Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Rozlazłe monstrum" by Tallulah.Bell

Egoistka. Nic dodać, nic ująć. Nie znam nikogo kto miałby tak samolubne podejście do życia i żył w takim samouwielbieniu własnego ciała. Puste to Twoje życie, skoro dziecko które jest prawdziwym darem jest dla Ciebie nieszczęściem.

To co tu jeszcze robisz? Zachowujesz sie jakbys byla kiedys miss swiata i nagle polano Cie kwasem i wypachano tluszczem ksiezniczko.Z Twojego pamietnika wynika ze mialas kiedys nadwage i to spora wiec nie wiem nad czym teraz rozpaczasz.Moje dzieci mialy grubo ponad 4kg.Tez mialam brzuch dupe i biust caly w roztepach i nie wyobrazalam sobie zeby przez to macierzynstwo przeklinac.Mam nadzieje ze kiedys Twoj maz przeczyta ten pamietnik i zobaczy z kim sie zwiazal.

Też mam cały brzuch pociachany w rozstępach i nic nie mogłam zrobić. U mnie rodzinne jest, że takie dzieci się rodzą :) mój nie był "największy" w rodzinie, tylko dziewczynka. Pisali w gazetach nawet o niej :) Lekarze widząc mnie pytali czy "Bliźniaki?", a mnie to denerwowało wtedy, ale widzę, że pomału chudnę, to i skóry mniej się robi. Nie będzie na pewno rewelacyjny albo nawet taki jak przed ciążą - to pewne. Będę go chować na pewno, bo zawsze brzuch był moim kompleksem, a teraz to już w ogóle :) ale nie ma co teraz płakać, bo to nic nie da. Głowa do góry! Są też piękne stroje kąpielowe jednoczęściowe i ja się tego trzymam :D

Piszesz, że dziecko było ogromne.....znalazłam Twoje wcześniejsze wpisy i napisałaś, że był b.duży, że ważył niecałe 4kg. Ja bym powiedziała, że normalny :) no na pewno swojego synka określiłabym mianem "duży", bo ważył 4850g :)

Współczuje

Postaraj się znaleźć czas dla siebie. Niech tatuś czasami zajmie się dzieckiem, a Ty wyjdź na fitness, jakiś masaż czy do kosmetyczki. Jeśli Cie nie stać zawsze możesz sobie urządzić spa w domu. Gwarantuje się, że sama świadomość tego, że zajmujesz się swoim ciałem sprawi, że lepiej będziesz je postrzegać. Ja przy codziennym prysznicu robię masaż szorstką gąbką, a potem nakładam na ciało balsam/olejek/serum i od razu świat staje się lepszy, serio :)

Oczywiście, że znajdziesz zrozumienie. I wierzę, że jesteś nieszczęśliwa. Takie pieprzenie, że to dar od boga, że to przecież TWOJE DZIECKO, więc jak możesz tak pisać, że powinnaś skakać z radości, bo zostałaś matką też mnie wkurza, bo gówno daje. Szkoda, że wpakowałaś się w tę ciążę. Myślenie mam podobne do Ciebie, nie wyobrażam sobie siebie zamkniętej w czterech ścianach z rozwrzeszczanym dzieciakiem i dlatego świadomie zdecydowałam, że dzieci nigdy mieć nie będę. A co Twój mąż w ogóle na to? Rozmawiasz z nim?

pomyśl o usmiechu Twojego dziecka!! pomyśl że ono uczy się od Ciebie! musisz spędzać z nim czas! uczyć go czegoś! siedzisz w domu? bierz brzdąca pod pachę, wsadź w auto i jedź do galerii! zrób mu zakupy! kiedyś z mężem i synkiem byliśmy w galerii, i dość go obkupiliśmy - od razu uśmiech na twarzach!!

A ja cie doskonale rozumiem, bo mialam dokladnie to samo, identyko myslenie.... Depresja poporodowa jak nic,tylko ja nie chcialam ise do tego przyznac nawet sama przed soba, I meczylam ise 4 lata, a wystarczylo wziac glupie tabletki - po ciazy masz wsztsko rozchwiane I niektorym nie wraca do normy - polecam wizyte u lekarza, albo l-tyrozyne i bedzie lepiej. Glowa do gory, tlyko nie mecz sie z tym sama jak ja, idz do lekarzaq, poradni co tam masz u siebie. Ja zmarnowalam az 4 lata i teraz zaluje. Trzymaj sie!

Tak jestes zla matka. Tak, jetes rozlazlym monstrum powtarzasz to tak czesto ze w koncu Ci uwierzylam. Jeszcze chwila i twoj maz w to uwierzy. A czekaj- mow tak dziecku codziennie. Naprawde masz 27lat nie 16? Prawdziwy wampir energetyczny- kazdy chce dobrze a Ty "kąsasz" kazda pomocna dlon. Jak male dziecko idziesz w zaparte. Nie wchodze tu wiecej, tak tylko chcialam Ci powiedziec ze I BELIEVE YOU.

Wydaje mi się, że to co Cu tutaj piszemy i tak nie ma wpływu na Twoje myślenie. Są kobiety, które mają rozstępy po ciąży i są piękne, a na plaży wszyscy się za nimi oglądają. Ja od prawie 3lat jestem w domu z dzieckiem. Cudowny czas, chociaż czasem nużący. Od września synek idzie do przedszkola, a ja żałuje że ten czas tak szybko leci. W tym czasie wydarzylo sie wiele wspanialych rzeczy, nawróciłam się i wiem, że to Bóg daje mi tyle siły i radości z tego czasu (nie należę do żadnego kościoła). Przestan skupiac sie na tym co złe. Czasu przeciez nie cofniesz, takze musisz pogodzic sie z rzeczywistoscia.

Niedługo twoje dziecko skończy roczek, może warto pomyśleć o oddaniu do żłobka, będzie się świetnie bawiło i rozwijało,a Ty będziesz mogła wrócić do pracy, albo mieć więcej czasu dla siebie?

Strasznie idealizujesz siebie sprzed ciąży. Dodawalas kiedys zdjęcia. Wygladalas normalnie.szczuplo ale normalnie. Wiec juz bez przesady, ze nie dojdziesz juz nigdy do takiego wyglądu jak sprzed ciąży.. Krolowa fit nie bylas, tylko normalna dziewczyną, wiec dasz rade. Podejrzewam, ze tak jak wygląd możesz idealizowac tez swoje życie sprzed ciąży. Większość tu buz dawno mówilo żebyś poszla do psychologa. Mk tez się wydaje, zd by Ci to nie zaszkodziło. I wieczne Twoje " nie powiem mężowi zeby mi pomógł, bo dziecko to byl mój pomysl" i biczowanie sie tym macierzynstwem jest juz w ogóle bez sensu. Niech mąż len śmierdzący zajmie sie dzieckiem, a Ty lec do koleżanek na drinka czy gdzie tam chcesz i przestań w końcu kuzwa narzekać

Wiesz, że musisz przestać myśleć tyle o sobie! Świat nie polega na tym żeby codziennie patrzeć w lustro i się użalać nad sobą. Są ludzie którzy nie mają na chleb, nie mają kosmetyków, brakuje im wszystkiego ... Oni codziennie nie stają przed lustrem i nie mówią "ale jestem beznadziejna". Tylko walczą o to żeby żyć. Chyba musisz wrócić do pracy bo macierzyństwo nie jest dla ciebie. Radzę wybrać się do psychologa bo chyba tego potrzebujesz.

Chyba Cie rozumiem, przynajmniej w kwestii ciała po ciazy. Rodziłam trzy razy i mimo 50 lat nigdy nie udało mi sie tych zmian po ciązy zaakceptowac.To siedzi mocno w głowie, zwłaszcza kiedy sie przykłada duza wage do wygladu.Nie da sie tego zaakceptowac,zawsze bedzie przeszkadzało. A co do macierzyństwa... przejdzie Ci doł ;)

A kto Ci każe być ofiarną cierpiętnicą? Bo do tej pory sama o tym ciągle gadasz. Ty robisz z siebie cierpiętnice sama i tyle w tym temacie.

Wiesz co jak ciebie czytam, to tak jakbym słyszała kiedyś siebie (tak ze 2,5 roku temu), z tym że ja miałam jak nic depresję poporodową. Uwierz mi to przejdzie. Chciałam dziecka jak niczego w życiu ale jak się urodziło to nie byłam do końca na to gotowa, a przynajmniej mi się tak wydawało. Myślałam, że jestem złą matką.Teraz nauczyłam się tak układać swoje życie, że mam również czas dla siebie. I ty to ogarniesz. A ciało poprawi się, tylko potrzebuje czasu. Będzie dobrze, wiem po sobie. Mi ułożenie sobie życia z dzieckiem (chociaż kocham go ponad życie) zajęło ok roku, ale wszystko jest do zrobienia.