Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie daję rady

Dziś wolne a z moich planów jak na razie nici , tylko obiad zrobiłam, mamę ogarnęłam a cała reszta czeka. Mieszkanie aż się prosi posprzątaj bo za chwilę zarośniesz. Czasami ogarnia mnie taka niemoc , że aż się boję o siebie....  Zwyczajnie nie chce mi się. Niby znam tego powody ale jakoś nie potrafię temu zaradzić, nie potrafię się przemóc.

Z dobrych wiadomości to mimo iż nie liczę kcal waga poleciała o niecały kg w dół. Cieszę się bo z wagą 63 nie widziałam się z 15 lat i nawet nie myślałam że kiedyś wrócę do takiej.

Jak zaczynałam tą swoją przygodę z odchudzaniem to moim marzeniem było zobaczyć 6 z przodu, tą drugą wpisałam ale zwyczajnie nie wierzyłam że osiagne cel. Na początku zwyczajnie chciałam przestać tyć a jakbym jeszcze schudła przy tym to byłoby super, nie ważne było dla mnie ile w ile miesięcy , ale ważne aby się nie głodzić i mieć siłe i energię. Po swoich poprzednich próbach odchudzania i błędach które popełniałam byłam bardzo sceptycznie nastawiona, ale po pierwszych sukcesach nabrałam nadzieję i pomalutku daję radę. Tym większa moja radość że zbiegło się to wszystko z ślubem syna , chociaż tak szczerze to nawet nie brałam pod uwagę wesela , chciałam zwyczajnie schudnąć dla siebie aby nabrać więcej pewności i być zadowoloną ze swojego wyglądu. 

Przepraszam za moje pierdo lamento ale jakoś tak spontanicznie przy kawce chciałam chyba się sama dowartościować , bo jakoś nie ze wszystkim sobie radzę.