Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
depresjo, czy to znów ty?

Nie wiem co się ze mną dzieje. Od kilku dni znów jestem jakaś posępna, bez humoru, bez ochoty do życia. Dobrze,że nie mam teraz jak wcześniej, że przy takim stanie nie chce mi się jeść. Okej, nie czuję jakiegoś ogromnego apetytu, ale przynajmniej jem normalnie. Jednak ten brak chęci mnie martwi. Czy to efekt zmniejszenia leków antydepresyjnych? Psychiatra twierdziła, że można już powoli odstawiać. W końcu nie mogę jechać na nich do końca życia. Może muszę to wszystko przeczekać... dać sobie kilka dni takiego stanu, a potem wszystko wróci do normy? Najchętniej zamknęłabym się w swoich 4 ścianach, zniknęła pod kocem, spała cały czas. Jeszcze kilka dni temu po kilka razy dziennie wychodziłam na długie spacery. Teraz nie czuję nawet na to ochoty. Wczoraj wieczorem naszły mnie dziwne myśli. Znów nie chciało mi się żyć, znów wszystko było bez sensu. Chciałam płakać. Oczywiście gdy mama podczas rozmowy przez telefon pytała, czy wszystko okej bo mam głos jakby coś się stało, powiedziałam, że bierze mnie chyba jakieś przeziębienie. Skłamałam, ale nie chcę je martwić.

Jutro idę na badania z krwi, więc przy okazji sprawdzę czy może nawrót choroby nie jest spowodowany jakimiś wahaniami w tarczycy. Pan B. (terapeuta) przyznał ostatnio, że moa depresja mogła być powodowana w większości właśnie przez źle działającą gospodarkę hormonalną. Jakby tego mi jeszcze było trzeba. I tak coś w moim ciele dzieje się niedobrego, czuję i widzę to. Rozdwajają mi się paznokcie, pod oczami znów robią się cienie, często czuję dziwny ból w łydkach, jakby drętwienie. Biorę chlorellę, pyłek pszczeli, piję drożdże, suplementuję żelazo( chociaż nie wiem po co skoro wyniki mam przy górnej granicy, no ale cóż, jak lekarz kazał to mus)