Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Najlepszy komplement podczas odchudzania.

Hej, hej! I po raz kolejny wróciłam.. Tym razem jednak zabrałam się za siebie na poważnie, przez co i moja siostra jest w szoku. Ćwiczę już regularnie od pierwszego stycznia. Plus dieta, którą sama sobie ustaliłam. Wiecie, noworoczne postanowienie. Nie chciałam by trwało dwa tygodnie, więc dużymi literami napisałam sobie na grafiku, że schudnę przynajmniej 10 kg. Od ponad miesiąca spadło 4 kg.
Z początku wiadomo, nie widzę żadnych efektów niby - ale jak to ja - nigdy ich nie widzę.
Ostatnio jednak moja motywacja została podniesiona tak w górę, że cieszyłam się jak zakochana nastolatka. Spotkałam się ze znajomym, powiedział, że schudłam, no ale dobrze wie, że ćwiczę, więc uznałam, że to mówienie tylko o tak, by poprawić mi nastrój. A tu psikus! Po drodze napatoczyliśmy się na mojego kolejnego znajomego, którego nie widziałam dobre 3-4 miesiące? Zlustrował mnie wzrokiem i krzyknął "Ale schudłaś! Wyglądasz nieziemsko!" Oczywiście motywacja w górę o milion procent i chęć do ćwiczeń jeszcze większa. Jak to naprawdę niewiele potrzeba żeby zachęcić. Wystarczy, że ktoś doceni Twoje starania i ops - wszystko w górę!
Początkowy plan był taki: Schudnąć 10 kg do końca marca. Jeśli mi sie to nie uda, to się chyba zatłukę. Niby jeszcze jakieś 6 kg zostało, choć w wadze docelowej obstawiłam 15 od początku.
Myślicie, że waga 65kg przy wzroście 166 jest duża? Bo nie jestem pewna czy nie odchudzać się do równej, ładnej 60-tki.

Ah te rozkminy życiowe.

Miłych Walentynek dla każdego!