Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Odpuszczam Vitalię...

Błędne koło, kręcenie się w kółka z którego nic nie wynikało w moim przypadku, mam tego dość, ale żeby było śmieszniej jak tylko porzuciłam myśl o odchudzania chce mi się wszystko...ćwiczyć, biegać, dbać o siebie, nawet apatyt mam mniejszy, czuje się o psychicznie o niebo lepiej bo nic nie muszę i nie dołuje mnie brak efektów, odchudzanie zamieniałam na dbanie o siebie i dobrze mi z tym, a bieganie sprawia mi ogromną radość, choć ze względu na mrozy chwilowo musiałam odpuścić ale codziennie ćwiczę w domu;))) Fajnie że się odezwałaś, 3maj się ciepło i serdecznie pozdrawiam...

Nie liczę też na to, ze z dnia na dzień przestawię swój tok myśli, skoro większość mojego życia to odchudzanie, ale masz rację chcę zaakceptować siebie taką jestem i choć jestem pewna, że nadal będę gonić swój własny ideał to chcę to zrobić bez presji, ze coś muszę.....

Właśnie ja jestem teraz na takim etapie...kręcę się w kółko i jestem zmęczona tym faktem...ale skoro Tobie się udało to muszę wczytać się w Twój pamiętnik...może znajdę tam dla siebie jakiś złoty środek, bardzo dziękuje;)))

Bulimi nie zaliczyłam, ale o anoreksję sie otarłam i to dość poważnie...potrafiłam 3 dni nie jeść, okresu nie miałam 3 lata...miałam wtedy ok 14-15 lat i do dnia dzisiejszego w mojej głowie ciągle świta myśl, że od tego czy tamtego przytyje, że jak nie poćwiczę to przytyję, potrafiłam ćwiczyć 7 razy w tygodniu, czyli cały czas bo sie bałam, że przytyję...sukcesywnie leczyłam swoje fobie, teraz ćwiczę 4-5 razy w tygodniu i dobrze mi z tym, chcę się ciszyć życiem nawet jak będę mieć 5 kg nadwagi, dzięki za komentarz, pozdrawiam serdecznie;)))

Podsunęłaś mi świetny pomysł...zamiast rzucać sobie wyzwania nie jeść słodyczy w ogóle, będę robiła sobie wyzwania tygodniowe...nie jem słodyczy przez tydzień...może trochę późno, ale masz rację zaczynam nabierać dystansu do siebie, do swojego ciała...chcę być zadbaną pewną siebie kobietą, nawet jeśli mam 5 kg nadwagi, bardzo dziękuję za komentarz, pozdrawiam serdecznie;)))

Mam nadzieję, że ta zmiana nie pójdzie w złym kierunku...bo już miałam epizody w swoim życiu (było to spowodowane chorobą) trwające ok 3 miesięcy, że nie biegałam i specjalnie o dietę nie dbałam, siedziałam w domu to na śniadanie jadałam naleśniki, racuchy i takie tam...wierz lub nie, ale nie przytyłam, wahań wagi 1 kg nie biorę w ogóle pod uwagę, będę biegać, będę ćwiczyć bo to lubię, lubię dbać o swoje ciało, mam zamiar jeść zdrowo, umiarkowanie, ale bez permanentnego liczenia kalorii, mój mózg musi odpocząć od tej ciągłej presjii, chcę zaakceptować siebie taką jaką jestem...oczywiście będę się kontrolować na wadze, Tobie również wszystkiego dobrego;)))

Miło spotkać bratnią duszę, która rozumie co mam na myśl, 3maj się ciepło;)))

Dziękuję za te słowa...do ideału troszkę mi brakuje, może nie wiele ale jednak, mam zamiar zdrowo jeść i być aktywna, ale nie chcę czuć presji, że koniecznie muszę schudną a już od wielu lat moje życie kręci wokół tego tematu, raz jeszcze dziekuję za każde dobre słowo;)))

Fajnie, że się odezwałaś...właśnie tak czuje przynajmniej na chwilę obecną i co ciekawe, jak myślałam o odchudzaniu cały czas byłam głodna, od kilku dni przestawiam swoje myślenie i od razu apetyt jakby mniejszy, naprawdę dobrze mi z tą świadomością, że nic nie muszę...pozdrawiam;)))

Święte słowa kochana, brakowało mi twojego humoru!

Naprawdę pocieszające jest to, że ktoś czuje podobnie jak ja...że nie jestem jakimś wybrykiem natury...prawdą, że dużo lepiej ćwiczy się z nastawieniem, że się nic nie musi...że się robi coś tylko dla siebie i przyjemności...ja mimo wszystko mam nadzieję, że w końcu osiągnę to co chcę, ale bez zbędnej presji i ciśnienia, dzięki za te słowa;)))

No mnie bardzo nie wychodzi, dlatego potrzebuje odpuścić trochę, żeby mój mózg nie koncentrował się ciągle na tym, że muszę schudnąć!

Bardzo dziękuję;)))

ha ha...mowy nie ma, całkiem was nie porzucę, no co Ty co ja by zrobiła bez was...tutaj mam najlepsze znajomości, ale bardzo dobrze to ujęłaś muszę zdjąć z siebie ta presję, że coś muszę,a chcę robić to co sprawia mi przyjemność...a bieganie kocham i mimo, że zaczęłam kiedyś biegać, żeby schudnąć to kg zostały ale i miłość do biegania została;))) Bardzo dziękuję za te miłe słowa! Mam nadzieję, że z Twoi zdrowiem dużo lepiej;)))

Dzięki, ale bez obawy, całkiem nie zniknę...przynajmniej na razie;)))

To nie chwilowy, nie przemyślany zryw, tylko ta myśl kłębiła się w mojej głowie już od tygodnia, to nie tak, że mam gorszy dzień...chyba po sobotnim ważeniu jak zobaczyłam wzrost na wadze i słabo mi się biegało ta myśl zakiełkowała w mojej głowie...wiesz ja bardzo lubię vitalię, znajomości tutaj są mi bliższe niż nawet te w realu, pierwsze co robie po przyjściu do pracy to odpalam vitalie i cały dzień zerkam co i kto nowego napisał, ale o czym ja mam pisać jak z teorii odchudzania mogłabym magistra zrobić, a w praktyce sukcesów brak, chcę żyć w zgodzie sama z sobą, chyba zaczęłam się godzić z ty, że zawsze będę miała kilka kg więcej niż powinnam, choć tak naprawdę cały czas wierzę, że uda mi się je zgubić, ale bez parcia, ze muszę, wierzę że to będzie efektem ubocznym zdrowego, aktywnego trybu życia...co do półmaratonu to sama nie wiem co zrobię, na 50% pobiegnę ale i na 50% nie pobiegnę...dziękuję za wierszyk, on dokładnie oddaje to co chcę w tej chwili osiągnąć w swoim życiu...szczęśliwie i wesoło żyć, chcę zamienić odchudzanie na dbanie o siebie, to jakoś bardziej do mnie przemawia, podoba mi się to co dzieje się z moim tyłkiem, bo po miesiącu naprawdę widzę efekty gołym okiem i to mi się bardzo podoba...wczoraj kupiłam nawet seksi bieliznę w nadziei, że jutro zaprezentuje mężowi mój nowy tyłek w niej, ale niestety nie wysłali mi paczki, więc trzeba będzie go wcisnąć w coś starego...trudno i tak będzie fajnie, bo od teraz chcę się cieszyć z każdej małej rzeczy, z każdego dnia w moim życiu, choć ciągłe mam manię przejmowania się wszystkim i wyolbrzymiania problemów, których nie ma...ale z tym tez walczę i bądź pewna, że nie zniknę, przeczytam każdy twój wpis;))) kurczę aż mi się łezka w oku zakręciła...3maj się kochana;)))

O rany, rozczulasz mnie i to bardzo a siedzę w pracy i nie bardzo chciałabym się poryczeć, a czuję, że mi się zbiera na płacz...stałaś mi się bardzo bliska i nawet nie wiesz jak bardzo jestem Ci wdzięczna za każdy doping, albo kopniaka jeśli był potrzebny, bo tylko prawdziwy przyjaciel potrafi być szczery...wiesz już nie raz miałam dłuższe przerwy od vitali ale całkiem nigdy nie potrafiłam z niej zrezygnować, może jak słońce zaświeci, jak wiosna przyjdzie i zrzucę te tony ubrań z siebie, założę coś kolorowego na siebie, jak trzeba będzie odsłonić więcej ciała i okaże się że to wszystko co robiłam nie było całkiem bez sensu, jak trzeba będzie wyjść w końcu na upragniona plaże...może masz rację, może powinnam potraktować chwilowo ten pamiętnik jako spowiednik, a nie koniecznie pisać o odchudzaniu??? Jutro miałam zamiar się zważyć, ale teraz nie wiem czy to zrobię...kurczę mam dylemat!!!

Nawet nie wiesz jak ważenie mnie stresuje...nic nie obiecuję...bo albo zważę się jutro albo w ogóle...u mnie piątek jest generalnie dniem resetu i dzisiaj też będzie, jutro planuję pobiegać...więc jak się zdobędę na odwagę to się zważę i dam znać;)))

Zważyłam się dzisiaj...waga 72,9 kg...czyli spadek w ciągu tygodnia 0,7 kg...może być...wierz mi że ta chwila bardzo mnie stresowała...ale komu jak nie tobie przyznam się do moich lęków;))) miłego dnia;)))

Bez obaw...zajrzę i to jak znam siebie każdego dnia, bo vitalia to trochę takie moje uzależnienie i chyba z dnia na dzień się z niego nie wyleczę...z dietą właśnie tak jest w moim przypadku, że mój organizm po wielu próbach odchudzania...do tej pory raczej z sukcesami...bardzo się buntuje na samą myśl o jakimkolwiek dietowaniu, dlatego oczywiście umiar we wszystkim mam zamiar zachować i ćwiczyć i biegać dla przyjemności, ale nie chcę robić tego z presją, że muszę i dlaczego nie ma takich efektów, jakie sobie założyłam, na chwilę obecna stawiam na małe sukcesy, które mam nadzieję przerodzą się z czasem w większe, dzięki że jesteś;)))

No ty akurat nie możesz pisać o braku efektów odchudzania...pomijam oczywiście okres ciąży...ale możesz mieć sporo racji, żeby pamiętnik potraktować jako własny spowiednik...czasami zerkam wstecz i aż żal dupę ściska, że kiedyś chudnięcie przychodziło mi dużo łatwiej...wiesz nie chcę zrzucać winy, że niby z wiekiem trudniej schudnąć, bo takie teorie można wrzucić między bajki, ale naprawdę czuję się zmęczona tym ciągłym, że coś muszę, chcę żyć w zgodzie sama z sobą...jak zdarzą się wpadki, bo zdarzą na pewno to trudno, trzeba się podnieść i iść dalej ale nie traktować tego jako porażki, będę ćwiczyć i biegać dla przyjemności, ale mój umysł musi odpocząć od presji schudnięcia...a Ty odpoczywaj i dbaj o siebie, choć czytałam że nic nie robienie bardzo cię męczy...paradoks, ale jakże prawdziwy...zagryź żeby i tłumacz sobie że to dla dobra młodego;)))

Penie, że waga będzie spadać...będziesz miała małego ssaka, który wyssie z Ciebie wszystko co sie będzie dało...