Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Spodnie w rozmiarze 3

Dawno, dawno temu, w roku 2009 nosiłam śliczne, jeansowe spodnie w rozmiarze 3. Kupione w USA. Kochałam je bardzo. A potem przytyłam. Oczywiście miłość miłością (a do tego ta nadzieja: "jeszcze kiedyś je założę") i spodnie wylądowały w szufladzie, gdzie leżały sobie do dziś.. ba! nawet z Polski do Irlandii ze mną przyjechały, gdy się przeprowadzałam, a co! Jak miłość - to miłość!) 

W ciągu ostatniego półtorej roku - zawsze gdy zaglądałąm do szuflady ze spodniami - unikałam patrzenia na moje kochane jeansy (Bogiem a prawdą... po jednej stronie szuflady leżało sobie kilka par spodni, tzw. "na chudsze czasy"). 

W tym tygodniu - z racji, iż mój Luby pojechał w odwiedziny do Polandii - postanowiłam zrobić gruntowne porządki - z solennym postanowieniem: jeśli w coś nie wchodzę, czegoś nie noszę, nie używam - oddaję, wyrzucam, pozbywam się!!

Przyszedł sądny moment na szufladę ze spodniami... z ciężkim sercem wyjełam kilka par spodnii "na chudsze czasy", czyli moje ukochane jeansy w rozmiarze 3, kolejne jeansy w rozmiarze 36, i jeszcze jedne sztruksy również 36, i jescze jedne.. i jeszcze jedne... I już je odłożyłam do pudła, którego zawartość postanowiłam oddać... ale coś mnie tchnęło. A może to był tylko ostatni, rozpaczliwy krzyk nadzieji: "nie rób tego, przymierz, najpierw przymierz".

Krótkie rozważania: za i przeciw. No przecież nie wyglądam jak w 2009, do tego jestem spuchnięta przez okres, nie przymierzam - po co się dołować... a z drugiej strony... nadzieja umiera ostatnia. 

Zdjęłam moje domowe dresy, stanęłam przed lustrem. Oj nie podobam się sobie dziś i to bardzo niepodobam. Z powodu okresu jestem spuchnięta. Włosy nieumyte, jakaś zmęczona jestem, poszarzała na twarzy - ale przecież 4 dzień z rzędu sprzątam - więc nie powinno mnie dziwić, że wyglądam jak kosmołuch. 

No nic to. Wzięłam moje ukochane 3-jeczki do ręki, pogładziłam materiał, pozachwycałam się krojem, kolorem, rozmiarem... Okręciłam się przed lustrem, obejrzałam moje grube uda i wielki tyłek, i zawyrokowałam: "no way!! żeby te jeansy na mnie weszły".

Ale słowo się rzekło - kobyłka u płotu... 

Najpierw prawa noga - ostatnio gdy je próbowałam przymierzać, a było to w okolicach stycznia, utknęłam w połowie prawego uda... tym razem.. Oooo!!!! udo się zmieściło.. no to lewa noga... i znów zadziwienie, to udo też się mieści.. No to czas na tyłek i biodra... 2-3 podskoki.. i już! Spodnie wciągnięte. Teraz jeszcze przydałoby się je zapiąć. I znów zwątpienie: "no way!!". Ale próbuję, wciągam bebech i... O rany!! Udało się!!! Zapięte. Myślę sobie: "nie oddychaj, tylko nie oddychaj"... no ale ile tak na bezdechu można? Oddetchnęlam, raz, drugie. Guzik sie nie urwał! Na tyłku nie explodowały.. Oki.. na pewno nie wyszłabym w nich jeszcze do ludzi (wiadomo: boczki, brzuszek wystający znad paska, materiał na udach zbyt napięty...) ale sam fakt, że się w nie wbiłam przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. 

Wniosek?

Dieta daje radę, Ćwiczenia i chodzenie robią swoje. 

Spodnie - wszystkie pary - powędrowały znów do szuflady... Niedługo znów będę je przymierzać. Za kilkanaście dni jadę do Polski, potem wracam.. Może przed wylotem, a może po powrocie. A może i przed, i po... Zobaczymy.. W każdym razie jestem szczęśliwa  Nie sądziłam, że jest jakakolwiek szansa na to, by się wbić w te 3-jeczki (z rozmiarem 36 nie musiałam aż tak walczyć, ale dalej wystaje mi brzusio znad paska.. no i są napięte za bardzo na udach.. ale to się da naprawić, wystarczy dalej zapierdalać. Warto - bo działa)