Pamiętnik odchudzania użytkownika:
Milosniczka!

Jestem coraz bliższa decyzji o zmianie pracy. Ogólnie charakter pracy jest super, bardzo rozwijający, dużo kontaktu z ludźmi (media). Jara mnie to. Bardzo dużo się przez ten rok nauczyłam. Kasa też w miarę, nawet niezła. Natomiast w moim dziale jest niestety mobing na linii pracownik-pracownik. Jestem chora, jak sobie pomyślę, że mam tam znowu iść. Rzuciłabym już teraz, ale z pewnych przyczyn, o których nie chcę pisać, nie mogę sobie na to pozwolić do wiosny. Byłam z tym problemem mobbingu u szefostwa, faktycznie teraz jest trochę lepiej, ale te osoby bardziej się pilnują i robią to w białych rękawiczkach, więc nawet nie miałabym co im zarzucić w wiarygodny sposób. 

Poza tym szefostwo, mam wrażenie, jest ciągle niezadowolone, a my naprawdę tyramy jak woły. Oni tego naprawdę nie widzą. Najlepszą pracownicę,najbardziej zaangażowaną, niedawno zwolnili, więc jest jeszcze więcej roboty na osobę, a jakość siłą rzeczy spada. A ponieważ szczęśliwie być może otwierają się przede mną nowe drzwi w tym zawodzie, bo ktoś mnie zauważył, to bardzo mnie kusi, żeby z tego skorzystać. Kasa pewnie będzie mniejsza, ale trudno. 

Nic mam do mojej córki tyle cierpliwości, ile powinnam. Ona jest przy mnie naprawdę bardzo niegrzeczna, choć w przedszkolu podobno jest aż za grzeczna. Często łapię się na tym, że puszczają mi przy niej nerwy. Mówię do niej wtedy zbyt ostro i co gorsza zauważyłam, że nie kontroluję tego ostrego tonu. 

Chyba nie mam na nią dużego wpływu, skoro przy mnie się niegrzecznie zachowuje i ma w nosie to, co mówię, a męża traktuje o wiele poważniej. 

Mam poczucie porażki rodzicielskiej. 

Wystarczyło ciut poćwiczyć i się zająć na tyle, żeby nie jeść. I hop, plask, spadło. Jest 54,8.

Zauważyłam, że wbrew temu, co mówili znawcy i odchudzające się laski przez lata, że trzeba jeść 5 posiłków i w ogóle, to ja bardzo dobrze się czuję, jak jem dużo a rzadko. W praktyce porządny posiłek jem raz dziennie i jest to wczesny obiad, około 10-11. Nie twierdzę, że to dobrze, ale dobrze się wtedy czuję. I jeszcze bez podjadania bardzo dobrze się czuję. I tu akurat z dietetykami się zgadzam. 

Jestem od tygodnia na urlopie. Postanowiliśmy, że z naszą 2,5-latką zostaniemy w domu i będziemy robić kilkugodzinne wycieczki we troje. Zwłaszcza że mała jeszcze śpi w ciągu dnia, więc te godziny wolimy spędzić w domu (i można poćwiczyć albo inne rzeczy porobić). I drugie zwłaszcza, bo jak się dobrze zastanowić, to w bliskiej okolicy jest sporo atrakcji. Byliśmy na przykład w hodowli alpak i kilka razy nad zalewem. Ale od wtorku mąż musi być w pracy, więc w ciągu dnia jestem z Olą sama. 

I tu przechodzę do sedna. Udało mi się wreszcie ćwiczyć! Starym zwyczajem: Ola śpi, a ja ćwiczę, oglądając film. Tak trzy dni z rzędu po godzinie. 

Od września rusza fitness obok naszego bloku. Zamierzam chodzić dwa razy w tygodniu. 

Pora się otrząsnąć i przestać naiwnie odcinać kupony od spektakularnego w stosunku do umartwienia się schudnięcia. Czas to przyznać. Przytyłam. Półtora roku trzymałam wagę i przytyłam. Nie jakoś wybitnie, bo do 55 kilo czy ciut więcej, ale kierunek mi się nie podoba. Tak że przestaję chodzić w glorii i chwale osoby, co to zrzuciła sadło, i biorę się za siebie. 

Tylko że wiedziona ostatnią nauką, która głosi, żeby jeść zdrowo, ruszać się, nie liczyć kalorii i cieszyć się życiem, a się schudnie, zamierzam nie odchudzać się w tradycyjnym znaczeniu tego słowa nawet pół dnia. Dało radę w ten sposób zejść 30 kilo, da radę i 4 kilo. Tylko cierpliwości. 

No i przed samą sobą pora się przyznać, czemu tę większą objętość zawdzięczam. Otóż:

- gotowe obiady w pracy z knajpy, czyli zdrowe gotowanie w domu na parze tylko w weekendy

- dużo mniej ruchu. Jak mogę, to ćwiczę, ale to i tak góra 2 godziny w tygodniu, a bywa i mniej. Znacznie mniej. Bo teraz nie ćwiczyłam prawie przez miesiąc

- rzeczy, które są słodyczami i je jem, mimo że wmawiam sobie, że nie jem słodyczy. Soki, słodkie piwo bezalkoholowe, które uwielbiam i piję hektolitrami, mieszanka studencka przed telewizorem wieczorem prawie codziennie. 

Tak że trzymajcie kciuki. Te 4 kilo to nie będzie żadna batalia z własnym sobą, jak to powiedział jakiś koszykarz, tylko powrót do dobrych nawyków. 

Ależ mi się podobają moje nowe paznokcie 😀 aż się pochwalę 😀

Tak na szybko się pochwalę, że w niedzielę zrobiłam swoją życiówkę na rowerze. 45 km. I wiecie co? W ogóle nie byłam zmęczona. Owszem, pod koniec mi się już nie chciało, ale poza tym pełna moc, również następnego dnia. 

We wtorek było 80 minut na stepie, średnie tętno 158, kalorii 710. I kilka krótkich spacerów z dzieckiem, ale tego nawet nie liczę, bo wiecie, jakie jest tempo z dwulatką 😀

To moje włosy po nanoplastii, jeszcze u fryzjera. Jak Wam się podobają? Moim zdaniem wyglądają o wiele lepiej niż ta wiecznie pusząca się fryzura. 

Kolor trochę zszedł, zwłaszcza u góry, ale bałam się, że wyjdą jakieś żółte plamy, a ten miedziany mimo wszystko jest całkiem ok. Może nawet lepszy niż ta ciemna czekolada, którą miałam. 

s