Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A gdyby choroba odebrała Ci zycie?

czytalam Pamiętnik jednej z Was i chciala bym sie podzielić z Wami historia. Mysle ze kazdy czlowiek ma jakies problemy- mniejsze, wieksze- nie mozna tak rozpatrywać. Dla jednego niedziałający telefon to góra nie do przeskoczenia a dla drugiego dziecko z autyzmem to poprostu największy sens jego zycia.... Ile ludzi tyle problemow tylko radzimy sobie z nimi inaczej. Kiedy urodzialam mojego synka poparłam w depresje. Pewnie sie zdziwicie bo ciaza byla planowana, niczego mi nie brakowało. Moj swiat wywrócił sie do gory nogami moze tez przez to ze jestem egoistka... Lubiałam spac, lubiałam cos sobie kupic, wyjsc gdzies od czasu do czasu. Bylam niezależna. Nagle maly Gnomek ( tak go nazywamy) albo Trolindo jak kto woli zawładnął całym moim światem, czasem, życiem, mieszkaniem WSZYSTKIM i do tego ciagle wyl. Kurde okazał sie większym egoista niz ja, nie dosc ze zabrał wszystko to jescze jaśnie pan ciagle niezadowolony. No i przyszła deprecha. Lekarz i te sparwy bo sobie nie radziłam. Nigdy nie przepadałam za dziecmi. Ale to jest moje i je kocham ponad zycie. Pracowalam nad soba. Lekarz powiedzial ze zyje w jakims wyimaginowanym swiecie, ze wymyślam sobie sama co ktos o mnie mysli. I co mial racje... Dzisiaj ciagle nad soba pracuje i widze jak myliłam sie w przekonaniu ze wiem wszystko. Nie wiem, nie siedze w niczyjej glowie. Moje myślenie zmienilo sie radykalnie kiedy czekałam na brata nieopodal jego szkoly gdzie jest szpital dla rakowcow. Byl piękny dzien we wrzesniu tego roku. Dla mnie jeszcze lepszy bo nasz urlop w pl. Jednak jak zawsze ja powodów do radości nie bylo. Bo to za goraco, bo maly placze, bo to bo tamto, bo pieniadze i takie tam. W pewnym momencie na tarasie tego szpitala pojawił sie jakis czlowiek. Popatrzyliśmy na siebie bo sie nam przyglądał. Wiecie co pomyslalam o czym on mysli, moze mysli ze jest piękny dzien i chcial by byc w tym samochodzie zamiast nas? Moze pojechal by nad jezioro? Moze ukochał by mocno mojego synka za to ze jest i tak głośno ryczy ? Moze poprostu by siedział i cieszył sie z tego co ma. Cieszył by sie ze słońca ktore świec i ze jutro tez je zobaczy i ze juz niczego w zyciu nie odbierze mu śmiertelna choroba. A ja egoistka mam wszystko, jak w zyciu raz wiecej raz mniej i nie umiem tego uszanować. Moze kazdy z nas kiedys stanie na tym tarasie jak ten czlowiek i powie ja nie mam juz problemow bo wkrótce umrę a chcial bym je miec.... Staram sie myslec codziennie ze choc nie wiem kim byl ten czlowiek i nie wiem nawet czy byl chory to wielu ludzi chciało by miec nasze problemy. Nie warto zawracać sobie glowy opiniami, płaczem dziecka tylko trzeba wziasc sie w garść, znalezc choc mala drobinkę radości w kazdym dniu bo mam ich coraz mniej i dla kazdego sa policzone. Pomyślcie czasami jak by to bylo gdyby ktos Wam powiedzial ze za tydzien umrzecie? Jak wyglądały by wasz problemy w takiej perspektywie. Cieszcie sie wszystkim co jest tylko mozliwe. Słońcem, deszczem, chwilka dla sobie , woda z kranu, pełna lodówka, zdrowiem :) mamy duzzzzzzo powodów do radości :)