Cześć,
kolejne podejście do tematu z Vitalią. Odkopałam dane do logowania, konto mogłoby być dinozaurem wśród innych :). Przykre, po wzlotach i upadkach doprowadziłam się do takiego stanu. Nadal nie wiem kiedy straciłam nad sobą kontrolę. Docelowo unikałam ważenia się, wolałam żyć w błogiej nieświadomości. Raz ubrania były luźniejsze, raz bardziej uciskały, no i tak wkoło. Jednak wszystko się zmieniło, weszłam na wagę w przychodni w dniu swoich trzydziestych urodzin. Waga pokazała 102 kg - byłam w szoku, wiedziałam, że znów się upasłam, ale nie spodziewałam się, że aż tak bardzo.
Siedzący tryb życia, pasja jaką jest jedzenie wieczorami z partnerem, brak jakichkolwiek aktywności i słabość do czekolady. Tak, jestem winna tych słabości.
W związku z tym, jakiej traumy doznałam tamtego dnia, na urodziny kupiłam sobie wagę, aby ogarnąć swoje życie, dupsko i zacząć żyć bardziej świadomie.
Pora zadbać o siebie. Nie wiem jak długo w tym wytrwam, bo jest ciężko, ciężar wyrzeczeń jest równie ciężki jak ja. Ale moja masa ma wpływ na wiele aspektów zdrowa, tego fizycznego, jak i tego psychicznego. Dość mam momentów frustracji pojawiających się podczas wychodzenia z domu, gdy nagle okazuje się, że nie mam co na siebie włożyć, bo wszystko za ciasne lub wyglądam w tym jak baleron. To działa jak błędne koło, bo nie mam ochoty wychodzić, a brak aktywności jeszcze bardziej zapętla problem mojej otyłości.
A przecież już kiedyś się udało ładnie schudnąć, fakt, zaniedbałam to, ale mimo wszystko oznacza to, że to możliwe.
Tak więc, witajcie ponownie.
M.