Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Weekendowe odczucia

W weekend była u mnie przyrodnia siostra. Nie widziałyśmy się około pół roku- a więc jeszcze zanim zaczęłam się odchudzać. Z jednej strony miłe stwierdzenie, że widać efekty. Ale zaraz potem, że powinnam iść do dietetyka, że mam słabą wolę bo napiłam się z nią martini. Twierdzenia, że nie powinnam w ogóle się skusić np na ciasto, nawet jeśli wliczam to w kaloryczność dzienną mojego menu. Ona była już kilka razy na diecie i jako bardziej doświadczona poczuła się w obowiązku mnie pouczać- że nie można sobie pozwolić nawet na więcej sałaty, bo porcje muszą być bardzo małe- nawet jeśli kaloryczność jest w porządku. Poczułam się jak skarcone dziecko. Wszystko mi teraz rośnie w gardle. Niby mam swój sposób myślenia ale taka nagonka wytrąciła mnie z równowagi. Poczułam się jakbym wygłupiła się tylko swoimi założeniami do sposobu żywienia.

Bo ja nie chcę się głodzić, nie chcę odmawiać sobie wszystkiego i potem rzucać się jak wygłodniałe zwierzę na każdą rzecz, której teraz nie zjem. Ale te wszystkie stwierzenia wypowiedziane takim kategorycznym tonem...