Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Młodość też nie radość

Mam wszystkiego dość. Chyba nigdy nie schudnę i tyle, zawsze będę gruba, brzydka i schorowana. Już teraz wydaję krocie na ortodontę (a nie zapowiada się na ściągnięcie prędko aparatu, mimo że noszę go już 4.5 roku), sporo kasy leci też na endokrynologa (niedoczynność tarczycy), doszła jeszcze ta neuralgia... Na rehabilitację wydaję 70 zł tygodniowo, ćwiczę codziennie, mam tape'y ponaklejane a i tak - jak bolało, tak boli! Nie widzę żadnego efektu. A jakby teraz tego było mało - czuję, że załapałam zapalenie rozcięgna podeszwowego. <przeklina bardzo>
Jakiś tydzień temu zaczęła mnie boleć pięta - dziwny ból, bo pięty raczej rzadko bolą. Boli w jednym konkretnym miejscu, jakbym miała kamyka w bucie (a nie mam) albo siniaka (również nie mam). Poczytałam na stronach biegowych i idealnie by się zgadzało. I dokładne miejsce bólu, i napięcie mięśni łydek, i że po bieganiu, i wszystko. Wczoraj to mnie już tak bolało, że ledwo chodziłam, naprawdę.

Martwi mnie to wszystko, bo nie dość, że kasa i zdrowie, to jeszcze waga. Problem może się wydawać trywialny, ale kurde - nie umiałam nigdy trzymać diety i moje zamiłowanie do sportu ratowało mi często dupę. Już musiałam porzucić koszykówkę i ćwiczenia siłowe, teraz jeszcze pewnie nie będę mogła biegać. Efekt? Przytyję. Może się wydawać, że to ma nikłe znaczenie wobec zdrowia o jakie walczę, ale cholera - co z moim zdrowiem psychicznym?! Lekarzom łatwo rzuca się 'proszę przestać trenować', tak jakby to była najprostsza rzecz na świecie. Gdy proszę ich, żeby wyznaczyli mi chociaż COKOLWIEK, co mogę robić (nie wierzę, że jedna kontuzja - no, teraz już dwie ;p - przekreśla WSZYSTKIE dziedziny sportu), to oni wolą iść na łatwiznę i stwierdzają, że 'najlepiej nic'. I koniec. Jestem teraz tak zła i sfrustrowana, że właściwie od godziny nie zrobiłam niczego pożytecznego, siedzę na łóżku i płaczę. Tak, wiem, jeszcze nie byłam u lekarza i nic nie jest potwierdzone, ale jakąś tam minimalną wiedzę medyczną posiadam i trochę mi łatwiej odróżnić internetowe sterty śmieci od wartościowych artykułów. Najwyżej za kilka dni napiszę Wam, że się myliłam, ale cóż - MAM NADZIEJĘ, że się mylę.

Po prostu mój ból pięty przelał czarę goryczy i chyba zabrał mi nadzieję na to, że pewnego dnia obudzę się zadowolona z siebie i w pełni zdrowa i sprawna. 

Teraz na kilka dni zrobiłam sobie wyprawę do Wrocławia i było super. Mam trochę luźniejszy semestr, więc mogłam sobie na to pozwolić. Pierwszy raz to ja zajęłam się całą organizacją i taaaak się stresowałam, że coś nie wyjdzie albo że o czymś zapomniałam! Na szczęście wszystko było w porządku, odpoczęłam trochę od zwykłego i stresującego życia i to było cudowne. Cały dzień chodziłyśmy i zwiedzałyśmy, co wtedy mnie cieszyło, choć teraz już mnie nie cieszy, bo pięta mnie tak w ciągu dnia kur**sko bolała, że pewnie tylko sobie wszystko pogorszyłam, cokolwiek się tam dzieje. Więc teraz już się mniej cieszę z tego wyjazdu.

Dobra, zaczynam sama siebie wkurzać swoim pesymizmem, więc lepiej kończę i poczytam co u was.. :c