Temat: Związek a wypadek- dlaczego nie wierzę w miłość

Zostaniesz stara panna :)

jak dla mnie strasznie wyidealizowalas pojecie milosci wiec nic dziwnego ze nis mozes znalezc tego jedynego.

Po pierwsze, skoro związek to dla ciebie tylko zabawa na jakąś chwilę, to określ się w ten sposób na początku, nie będziesz się czuła zobowiązana, jeżeli coś mu się stanie, bo i tak obydwoje wiedzieliście "że to tylko zabawa".

Nie rozumiem Twojego toku rozumowania, to w takim razie po co z nimi jesteś? Szczerze, ja nigdy nie czułam się w związkach jakoś super, zawsze stwierdzam, że tak czy owak się to skończy - czy naszą śmiercią, czy po prostu kiedyś rozstaniem, ale NIGDY nie jestem z facetem, po to żeby było mi fajnie, tylko dlatego, że chcę z nim być jak najdłużej, mimo tego, że nie jest jakimś "wymarzonym, jeden na milion" itd. to jest myślenie typowych 15-latek. Szczerze, to współczuję facetom, którzy na Ciebie trafiają, bo po prostu marnują swój czas, skoro się jedynie nimi bawisz, bo to jest ZABAWA. 

Więc albo zacznij określać na początku jak ich traktujesz i będziesz wobec siebie i ich fair, albo nadal martw się tym "co będzie gdy mu się coś stanie i utknę z kimś do końca" - chociaż najpewniej w takiej sytuacji byś po prostu zwiała. Przynajmniej wtedy nie będziesz czuła się "sztywno" jak będziesz ich całować, przytulać się do nich, etc. 

Zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji, lepsze czy gorsze dla jednej ze stron. Pozdrawiam ;-)

Nie rozumiem Twojego myślenia, nie wiem jak można wyobrażać sobie że drugiej osobie stanie się coś złego. To już bardziej martwiłabym sie że zajdę w ciąże z tym miłym i będę zmuszona z nim się związać. Z drugiej strony jesteś wolnym człowiekiem i nikt nie nakazuje Ci bycia z kimś kogo nie kochasz. Z resztą podchodzisz do tego jak byś komuś robiła wielką łaskę że z nim jesteś. Zachowujesz się trochę jak rozkapryszona księżniczka. Wyobraź sobie że na świecie są miliony kobiet i ten miły facet na pewno znajdzie sobie taką , która na niego zasługuje. Nie jesteś jego ostatnią deską ratunku :)

Nie rozumiem Cię. Zakładanie, że komuś przytrafi się wypadek i obawa przez tym że ktoś będzie niepełnosprawny nie jest normalna. Po tym co przeczytałam wygląda to jakbyś miała jakąś fobię, nie wiem natrętne myśli ? ( to się leczy;))

Po drugie jeśli nie miałabyś oporu przed tym żeby zostawić osobę np. sparaliżowaną, tylko dlatego że uległa wypadkowi to być może w ogóle nie potrafisz odczuwać empatii. To mi trochę pasuje na obraz osoby która jest psychopatą ( oczywiście nie mam na myśli takiego psychopaty, który znęca się nad zwierzętami i morduje ludzi)

Sądzę, że jeśli tym wszystkim Darkom, Czesławom i Markom powiesz z góry że to nie jest stały związek tylko raczej forma romansu, to jest ok . Twój wybór na życie :)

I o to cały jest ambaras. Po prostu nie potrafię się uwolnić od tej myśli. Nie potrafię nawet przytulać się do faceta, chwytać za rękę, całować, określać naszej relacji mianem "ponadkoleżeńskiej". Bo ciągle się boję, że "WPADNĘ ŻYCIOWO" ze zwykłym miłym chłopakiem. Że pozostanie mi wybierać: uziemić się przy zwykłym miłym chłopaku, tylko dlatego, że jego wypadek przypadł na czas naszego przelotnego związku, albo beztrosko sobie odejść (co i tak bym zrobiła niezależnie od wypadku, z racji powierzchowności relacji!) i zostać przez społeczeństwo odsądzona od czci i chwały i nazwana suką. "

to może po prostu badź z kimś kogo kochasz

Oczywiście, to działa w dwie strony. Zapewne jestem przelotną zapchajdziurą (piszę to bez ironii) bo jak już wspominałam- moje związki są płytkie i oparte na podobaniu: "ładny i fajny" z "ładną i fajną", bez żadnych fajerwerków dodatkowych. 
Ja bym na pewno zerwała gdybym miała wypadek. No ale nie mogę tego samego wymagać od drugiej strony. Zasady gry są takie, że od siebie wymagam pełnosprawności tak samo jak od partnera. Gdy ten filar się łamie, to niestety ale LEKKI związek traci prawo bytu. Nie wmawiam mojemu chłopakowi ani nie oszukuję samej siebie, że on jeden na milion, spośród grona innych kandydatów, właśnie on zauroczył mnie wnętrzem, duszą, że czuję braterstwo osobowości... NIE! zwykła płytka relacja. 

To zrozumiałe i rozsądne. Lepszy żaden związek niż płytki. Jednakże takich ludzi jak Ty jest chyba mniej niż tych, którzy wyznają zasadę, że "ale kobieta przez świat nie może iść całkiem sama" więc zaklepuje pierwszego lepszego "fajnego" chłopaka, bo nie można wydziwiać, bo lata lecą, bo coraz mniej wolnych... no i tworzą się związki z desperacji oparte na obniżonych wymaganiach.

Już jestem! :) I ani trochę mi to nie przeszkadza. Nie boję się staropanieństwa. :) Boję się, że zostanę zmuszona do zaangażowania z przypadku...

Święte słowa. Chyba wychowanie trochę mi utrudnia pozwolenie sobie na JAWNIE PŁYTKĄ relację. Nie kocham moich chłopaków. Nigdy nie kochałam nikogo. Moje uczucia względem nich to podobanie się rozciągnięte na skali od średniego do ogromnego. "Ogromnie mi się on podoba" to najcieplejsze co mogę powiedzieć o facecie. Nie wykluczam, że mogę mieć jakąś psychiczną dysfunkcję, skoro nie mam zdolności kochania i tak ogromne przed nim opory.

Oczywiście. Dla niego byłoby lepiej, gdyby znalazł sobie dziewczynę pewną swych uczuć. Ja też nie mam zbyt wielkiego parcia na utrzymywanie związków, co jest kolejną dziwną cechą. Dziewczyny płaczą po rozstaniach, dostają dołów... ja nigdy nie przechodziłam żadnego rozstania ciężko...

Określenie "psychopata" brzmi strasznie, ale faktycznie mogę to mieć. Empatia sięgająca zaakceptowania czyjegoś kalectwa nie mieści się w mojej definicji "miłości". Przynajmniej takiej związkowej miłości. Mam nieodparte wrażenie, że absolutnie nie nadaję się do bycia z kimś w związku i dochodzę do wniosku, że tak naprawdę robię to tylko dlatego, że społeczeństwo mnie zainspirowało. Po prostu dziewczyny mają facetów więc i ja poszłam tą drogą, a czuję się nieswojo jakoś, bardzo bardzo niepewnie i nie umiem kochać. Mi się nawet nie wydaje, że "kocham". Otwarcie mówię: NIE, nie kocham. I to jest podejrzane, nie wiem co myśleć. 

"tylko dlatego że uległa wypadkowi" - no właśnie w tym sęk. TYLKO? Czy określenie "tylko" pasuje do wypadku?! Nie! AŻ to dobre słowo. Wypadek nie przerwie Miłości ale płytką relację-układ oparty na warunkach, tak.  Chyba tego potrzebowałam, żeby sobie uświadomić, że to co robię, nie jest poważne. Nie kocham, nie mam zdolności poświęcenia, nie chcę się angażować i poświęcać, w przypadku oświadczyn- odrzuciłabym. No... naprawdę nie wiem jak to rozwiązać.

miłosci nie ma !!!!!1

szkoda mi tego faceta, z którym jesteś teraz... najwyraźniej jeszcze nie trafiłaś na prawdziwą miłość. rozmawialiśmy o tym niedawno z chłopakiem. choćby jedno z nas wylądowało na wózku, kochamy się... nie zostawilibyśmy siebie

Ja myślę, że nie jestem gorsza od Was, czy mniej moralna, bo dopuszczam myśl, że bym zostawiła faceta po wypadku... Sęk tkwi w tym, co napisałaś: "najwyraźniej jeszcze nie trafiłaś na prawdziwą miłość." -Zdecydowanie nie trafiłam. Oceniam to po moim myśleniu. Myślę, że właśnie m.in po tym rozpoznam tego "właściwego" i "jedynego", że myśl o jego wypadku mnie do niego nie zniechęci jako do zużytego, nadpsutego samczego ciała które można wymienić na lepszy model... 

Nie powinnam zawracać facetom głowy. Lata lecą, ale nie jest powiedziane, że muszę znaleźć odpowiedniego faceta od razu, w młodym wieku, albo że.. w ogóle. Też nie wierzę w miłość. :]