Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Usprawiedliwienie nr 1

I ch.j z udowadnianiem innym. Musisz do tego dojrzeć 😀

Myślę, że masz prawo się poużalać, bo rodzina najwyraźniej stosuje wobec Ciebie przemoc psychiczną, a Ty to znosisz od 10 lat. Zmienić to będzie bardzo ciężko, ale trzymam kciuki, żebyś zadbała o siebie. Masz tylko jedno życie, a to które opisałaś to jakaś tragedia. Powinnaś codziennie słyszeć pochwały i wyrazy wdzięczności za swoją pracę, bo na to zasługujesz.

Ale wiesz, że NIC nie musisz udowadniać? Jesteś wystarczająca. Dlaczego miałabyś próbować zadowalać osoby, których nie zadowoliłaś przez 10 lat? Gdzie w tym wszystkim jestes Ty sama? Malzenstwo to nie jest niekończąca się rola sluzącej do wszystkiego.

Kochana, ale Ty jesteś silna , podziwiam, że to wszystko wytrzymujesz. Wydaje mi się , że większość z nas tak ma że nie jest wymarzoną synową teściowej. Ja też się starałam, długo, jakieś 15 lat i przestałam, bo po prostu nie wytrzymałam, miałam inną sytuację, bo nie mieszkałam z teściową, ale każda jej wizyta w moim domu to były święta, wszystko wypucowane na błysk, nagotowane, upieczone i ja idealna uśmiechnięta z fałszywą radością witałam teściową buziakiem w drzwiach. Ale ona nigdy nie przychodziła do mnie, przychodziła do swojego syna, zawsze jego chwaliła, za wszystko, za porządek, za smaczne jedzenie a ja byłam zbędna przy stole, bo ona mówiła zwykle do niego. Teść miał do mnie zawsze jedno "ale" - kiedy wrócę do pracy, bo po urodzeniu drugiego dziecka, przerwałam prace zawodową. Nic ich nie interesowało, tylko kiedy pójdę do pracy, bo ich syn się przepracuje, kiedy ja siedzę na kanapie i nic nie robię. I nastąpił taki moment kiedy już nie mogłam więcej unieść, przestałam zapraszać, przestałam odwiedzać. Teraz teściową widzę raz na dwa-trzy miesiące i dobrze mi z tym, ona nadal dzwoni do swojego syna i tylko do niego i pyta o zdrowie, o rodzinę, mnie nie zauważa. Ja wróciłam do pracy po 10 latach, dzieci mam już całkiem dorosłe ( córka na studiach , syn przed maturą) i wszystko co osiągnęłąm zawdzięczam sobie, relacji z dziećmi nikt mi nie zabierze, można tylko zazdrościć. a babcia dla nich jest hmm no jest, ale jest bardziej matką swojego syna niż babcią wnuków. No i życzę Ci pogody ducha, nie pozwól odebrać sobie radości życia w małżeństwie. Dziś patrzę na to już z dużym dystansem, ale wszelkie niedoskonałości, które zostały mi wytknięte pozostały w pamięci i tego nie zmienisz, dla mnie najważniejsze są dzieci i mam tą przewagę, że one też o kontakt z babcią nie zabiegają. Dużo siły , życzę.

Właśnie dlatego nigdy nie chciałam mieszkać z teściową, dodam że nie chciałabym mieszkać nawet z rodzicami. Co to za życie jak ciągle trzeba komuś udowadniać,że jest się ok. Dobrze,że to widzisz . Skoro Ci to nie pasuje, to czas to zmienić. Zrobić tak zwany bunt na pokładzie. Gotować to co się chce i jak się chce, Niech te osiem osób dostosuje się

Za dobrą jesteś i tyle.... I niestety, to nie jest doceniane. No ale masz to na co się godzisz. Jesteś zadowolona? Szczęśliwa? Udowodniłas to co chciałaś? To może czas przestać.

Zacznę od tego - czy naprawdę musisz gotować dla tylu osób? Czy jesteś jedyną osobą, która wie do czego służy kuchnia. Postaw się, bo sytuacja jest chora. Robisz za kucharkę, którą na dodatek krytykują i zgłaszają jakieś wydumane oczekiwania. Podzielcie się jakoś tym gotowaniem, albo gotuj a swoich zasadach. Albo gotuj dla siebie, męża i dzieciaków, a reszta niech ogarnia obiad we własnym zakresie. Podziwiam Cię, że wytrzymałaś tyle lat - ja już dawno rzucałabym talerzami. A poza wszystkim nic nikomu nie musisz udowadniać.

Przez 1,5roku mieszkałam z teściami (wspólna kuchnia). Z tą różnicą, że gotowała teściową, bo to jej "królestwo". Ja czułam ciągle presję, żeby "pomagać", ale pomysł na obiad, ostateczny szlif i smak, to i tak było "dzieło" teściowej. Kuchnia tradycyjna slaska, codziennie dwa dania, drugie danie: kluski/ziemniaki, mięso, sos i warzywo (kapusta najlepiej na ciepło, buraczki ew. kapusta kiszona) i tak w koło Macieju.. Pomimo tego, że nie stosowałam się w 100% do kuchni teściowej (zupę jadałam od święta, a do drugiego dania gotowalam ryż czy kaszę tylko dla siebie), to i tak dużo przytyłam.. Natomiast zostałam "pokonana" przez teściową nie tylko w sprawie kuchni, tylko w wielu innych kwestiach tez i po prostu odpuściliśmy plany dalszego mieszkania z nimi i się wyprowadziliśmy zanim pokłóciliśmy się. I nadal kuchnia śląska jest miłością mojego życia, ale staram się na codzien urozmaicać na tyle by było "lżej", mój mąż nie ma zastrzeżeń, ale gdyby na codzien stolowala się u nas tesciowa- to było by narzekanie, że hej.. Dobrze, że nie muszę się tym przejmować :)

Też jestem ze Śląska więc wiem o czym mówisz, roladki, kapustka (modro) i kluseczki, pychotka 😋podziwiam, że gotujesz obiady dla 8 osób i współczuję, że jeszcze wymyślają. Ja w tej sytuacji czułabym się niewolnikiem we własnym domu.

nie potrafiłabym tak zyć. Masz dzieci, którymi trzeba sie zająć, a tesciowa zdaje sie ma dwie rece. dlaczego nie gotuje dla siebie??? Nie zrobiłabym raz, drugi-uprzedzając, zeby sobie radzili sami i by sie przyzwyczaili.pogadają i przestaną, a zmusic nie zmuszą. Nie daj z siebie robic służącej. Nikomu niczego nie musisz udowadniac!

koszmar, zebym miala dla tylu ludzi gotowac i ktos by mi wybrzydzal, a tesciowa to juz tak niesprawna ze nie gotuje - niechby ona przejela czesc albo dwa- trzy dni w tygodniu. Ja gotuje tylko na nas dwoje i to robie na dwa dni jesli jakies mieso a dogotowuje reszte. Diabli by mnie wzieli jakbym miala jeszcze wysluchiwac.

Witaj. Uważam że nie musisz nikomu nic udowadniać. To Twoje życie. Nie zazdroszczę gotowania dzień w dzień dla 8 osób. Dlatego uważam młodzi muszą sami mieszkać by nikt im w gary nie zaglądał. Pozdrawiam