Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy zrobić sobie dziecko?

Nie czytałam wszsytkich odpowiedzi, ale dodam swoją. Mam dwoje dzieci. Jedno 21 lat i drugie 15 lat. Pierwsze sfiksowane, chyba z mężem byliśmy zbyt mocno na niej skupieni, a że była zdolna, wygadana, taka stara, to ciężko nie było się na niej skupiać. Często myślę, czy jest ona sfoksowana, bo coś żle zrobiłam, a miałam ogromne chęci i możliwości, by było dobrze, czy po prostu rodzą się dzieci z odpowiednim kodem genetycznym i niektórych spraw nie przeskoczysz. Dotychczas z córką mieliśmy od jej 14 roku życia same kłopoty, mało przyjemności. Zrobiła straszne rzeczy, z których musieliśmy ją wyciągać, może sie udało - na razie takiej pewności nie mam. Studiuje. Może jej pójdzie. Jest osobno, mieszka 100km od nas i jak przyjeżdża - na nasze nieszczęście co 2 tygodnie, to mamy kiepskie humory. Roszczeniowa, skupiona na sobie, nie dająca nic innym. Taki człowiek. Syn - inny. Serdeczny, otwarty, lubiany. Zawsze będę czekać aż przyjedzie do domu. Powiem Tobie tak - na jaką osobowość trafisz rodząc dziecko? Powtarzam - oboje moich dzieci było planowanych, oczekiwanych, mam dużo w sobie serca. Z córką ułożyło się dziwnie i ciągle mam z tym kłopot, bo chciałabym inaczej, nie możemy jakoś tego ułożyć. Czekam aż wydorośleje i trochę zmieni swoje podejście do innych. Jak będziesz miała ty?

Jesteśmy już po wizycie :) Pani doktor powiedziała, że mięśniaki bardzo nie urosły, w sumie przez ostatni miesiąc to minimalnie. Stwierdziła, że nie będą miały wpływu na przebieg ciąży, ale że będą rosły (pocieszyła mnie, że macica i tak rośnie więc wszystko w niej się zmieści). Mam też zmniejszać dawkę luteiny co tydzień o jedną tabletkę. Pani doktor powiedziała także, że po ciąży mięśniaki powinny się zmniejszyć do stanu "sprzed ciąży". Przypominam tylko, że ja mam dwa mięśniaki w koglomeracie na tylnej ściance macicy. Następna wizyta 20 lutego i usg połówkowe.

Etysia, błagam nie patrz na partnera, czy jego brak. Faceci przychodzą i odchodzą, ja przez 5,5 roku myślałam , ze mam partnera idealnego, okazało się, że nie jest idealny i że bardzo mnie skrzywdził, decyduję się być z nim dla dziecka i dla jakiejś ułudy, że przecież było kiedyś dobrze. Nie patrz na facetów, są związki, kóre trwają i 20 lat, a potem, którejś ze stron odbija i odchodzą, zdradzają, szukają szczęścia gdzie indziej. Dziecko nie jest żadnym wyznacznikiem, ani gwarantem szczęścia. Jeżeli się zdecydujesz na dziecko to ono też powstanie z miłości, Twojej miłości do tego dziecka i chęci zapewnienia mu wszystkiego co najlepsze. Dodam tylko, że mój partner nawywijał przed ciążą, po nawywijaniu, gdy jeszcze nie byłam tego świadoma, zaczął o mnie poważniej myśleć, oświadczył się, kupił mieszkanie i stworzyliśmy dziecko. No cóż gdybym wtedy miała wszystkie dane tego dziecka by nie było, a mi by było może łatwiej żyć, ale nie miałabym dla kogo żyć, bo wiem, że nie zdecydowałabym się już na żaden związek.

Mam 2 lata wiecej i zaakceptowalam, ze tak w zyciu widac ma byc. Nie bede kombinowac. Moje zycie to raczej ciag intrygujacych zwrotow akcji... wiec po prostu sobie zyje ciekawa co przyszlosc mi przynosi dzien po dniu:) Znam tez kogos kto podjal decyzje o samotnym macierzynstwie in vitro. Decyzje szanuje jednak gdzies w glowie kolacza mysli i trudno mi bez podswiadomej oceny przejsc obok. Decyzja jest twoja i musisz miec sile charakteru i pewne przekonanie... bo bedziesz otrzymywac rozne "etykietki" od ludzi. I to moze byc trudniejsze niz samotne macierzynstwo.

Daj sobie moze rok , na poznanie kogos. Jezeli sie nie uda , zdecydowalabym sie na samotne macierzynstwo

Moze jestem dziwna, ale nie wyobrazam sobie miec dziecka tak o, bez partnera. Ani ja ani dziecko nie byloby szczesliwe. Ale ja to ja. Jesli wiesz ze to ostatni dzownek i nie zalezy Ci na pelnej rodzinie i wiesz ze podolasz temu sama to czemu nie.

ja mam mięśniaki dwa, o których nie wiedziałam, bo się nie badałam. Okazało się, że są dopiero właśnie, jak zaszłam w ciążę, a zaszłam za pierwszym razem. Zatem nie martw się mięśniakami. Jeżeli chcesz mieć dziecko i wiesz, że je utrzymasz sama to ja bym się nie zastanawiała. Co do ojcostwa kumpla, możesz go poprosić o spermę i sama zaaplikować, w USC możesz podać, że ojciec nie znany i po problemie. Tzn. teraz się nie podaje, że nieznany tylko podaje się jakiekolwiek imię i swoje nazwisko, dopiero w adnotacji jest dopisek, że ojciec nn, na skróconym akcie nie będzie widniała ta informacja

Ja bym sie decydowala gdyby mnie bylo stac wiec jezeli masz warunki to jak najbardziej tak ;) co do tego czy z kumplem to nie w zyciu bo wiesz poklocicie sie kiedys czy co pozniej jakas walka w sadzie nigdy nie wiesz ... ja bym sie decydowala na bank spermy tylko nie wiem wlasnie czy jest opcja taka w Polsce jezeli nie to mysle ze w Uk napewno juz tak ;) powodzenia zycze

Ja bym wybrała możliwość bycia matką.

Ja wolalabym byc samotna matka, niz nigdy nie zaznac macierzynstwa.

Ja będąc matką i żoną nie zdecydowalabym się na samotne macierzyństwo bo to jest naprawdę duże wyzwanie i podziwiam kobiety które się na to decydują;) pierwsze miesiące są naprawdę ciężkie a taki mały bąbel ciągle coś od Ciebie chce;) mąż dużo pracuje i go wiecznie nie ma w domu a ja zostaje z tym wszystkim sama czasami nie mając czasu nawet 5 minut dla siebie po ogarnięciu domu (mimo to jak wraca codziennie to pomaga) co do kosztów też bardzo dużo kosztuje utrzymanie maluszka ciągle nowe ciuszki, mleko, pieluchy, wózki, foteliki, siedzonka, zabawki, platne szczepionki etc więc najlepiej mieć dobre zabezpieczenie finansowe ;) ż drugiej strony jesli masz siłę i determinację żeby to wszystko pokonać to dziecko to bardzo duży cud więc może i nie rezygnuj z bycia mama;) jesli naprawdę chcesz to chyba najwyższy czas na pierwsze dziecko bo nie od razu się zawsze udaje;)

Dziecko z kumplem to najgorsza opcja z mozliwych. Bo to sie potoczy w 2 strony - jemu nie bedzie zalezec, bedzie dawca spermy i tyle (o ile w wieku 20paru lat to czeste to pozniej juz niekoniecznie....) albo dodzie do wniosku ze jednak chce miec z dzieckiem kontakt no i bedzie mial do tego prawo bo w koncu jego dziecko... No i zabieranie dziecku opcji ojca no i ojcu bycia czescia zycia jego dziecka z zalozenia... jak dla mnie to to jest cholernie samolubne, ale ja dzieci nie mam i nie planuje wiec co ja tam wiem... In Vitro - opcja sensowniejsza, przynajmniej mozna dziecku prawde powiedziec a i zaden facet w procesie nie ucierpi. Zastanow sie najpierw jakie masz w ogole opcje w PL i za granica i czy na pewno jestes gotowa na samotna ciaze, nieprzespane noce i 100% odpowiedzialnosc za malego czlowieka, bo to nie jest lekarstwo na dolegliwosci a nowy czlowiek, ktorego trzeba wychowac i ktoremu trzeba poswiecic duuuzo uwagi, zwlaszcza jesli sie nie ma partnera do pomocy... Zastanow sie czy firma sie sama poprowadzi? Masz na tyle zaufanych ludzi zeby isc spokojnie na macierzynski? Tu jest duzo do przemyslenia i duzo pytan. Czemu jestes sama? Za bardzo skoncentrowalas sie na karierze czy ktos byl i nie wyszlo, czy po prostu nigdy sie nie trafil sensowny kandydat. Bo jak opcja nr 1 to dziecko na pewno w karierze nie pomoze... Osobiscie - w zyciu bym sie nie zdecydowala na role samotnej matki, no ale u mnie instynkt macierzynski umarl razem z pierwszym poronieniem....

Jak czujesz ze chcesz i masz mozliwosci finansowe czemu nie. Z kumplem bym nie ryzykowala. Nie wiem jak w pl z bankami speemy dla samotnych kobiet. A jeśli nawet wvpl nie to zagranica. Przemysl dobrze sprawe poczytaj jakie sa opcje. Bo rzeczywiście moze byc niedługo zapozno. A na adopcje raczej nie będziesz miała szans niestety.

to znaczy, chcesz skorzystac z jakiego in vitro ? bo jesli nie to jedynym rozwiazaniem jest wlasnie znalezienie sensownego mezczyzny , ewentualnie adopcja. czy jako samotna matke bedzie cie stac na dziecko ? tego typu pytania chyba musisz sobie zadac.