Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Reasumując.

Skończyłam kurs o wewnętrznym dziecku. Efekt kursu sprowadza się do wybrania tego co nam przeszkadza w życiu i co chcemy zmienić - oraz zmienianie tego codzienną pracą.
To co nam przeszkadza można nazwać mechanizmem obronnym, nawykiem, uzależnieniem lub co się komu podoba, np. samoobroną dziecka cienia. I tak wszystko sprowadza się do tego, że nauczył się człowiek tego w którymś momencie dzieciństwa lub życia, a chciałby się tego pozbyć.

I wiedza, że trzeba robić żeby się zrobiło nie jest mi obca, a i tak tkwię w myśleniu życzeniowym i w „nie chce mi się”.

I ten kurs jeszcze raz, aczkolwiek dobitniej uzmysłowił mi, że ja nic nie chcę zmieniać.

Tym samym pozbyłam się towarzyszącej mi od zawsze iluzji, że ja jeszcze się pozbieram, kiedyś zacznę się odchudzać, będę szczupła, taka w sam raz. Iluzja ta towarzyszyła mi, mimo że dziesiątki lat mijały, a ja nic nie zmieniałam, ale przyznaję, że wierzyłam, że coś się stanie, że ktoś mi coś powie i się zabiorę. Była cenna, bo pozwalała mi nie brać odpowiedzialności za moje życie. I tłumaczyć moje coraz rzadsze próby odchudzania o nader nietrwałym rezultacie. Fajnie mi było wierzyć, było to wbrew logice, ale jakże kojące.

I wrócę do słów „Ja nic nie chcę zmieniać”.

I takie słowa - nie musisz jeśli nie chcesz.

No, ja mogę, tak jak teraz sobie siedzieć do „u” śmierci i uważać, że lepiej będzie jak nic nie będę zmieniać. Ale czy na pewno? Na pewno to akurat jest odwrotnie bo jeżeli nic nie zmienię czeka mnie straszna, niedołężna i niesprawna przyszłość. I większa grubość.

Dziś rano przypomniało mi się jak z 10 lat temu fizjoterapeutka do której wtedy chodziłam mówiła mi, że do niej przychodzą panie aby realizować program „dogonić wnuka’. Wtedy to ja wnuczki nie miałam i wydawało mi się, że dam radę. Ta pani wyjechała, a mnie gdzieś z trzy tygodnie temu Życie dało nauczkę.

Stanęłam wobec problemu – dogonić wnuka, a raczej wnuczkę, lat 5.
Gdy ją odprowadzałam do domu z przedszkola, zatrzymałam się aby ubrać rękawiczkę, puściłam jej rękę, a ona pobiegła chodnikiem wzdłuż biurowca. Na moje słowa – poczekaj i próby podbiegnięcia do niej - biegła jeszcze szybciej i dalej. I tak ze trzy razy.
Ja nie mogłam jej dogonić, bo w ogóle biec nie mogę, co najwyżej podbiec 3 – 4 kroki, kuśtykając i bujając się na boki. Nie dogoniłam jej, a ponieważ na parkingu stały dwa duże kurierskie samochody w ogóle jej nie widziałam. Strach i jeszcze raz strach o bezpieczeństwo dziecka mi powierzonego. Wnuczka czekała na mnie przy przejściu przez ulicę i dalej już szłyśmy razem.
I świetnie mogę powiedzieć co powinna zrobić dorosła, odpowiedzialna osoba po takiej sytuacji – dołożyć wszelkich starań aby podnieść swoją sprawność. Ja nie zrobiłam nic. A szkoda.