Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Śpieszmy się kochać ludzi,tak szybko odchodzą...

Nie było mnie tu ponad tydzień czasu.Odchudzanie zawieszone,nie mam sił na nic.Mój tata umarł w zeszłą środę.Nagle.Wczoraj był pogrzeb,ale do mnie jeszcze nie dotarło,że go nie ma.Nie mogę się z tym pogodzić.Zrobiło mu się słabo na działce,przyszedł do domu i zaczęły mu drętwieć nogi.Siostra zadzwoniła po pogotowie,zabrali go na badania,podejrzewali,że coś strzyknęło w kręgosłupie,dysk itp.Nic poza tym ojcu nie dolegało.Podobno na pogotowiu śmiał się i żartował z pielęgniarkami,lekarzem,był świadomy,podał wszystkie dane,gdy go spisywali.Lekarz przez telefon,ok 21wszej rozmawiał z mamą i mówił,że tata będzie miał jeszcze inne badania i rezonans,potrwają ok.godziny,więc mama ma dzwonić następnego dnia po ósmej rano i się dowiadywać lub przyjechać.Spakowała mu kosmetyki,piżamę,bo zabrali go tak jak przyszedł z działki,w spodniach dresowych i klapkach.Jeszcze tata się śmiał do nas,że jeszcze tego samego wieczoru wróci,bo nic mu nie jest.Już nie wróciłW trakcie badań zmarłPękł tętniak i nie zdołali już go uratować,reanimowali godzinę.

Nie wierzę w to.Mój kochany tata,człowiek,który całe życie ciężko pracował,który nigdy nie miał czasu na odpoczynek,bo miał jeszcze tyle do zrobienia.Całe życie się starał o nas,bo nie mieliśmy dobrobytu.Była nas piątka dzieci,a tylko tata pracował,bo mama schorowana.Od rana w pracy,a po pracy na działce do nocy,żebyśmy mieli co jeść.A teraz,gdy już jesteśmy dorośli,mamy rodziny,a tata z mamą mieli sobie w końcu razem odpocząć,on odszedłSerce mi pękło,gdy zobaczyłam go w trumnie.Miesiąc temu wprowadziłam się do swojego domu z mężem i dziećmi,domu,który tata jeszcze pomagał nam wykończyć.To między innymi dla niego we wrześniu planowałam zrobić parapetówkę i podziękować za wychowanie i całą pomoc i trud,jaki włożył w budowę i resztę.Nie zdążyłam.Tak bardzo żałuję,że nie raz się z nim kłóciłam,pyskowałam,nie zawsze słuchałam jego rad,a wiem,że chciał dla mnie dobrze.  Tyle teraz chciałabym mu powiedzieć i przeprosić,podziękować,przytulić.Za późno,wszystko za późno.

Chciałabym,żeby przyszedł do mnie,na jawie lub we śnie,ale żeby mi powiedział,że jest mu tam dobrze,że jest szczęśliwy i nie mam się martwić,że będzie dobrze.Jestem osobą wierzącą,wiem,że śmierć to tylko koniec życia ziemskiego i początek drugiego.Ale nie mogę się pogodzić z myślą,że już go nie zobaczę.Że nie zdążyłam się pożegnać...

Tato,kocham Cię