaden instynkt jak grom z jasnego nieba!Jest bardzo fajnie nam w trojke, nigdy nie bedziesz znac tego uczucia jezeli nie bedziesz miala wlasnego dziecka. Jest 100% warto!

Zucchini napisał(a):

Annne17 napisał(a):

Brak pewności co do trwałości związku? Brak pomocy partnera w podziale obowiązków? Ograniczenie swobody? Wpakowanie się w zupki i kupki których nie cierpisz?

Związek by się utrwalił, to teraz wisi na włosku, bo zastanawiam się, czy nie powinnam odejść żeby nie unieszczęśliwiać partnera. Partner pomagałby na 100%, a nawet przejął większość uznawanych za kobiece obowiązków. Zresztą zajmuje się domem na równi ze mną, w końcu on też w nim mieszka. Z ograniczaniem swobody już miałam do czynienia nie raz, sama biorąc na siebie różne odpowiedzialności i wiem co to znaczy nie móc np. ruszyć się z domu na krok. Na zupki i kupki nie reaguję rozczuleniem, ale jak mus to mus, coś trzeba jeść,zresztą należę do bardzo opiekuńczych osób, np. zwierzakami opiekuję się wzorowo, nawet tymi bardzo chorymi. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego w takiej sytuacji tak bardzo i stanowczo nie chcę dzieci, a na myśl o możliwej wpadce robi mi się słabo. 

sunny86 napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

No to brzmi jak problem wymagający terapii, jeśli nie umiesz tego powodu do strachu sprecyzować.Ja mogłam jasno powiedzieć, czego się bałam - że się roztyję (nie roztyłam), że nie będę mieć czasu dla siebie (nie mam :D), że relacje z moim partnerem się zmienią/pogorszą (owszem, zmieniły się, bo życie z dzieckiem wymaga dużo więcej wysiłku włożonego w budowanie relacji z partnerem, praca z partnerem jest cięższa, niż praca z dzieckiem), że to się Bóg wie jak odbije na mojej pracy (odbiło się korzystnie). Że mój związek się posypie i zostanę z dzieckiem, że dziecko mnie uwiąże w sytuacji, która nie będzie komfortowa a dla jego dobra poświęcę swoje własne (to się okaże). To były konkretne obawy, nie było mowy o panice, koszmarach itd.

Czy mogłabyś napisać w jaki sposób? Jest to moje ogromne zmartwienie a wkrótce czeka mnie powrót po macierzyńskim. 

Zucchini napisał(a):

Annne17 napisał(a):

Brak pewności co do trwałości związku? Brak pomocy partnera w podziale obowiązków? Ograniczenie swobody? Wpakowanie się w zupki i kupki których nie cierpisz?

Związek by się utrwalił, to teraz wisi na włosku, bo zastanawiam się, czy nie powinnam odejść żeby nie unieszczęśliwiać partnera. Partner pomagałby na 100%, a nawet przejął większość uznawanych za kobiece obowiązków. Zresztą zajmuje się domem na równi ze mną, w końcu on też w nim mieszka. Z ograniczaniem swobody już miałam do czynienia nie raz, sama biorąc na siebie różne odpowiedzialności i wiem co to znaczy nie móc np. ruszyć się z domu na krok. Na zupki i kupki nie reaguję rozczuleniem, ale jak mus to mus, coś trzeba jeść,zresztą należę do bardzo opiekuńczych osób, np. zwierzakami opiekuję się wzorowo, nawet tymi bardzo chorymi. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego w takiej sytuacji tak bardzo i stanowczo nie chcę dzieci, a na myśl o możliwej wpadce robi mi się słabo. 

jurysdykcja napisał(a):

sunny86 napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

No to brzmi jak problem wymagający terapii, jeśli nie umiesz tego powodu do strachu sprecyzować.Ja mogłam jasno powiedzieć, czego się bałam - że się roztyję (nie roztyłam), że nie będę mieć czasu dla siebie (nie mam :D), że relacje z moim partnerem się zmienią/pogorszą (owszem, zmieniły się, bo życie z dzieckiem wymaga dużo więcej wysiłku włożonego w budowanie relacji z partnerem, praca z partnerem jest cięższa, niż praca z dzieckiem), że to się Bóg wie jak odbije na mojej pracy (odbiło się korzystnie). Że mój związek się posypie i zostanę z dzieckiem, że dziecko mnie uwiąże w sytuacji, która nie będzie komfortowa a dla jego dobra poświęcę swoje własne (to się okaże). To były konkretne obawy, nie było mowy o panice, koszmarach itd.

Czy mogłabyś napisać w jaki sposób? Jest to moje ogromne zmartwienie a wkrótce czeka mnie powrót po macierzyńskim. 

Jestem bardziej skupiona, bardziej zorganizowana. Musiałam mocno podciągnąć swoją efektywność, bo nie mogę sobie pozwolić na nadgodziny. Nic tak nie motywuje jak godzina zamknięcia żłobka ;)

Zucchini napisał(a):

Od 10 lat próbuję samą siebie namówić na posiadanie dziecka. I nie mogę się przekonać. Jak sobie zaczynam wyobrażać codzienność z dzieckiem ogarnia mnie przerażenie. Staram sie odwiedzać znajomych mających fajne dzieci, nawiązać z nimi kontakt, lubię je, ale tylko jako dzieci znajomych, nie czuję zazdrości, zachwytu, wręcz trochę mi tych matek i ojców szkoda. Gdy już mi się wydaje, że może raz się żyje, zajdę w ciążę i będzie super ogarnia mnie autentyczna panika. Nielatwo mi to przyznać, zawsze myślałam, ze będę miala dzieci, chociaż nigdy nie myślałam o tym w konkretny sposób. Teraz im później, tym moje nastawienie sie pogarsza, widzę coraz więcej minusów, a ten osławiony i obiecywany instynkt, którym mnie wszyscy uspokajali, że mi się nagle włączy w ogóle się nie pojawił... Myślicie że coś z tym robić, iść na jakąś terapię, czy pogodzić się z tym, że dzieci nigdy mieć nie będę? Co jest ze mną nie tak? Ciekawi mnie wasza opinia, co byście zrobiły.