Pamiętnik odchudzania użytkownika:
MarPiss

Chorowania ciąg dalszy ... miesiąc temu przebyte ostre zapalenie oskrzeli, potem ostra biegunka kiedy to wylądowaliśmy w szpitalu:( dziś znów zapalenie oskrzeli... nie mogę już patrzeć jak moje dziecko cierpi, nie mam już sił... o diecie już całkiem zapomniałam, brak mi zwyczajnie sił na motywacje...  zapominam o przyziemnych sprawach, nie mam czasu na nic, noce nie przespane:( kiedy to się skończy ... ?? Mam zrezygnować z pracy i żłobka żeby moje dziecko nie chorowało ... :( Staram się jak mogę i mam poczucie że to wszystko na nic :( znów jestem przytłoczona i nie wierzę w swoje możliwości. Może to tylko zmęczenie materiału... Mam nadzieję,że uda mi sie pozbierać do kupy...

Prawie miesiąc diety za mną i niestety nie mogę być z siebie zadowolona :( Coś tam poszło w dół, ale nie tak jak bym chciała... Ciężko jest mi sie zorganizować, gdyż moje małe szczęście ciągle choruje 2-3 tyg chorowania, 1 zdrowy i tak kółko... Jakby tego było mało zaraża mnie wszystkim pokolei i koło się zamyka... aktualnie znów zażywam antybiotyk, znów chora, ale najważniejsze że z Małym ok. W pracy ciągle dają mi zaległy urlop którego nie chce, ale choć przydaje się na te choróbska i nie musze brać l4. Przez to wszystko jestem zdezorganizowana, zdezorientowana i nie potrafie wskoczyć na falę...Jestem zmęczona fizycznie i psychocznie i zwyczajnie brak mi sił i chęci na dietę, nie wspominając o ćwiczeniach Ale spokojnie nie mam zamiaru sie poddawać, chcę tylko wyzdrowieć i biorę sie za siebie. Zrobie badania tarczycowe, bo ciągle to odwlekałam. Chcę zacząć dbać o siebie i swoje zdrowie, bo jak to mówią w zdrowym ciele zdrowy duchA kiedy ja będe zdrowa, pełna energii i chęci do działania to i moje dziecko będzie szczęsliwsze  Teraz oprócz chorobska ogarnia mnie PMS w związku z pczym nie liczę jutro na spektakularne wyniki na wadze, gdyż zawsze wtedy mam wzmożony apetyt i 1,5-2 kg wiecej na wadze... ale spokojnie nie zniechęcam sie. Najbardziej co mnie dołuje to mój mega wielki brzuch który przypomina 5 miesiac ciąży i tracę powoli nadzieje, że jestem w stanie sobie z nim poradzić  Mineły prawie dwa lata od porodu a on ciągle jest i jest ;/  Szczerze liczę na to, że kiedy wkońcu wyjdzie upragnione słoneczko to moje chęci do działania wzrosną, a co będzie czas pokaże ... Czas zmierzyć się sama ze sobą 

Pierwszy tydzień za mną. Nie było aż tak źle, myślałam że będzie mi dużo ciężej. Co zauważyłam? Przede wszystkim lepsze samopoczucie, nie przejadam się i nie jestem wzdęta. Choć nie trzymam się kurczowo diety w 100% zwracam uwagę na to co jem i w jakich ilościach. Mój mąż też chętnie się przyłączył i wspiera mnie, a to dla mnie bardzo ważne. Jednakże obecnie mam urlop i obawiam się jak to będzie kiedy wrócę w wir pracy i normalnego codziennego życia w którym nie ma czasu na nic. Praca na zmiany i niemożność zjadania posiłków o regularnych porach mnie przeraża. Boję się, że przez to efekty diety nie będą zadowalające, bo zrozumiałam już, że trzeba jeść żeby schudnąć, a nie sie głodzić. Będę się starała ze wszystkich sił i zrobię co mogę. Grunt to sie nie zniechęcać. Niedługo wiosna będą okazję do większej aktywności fizycznej no i nastawienie będzie pozytywne :) Motywację mam dużą - chcę się dobrze czuć we własnej skórze, nie chce sie ciągle wstydzić swojego wyglądu. Chce być pewna siebie i myślę, że te -13,5 kg umożliwi mi to!!! :)

Do dzieła :)