Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziękuje :*

Swoim ostatnim wpisem wywołałam małą burze w szklance wody, a tu zupełnie nie o to chodziło i nie taki był zamiar. Dostałam od Was i po głowie, bym się obudziła i pogłaskałyście mnie, bym się nie poddawała. Dziękuje za to ;* 

Z pewnością macie rację, że nie raz sama  sobie komplikuje życie, za dużo myślę, za bardzo się skupiam nad tym jak będzie. Ale to chyba wynika z tego, że już za wiele razy szłam na żywioł i mówiłam, "a jakoś to będzie". Zmieniałam życie i wywracałam do góry nogami, uciekałam przed problemami, przed ludźmi. Teraz już nie chce tak. Chce mieć cel i do niego dążyć. Krok po kroku, małymi etapami. I o ile sytuacja zawodowa czy sercowa może być w stylu "a jakoś to się ułoży" o tyle sytuacja wyglądowa/wagowa/akceptacyjna siebie już nie. Mam z tym wielki problem, który zaczyna się robić coraz większym. Strach przed tym, że będę wyglądać spoko w ubraniu, ale będę się wstydziła je zdjąć mnie przeraża. Zwłaszcza, że rozbieram się przy ludziach czasem i z 4 razy dziennie, a nawet 6 (jak np. dziś, gdy idę do pracy, na siłownię i rollmasaż). Są to co prawda przeważnie same kobiety, ale mimo wszystko. O ile teraz mnie to mniej stresuje, bo przecież jestem gruba, to później jak już będę chuda nie chce nosić bielizny obciskającej wiszącą skórę, czy mieć strasznego cellulitu. Chciałabym wreszcie móc jechać nad morze i się opalać bez wstydu. Teraz tego nie robię, bo jestem gruba a potem nie zrobię bo będę chuda? Nie chce tak. A na operacje plastycznie mnie po pierwsze nie stać, a po drugie jakoś do mnie nie przemawiają, chyba przez czynne uczestniczenie w ich przebiegu. A wisząca skóra jest moim strasznym problemem od kiedy zobaczyłam, że to naprawdę się może stać i cóż z tego że dziewczyna odchudziła się i wygląda jak super laska w ciuchach rozmiaru 36, ale jak się nachyli to ma piersi kobiety 90-letniej, a na brzuch musi nosić majki po sam stanik. I to wszystko wieku 20 kilku lat. Co to za komfort? 

Znów powiecie, że wymyślam... może tak. Ale teraz jestem odważna na tyle by powiedzieć wprost, co mnie blokuje. To jest właśnie to. Ciągle to było to. Wcześniej nie byłam odważna by o tym mówić albo to nie był aż taki problem jak jest teraz. 

Ale Wasze rady biorę do serca i otwieram kalendarz i każdego dnia wypisuje rzeczy do zrobienia codziennie i ogólnie do ogarnięcia. Wracam na zajęcia fitness. Wracam na rollmasaż. Wracam na dietę. 

Wagowo jest katastrofa, zważyłam się w pracy -> ok. 106,5kg w nocy. Pęcherz pełny, ciuchy robocze, w żołądku z litr wody, ujrzałam też większy brzuch,ale mimo wszystko... no nic, zaczynam od tej wagi.