Pamiętnik odchudzania użytkownika:
belikemm_1986

dokładnie, więcej mnie nie ma jak jestem, ale cóż- taki już mam tryb pracy, że ostatnio nawet w domu bywam tylko gościem więc o vitalii już nie wspomnę. 

czy mam wyrzuty? nie. może miałabym gdyby coś mi to psuło, gdybym czuła jakieś zobowiązania ale vitalia jest dla mnie, ma mi pomagać a nie dodatkowo stresować tym że musze, że trzeba, ze jak tak długo mnie nie ma to już jestem be..

może i faktycznie jestem be, ale to nie przez vitalię.

moje małe wielkie postanowienia: 

1. przeczytać w końcu tą książke... (dlaczego doba ma tylko 24 godziny?)

2. na orbitreka, który zamieszkał przed moim telewizorem wskakiwać najcześciej jak się da... no chyba że po kilka dni w domu nie bywam, ale to już niezależne ode mnie

3. kfc- mój nałóg w jakiś- nie mam pojęcia jaki- sposób sobie obrzydzić a już na pewno ograniczyć

4. mimo biegu, którego w najbliższym czasie się spodziewam, nie pozwolić sobie na śmieci, w związku z czym zaopatrzyłam się w całą szafkę pestek dyni, pestek słonecznika, suszonych owoców i innych przegryzek coby paluszki, batoniki i orlenowskie hotdogi poszły w odstawkę.

waga pokazuje mi 88.2. nie zmieniam. bo czekam na mniej :)

Jak to jest? czy to jest możliwe, że chudnę będąc szczęśliwą a tyję w stresie? Według mnie, według tego jak reaguje moje ciało tak właśnie się dzieje... oczywiście nie samo z siebie. Jak jest mi źle pocieszam się jedzeniem i jestem apatatyczna do tego stopnia, że nawet dziesięć brzuszków mnie przerasta... A jak jestem szczęśliwa? no cóż, nie mam czasu na takie przyziemne "rozrywki" jak czekoladki, wolę trańczyc, skakać i cieszyć się tym tak zwanym szczęściem...

Przyłapałam się dziś na tym właśnie, że konflikt z partnerem uruchomił we mnie bezwarunkowy odruch obżarstwa... i to jest głupota. nie dość, że mi źle to jeszcze stwarzam sobie podstawy do tego, żeby było gorzej. i po raz kolejny poszłam po rozum do głowy. i wyładowałam się nie na czekoladzie, ale na skakance.

hmmm... i jest mi lepiej. przynajmniej na ciele lżej. a że psychicznie ciężko? tego skakanką nie wyskacze.....

Otwierajac oczy na sparawy zycia codziennego, pozwalając rozsądkowi dojść do głosu zauważamy błędy, multum błędów jakie popełniamy... właściwie jakie ja popełniam...

I tak oto z pozytywnym nastawieniem poranka zmierzylam sie z południem. Rano eleganko płatki i szklanka soku pomarańczowego. Wpracy dwie kawy z mlekiem, kolo 10 kefir... i nadeszła 13 i dopadł mnie głód. I powtorzyłam schemat: automat, paluszki, szybko i niezdrowo. I jedząc te paluszki uświadomiłam sobie istotny błąd. Jak ja mam zdrowo żreć jak jem co popadnie bo mi szkoda czasu na jakieś planowe i tu zaznaczam niekoniecznie skomplikowane, komponowanie jadla. 

I aż się skrzywiłam. Myśl dziwucho! Myśl!

I tak oto zrodzilo się nowe, małe, łatwe i przyjemne postanowienie: o posilkach do pracy myśleć dzień wcześniej. Zaopatrywac sie w kefiry, pomidorki i rzodkiewki na przegrychę, zasypać torbę owocami a przechodząc obok automatu spijrzec nie z tesknotą a z szyderczym i triumfujacym usmiechem "ha, już. Ie nie chce" albo zupelnie jak w reklamach orbit "zrywam z tobą".

Takie niby drobne postanowienie mam. Ale wierzę że właśnie te drobne rzeczy, które nie są uciążliwe i radykalne pomogą mi osiągnąć sukces :-) 

I siegam też po rady pana Carra. Allena. Z fajami mi nie pomógł co nie jest de facto jego winą zobaczymy jak będzie z kilogramami. I co by nie było, myślę że przeczytać warto chociażby dla.poznania nowej metody i pogłębienia wiedzy w temacie "lepsza ja"

V

Rok temu był jeszcze piękny czas- 72 kilogramy, regularny basen, zdrowe.. no dobra- w miarę zdrowe odżywianie.

I nagle bach. Staję na wagę a tu 98.8 kg. zaglądam do gazety i myśle- jakie to niesprawiedliwe, że te laski to laski, że geny, że natura, a ja taka biedna, duża i nieforemna... ale... no bez przesady. Natura mi sadła w boki nie napchała. Geny mi w sporcie nie przeszkadzają... własnymi rękami ładowałam żarcie- to zdrowe i niezdrowe do buzi. własnym lenistwem nie ruszałam- jak się okazuje- coraz większego dupska.

I oto proszę mamy efekt- duża nadwaga a wręcz początki otyłości.

Motywacji tysiące...

Chęci wielkie...

Wiedza w zakresie zdrowego trybu też nie mała...

więc co? więc dlaczego?

ano dlatego, ze zabrakło działania.

Myśleniem i chęciami nic nie osiągnę. Czas najwyższy pozbyć się złudzeń, że przecież to stan przejściowy, że przecież samo się, że latanie w pracy z papierami to ruch a jedzenie wielkiej obiado-kolacji po 18 jest zgodne z moim pokręconym rozkładem dnia.Czas spojrzeć prawdzie w oczy i powiedzieć sobie wprost- albo działamy i wprowadzamy zmiany albo biegniemy dalej tą równią pochyła, na której końcu jest- no właśnie- co? 100 kilo, 120? nie, nie, nie, do tego dopuścić nie mam zamiaru.

Na dzień dobry zaczynam też dobry dzień- nie bułkami w biegu albo w między czasie po 10. Wstać te 10 minut wcześniej jestem w stanie. Zalać płatki czy jakieś owsianki mlekiem też sie uda. Więc dlaczego by nie zacząć zmaina właśnie od początku, od początku dnia tym razem :).  w tygodniu, a w weekendy szaleństwo jajowe, omletowe bądź kanapkowe :)

drobny szczegół na wielki początek. Resztę musze przemyśleć. aaa i co ważne- zapisywać, zapisywać i jeszcze raz zapisywać co w swą paszczę ładuję w ciągu dnia. taka terapia wstrząsowa. 

I tym oto sposobem pozbawiając się złudzeń, wciaskając magiczny przycisk w mózgu który uaktywnia rozum zaczynam. Nie od jutra. Od tej chwili. i szczerze życzę sobie powodzenia. i szczerze też w siebie wierze. :)