Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Plan zmian.

Za parę dni moje 29. urodziny i nadszedł czas podsumowań. Moje aktualne życie, jest takie różne od tego co planowałam w wieku lat 19. Nie sądziłam, że będe tu gdzie jestem. Nie to miejsce zamieszkania, nie ten zawód, nie to miejsce pracy. Wszystko nie tak. Miałam być już teraz żoną i matką (taaak... uważałam w wieku lat 19, że do 26 to już trzeba będzie mieć męża, a aktualnie nawet nie ma kandydata na chłopaka! a o dzieciach to już nic nie wspomnę). Miałam ważyć 60 kg, a waże aktualnie wg roznych wag 108-111,5! Najwięcej w całym swoim życiu. Miałam mieć super ciało i chodzić w sukienkach, a chodzę tylko w spodniach, sukienek nie moge założyć bo zaraz robią mi się odparzenia między udami. Mialam mieszkać w domu z ogródkiem, albo chociaz swoim mieszkaniu.. a wynajmuje pokój. Miało być wszystko inaczej. Ale.. jednak w życiu wszystko jest po coś. 

Tak jak jest teraz też jest chyba ok.Mam prace, na umowe o pracę. Mam studia. Mam swietną grupę 5 przyjaciółek.  Do pełni szczęścia to brakuje mi tylko faceta z którym obejde te wszystkie 7 wesel, które się zbliżają i świetnej figury, która zapewni olśniewający efekt na zdjęciach z tych imprez. 

I właściwie, to może wiem że wszystko da się załatwić i że mój wygląd zależy od mojej pracy nad sobą, ale tak ciężko jakoś to ogarnąć. Nie wierzę, że się da (podświadomie). Nie czuje się ładna. Czuję, że nic ze mnie nie będzie. Dziewczyny mi powtarzają, że jestem ładna. I na twarzy uważam, że jest ok. Najgorsze to ciało. Zapuściłam się, zaniedbałam. Te rozstępy wszędzie (uda, biodra, brzuch, ramiona, piersi). Ten cellulit. To małojedrne ciało. Ta sucha skóra. Te "żylaki", tzn żyły na nogach. Ale to wynika z tego, że o siebie nie dbam, moja wina. Nie stosuje regularnie balsamów. Nie stosuje oliwek. Nawet z kremem do rąk jestem na bakier. Ale obiecuje będę stosować. Zobaczyłam, że da się uratować siebie chociaz trochę po tym jak ogarnęła mi najpierw kosmetyczka paznokcie, a teraz już sama to robie i da się. Były okropne. Serio.. płytka ładna, ale rozdwajająca się, zadarte, suche skórki, ranki. Jedna wielka tragedia (środki dezynfekcyjne w pracy swoje zrobily). A skoro się da to dlaczego nie powalczyć o resztę? Zaczęłam od wizyty u fryzjera, podcięłam włosy, zrobiam grzywkę. Zrobiłam sobie sama hydrydowy manicure. Zaraz zrobie pedicure i przeprowadzę pełną depilację i maseczki na twarz. W końcu w ostatni rok przed 30-tką trzeba wejść zadbaną! 

A facet u boku, żeby przeańczyć te wesela. Wiem, że każda potwora znajdzie swojego amatora. Wiem, słyszałam. Wiem, widzialam. Ale ja nie wiem dlaczego ja tego amatora znaleźć nie mogę. Fakt od 4,5 roku nie spotykałam się z żadnym. Fakt, nie wychodzę gdzieś gdzie mogę ich poznać. Fakt, nie mam konta na badoo, twoo i innych portalach. Ale ja osobiście uważam, że jestem za brzydka dla każdego. Nikt by takiej, wielkiej krowy nie chciał. I przecież te 4,5 roku temu ja miałam tych facetów.  Znikał jeden, pojawial się następny. I jakoś coś we mnie widzieli. A teraz co? uwaliło się coś w głowie. 

Urodziny za dwa dni. Pierwsze wesele za 2 mc. Biorę się za siebie, nie na żarty. Zaczynam o siebie dbać. Fryzjer - zaliczony. Manicure - zaliczone. Na dziś - pedicure, maseczki, depilacja, w planach kosmetyczka, w planach siłownia. 

Od jutra zacznę dietę - Herbalife. Będę pić te koktajle. Stoją od miesiąca i jakoś się zebrać do nich nie mogę. A potem przejdę na jakąś rozsadną. 

I będę się tutaj meldować regularnie. Moje wyzwanie 30 dniowe - poległo. Ale wracam od dziś do niego. W telefonie zainstalowalam apkę do planowania dnia. Fajna sprawa, Przypomina mi o wszystkim. Więc niech przypomina! 

Wesele siostry za 8 miesięcy. Mogłabym do tego czasu w dobrych lotach schudnąć 40 kg. Czyli ważyć ok 70... i powiem, Wam ze nawet 80 by mnie satysfakcjonowało. Taki rozmiar 42 byłby ok. Miło by bylo zejść z 46-48!