Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
quo vadis?

Dokąd zmierzam?   Dzisiaj zadałam sobie to pytanie, kiedy wreszcie udało mi się na chwilę odłożyć zajęcia firmowe i po prostu wrzucić pranie do pralki.  Praca mnie pochłania niemal bez reszty. Myślałam, że na tym etapie życia już nie będę musiała odrabiać takiej "pańszczyzny" dla firmy.  Jestem tak zmęczona, jakbym przebiegła maraton.  A końca nie widać.  Minęły dwa tygodnie - mam nadzieję, że do marca uda mi się wszystko ogarnąć i wyjść na prostą. Kilka dni temu przywieźli mi krzesła, a ja nawet nie mam chwili, żeby usunąć górę kartonów, jaka mi jeszcze pozostała, żeby krzesła rozstawić i się nimi nacieszyć - są żółciutkie, optymistyczne - taki kolorowy akcent  pośród bieli. Na początku marca spodziewam się dostawy stołu, więc do tego czasu muszę się uporać z bałaganem - fizycznym w postaci kartonów i rzeczy w nich poupychanych i bałaganem firmowym. Marzy mi się rodzinny obiad przy wspólnym stole. Na razie radzimy sobie, jak możemy - ale nie sprzyja to budowaniu więzi, każdy osobno w jakimś kątku.... prowizorka.    

Staram się nie jeść byle czego, ale na gotowanie nie mam czasu - więc wszystko się odbywa kosztem snu...na ćwiczenia nie mam już siły ... i jak ja mam się odchudzać.... 

Ehhh, pomarudzić sobie czasem dobrze, kiedy życie wali się na głowę  --  ale to minie - czekam z upragnieniem na ten moment... a wtedy spacery na świeżym powietrzu, aromatyczne kąpiele przy świecach itp......Pełen relaks i nikt mi w tym nie przeszkodzi......