Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Minął rok...

...od mojego ostatniego wpisu.

Z dietą nie jest najgorzej ale mogłoby być lepiej. Do sierpnia zeszłego roku obijałam się i objadałam. W sierpniu waga pokazała w porywach nawet 84-85 kilo. W sierpniu po powrocie z urlopu powiedziałam STOP. Teraz ważę 72 więc schudłam 12 kilo.

Nie jest to szalony wynik ale niestety odkąd przyszła zima nie mam za wiele możliwości jeżeli chodzi o aktywność fizyczną. Do jesieni chodziliśmy z synkiem co wieczór na spacery. Później zrobiło się ciemno i zimno i spacery musiały poczekać. Próbowałam kilka razy zrobić trening w domu ale póki co synek nie pozwala. Gdy próbowałam go wciągnąć choćby w skakanie przy muzyce wpadał w złość i było po treningu...no cóż...dwulatki tak już czasem mają...na szczęście idzie wiosna a dzień coraz dłuższy więc może w końcu uda nam się wieczorem po mojej pracy troszkę pospacerować.

Martwię się trochę o mojego Jasia. Jest wesołym i pogodnym dzieckiem, poza tym że póki co niewiele mówi wszystko z nim w porządku. Niestety ma mało kontaktu z rówieśnikami. Nie stać nas było żeby posłać go do żłobka zaraz po moim macierzyńskim więc opłaciliśmy opiekunkę. Najpierw była to młoda studentka. Niestety zbyt często wystawiała nas do wiatru a w trakcie sesji trochę zaniedbywała Jasia. Teraz opiekuje się nim pani Krysia. To przemiła, ciepła kobieta, która ma już dorosłe wnuki. Jest dla naszego Jasia jak babcia...co dla mnie jest trochę smutne bo i babcie i dziadkowie Jasia żyją i mają się dobrze...a jednak tak jakby ich nie było...Rok temu zaprosiłam do nas moją mamę. Miała zostać miesiąc, żeby trochę pobyć z Jasiem. Przyleciała, zrobiła zakupy i po tygodniu wróciła z powrotem do Polski. Z Jasiem siedziała niewiele a jak już siedziała to było to głównie narzekanie, że on tego czy tamtego jeszcze nie potrafi. Zaczęła nawet sugerować, że jest opóźniony...więcej jej nie zaprosiłam. Tatę zapraszałam, ale odmawia. Nie lubi ruszać się ze swojego miasteczka. Tam mu wygodnie. Gdy gadamy na skypie z mamą (chcę, żeby Janek miał jakikolwiek kontakt z rodziną s Polski), tata nawet nie podchodzi...bo mecz...bo film lub inne fakty tvn...

Mama Michała była u nas w sierpniu przez miesiąc i bardzo się z tego powodu cieszyłąm bo ona miała świetny kontakt z Jankiem i on ją na prawdę lubił. Dla niej jednak pierwszeństwo zawsze będą miały wnuki jej córki. Póki siostra Michała jej potrzebuje to do nas nie przyleci. Przez ostatnie 3 lata zawsze była ta sama gadka...bo tamci jej potrzebują...

Co do taty Michała...szkoda nawet pisać...Michał z nim nie gada, ja czasami prześlę mu zdjęcia Janka ale nie dostaję żadnej odpowiedzi.

Podsumowując, Janek ma dziadków i babcie ale tak jakby ich nie miał. Jest rodzina...a jakby jej nie było...i smutno mi bo my tutaj też nie mamy nikogo. Ja mam jedną koleżankę, która ma dzieci i  z którą widuję się regularnie raz na tydzień ale to wszystko. Nie chcę by Janek był jak samotna wyspa. Ja dorastałam wśród kuzynek, ciotek, wujków, bliższych, dalszych i boli mnie, że Janek tego nie będzie miał. Postanowiliśmy go zapisać do żłobka chociaż na jeden dzień w tygodniu. Oprócz tego kilka razy w tygodniu jeździmy do sali zabaw, żeby miał kontakt z innymi dziećmi. Próbowałam też nawiązać kilka przyjaźni z naszymi polskimi sąsiadami...ale bezskutecznie...każdy zamyka się w swoim świecie i trudno do niego dotrzeć...a może to ze mną jest coś nie tak i mnie unikają...niewykluczone...

Mój angielski kolega z pracy jednak zaproponował ostatnio, żebym odwiedziła go z Jasiem. On i jego żona mają syna w wieku Jasia i mogliby się razem pobawić. Jesteśmy umówieni na niedzielę. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Zrobię wszystko by Janek nie czuł się samotny. Nic nie jest gorszego od samotności a skoro on tutaj nie ma rodziny to mu ją zbuduję z przyjaciół, choćbym miała do samego piekła zejść by ich znaleźć...

To tyle biadolenia...teraz żarełko...Upiekłam ostatnio twaróg. Nie wiem czy ktoś z was próbował tak robić ale moja mama robi to regularnie. Marynuje twaróg przez 12 godzin w oliwie z przyprawami a potem na pół godziny do pieca. Wychodzi pyszny. Ja zrobiłam w pikantnych przyprawach i  pokruszony dawałam do sałatki lub plastry na kanapkę.

To tyle na dziś...nie obiecuję, że szybko napiszę bo rok temu też obiecywałam :) chociaż bardzo bym chciała...no ale czas pokaże...

Buziaki

Basia :)