Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Menopauza - potęga mądrości

Kiedyś, w dzieciństwie, spotkałam się z dialogiem dwóch kobiet. Nastolatki, zachlyśniętej swoją młodością i pięknem i starszą kobietą, którą ta nastolatka traktowała z taką dozą lekceważenia, pogardy, drwin. Dziewczyna śmiała się z tej starszej kobiety twierdząc "eee, ty jesteś taka stara (czytaj: niepotrzebna, brzydka, zużyta)". A ta wiekowa pani odpowiedziała jej: "tak, jestem stara, ale ja już byłam młoda, a czy Ty będziesz kiedyś stara?".

Wiem, że ten dialog mną wstrząsnął i zmienił moją wizję starości na całe życie. Od dziecka czułam, że starość to jest coś fajnego. Taki etap wolności, mądrości i ulgi. Nigdy starości nie bałam się, nie chciałam z nią walczyć, ani jej zaprzeczać.

Ostatnio wysłuchałam ciekawy podkast na temat menopauzy i przyznam, że nigdy chyba nie chłonęłam tak każdego słowa. Utkwił mi w pamięci jeden fragment:

"Według rdzennych ludów Ameryki (Indian), dziewczynka podczas pierwszej miesiączki spotyka się ze swoją mądrością, następnie miesiączkując praktykuje tę mądrość, natomiast wchodząc w menopauzę staje się mądrością". WOW. Wielkie WOW.

Piszę sobie o tym, bo mam już swój wiek (50 lat, już za kilkanaście dni 51), miesiączki praktycznie już nie mam, ale menopauzą z punktu widzenia medycznego to jeszcze nie jest (do uznania menopauzy potrzebny jest rok od ostatniej miesiączki, a ja mam miesiączki co pół roku), nie mam ABSOLUTNIE żadnych objawów klimakterium, co jest dla mnie wręcz szokujące. Żadnych uderzeń gorąca, żadnych wahań nastroju, bezsenności, kołatań serca, NIC!.

Jakkolwiek starości jako takiej w pojęciu psychologicznym się nie bałam, ale miałam takie dość mroczne wyobrażenie o fizycznej stronie starości. Otóż, brak estrogenów, wiadomo: nowotwory, osteoporoza, złamania szyjki kości udowej, zmarszczki, plamy starcze, brak zębów, garb i w ogóle totalna niemoc. No, może trochę przerysowuję, ale hmmm... w sumie tak. 

Dowiedziałam się, co mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło, że owszem, czynność jajników ustaje, jajniki przestają produkować progesteron i estrogen, ale (i to było dla mnie kompletną nowością) rolę jajników przejmują nadnercza! Co więcej, złoża estrogenu znajdują się w tkance tłuszczowej i z tego chociażby powodu, parcie na chudnięcie w czasie menopauzy nie jest wcale dobrym pomysłem!

Tak, wiem, znajdą się mądrale, które uznają, że to jakaś wymówka przed podjęciem dyscypliny w diecie i aktywności i tu śpieszę się wyjaśnić, że ZWŁASZCZA na starość pilnowanie zdrowej diety (np. odstawienie alkoholu, mocnej kawy, ton słodkości czy śmieciowego żarcia) oraz podjęcie aktywności fizycznej, czy to umiarkowanej i lekkiej, czy dużej (jak kto chce i lubi) jest niezwykle istotne dla zdrowia i komfortu życia, ale wcale nie musi oznaczać to dążenia do jakiejś wyidealizowanej wartości BMI, czy wskazania na wadze. To ostatnie to chyba raczej przejaw niepogodzenia się z własnym procesem starzenia, próba oszukania rzeczywistości, a nie mądra postawa doświadczonego człowieka.

Wracając do menopauzy, to jest czas brania. Wchłaniania. To czas na bycie wiedźmą, nie taką Babą Jagą, z haczykowatym nosem i brodawką, polującej na dzieci w celu ich spożycia, tylko radosną, świadomą swojej kobiecej energii osobą, zwróconą do siebie, do wnętrza, uziemioną. Moje ciało całe życie pezygotowywało mnie na ten rozdział. To, czego teraz doświadczam, a raczej jak pięknie i bezboleśnie wchodzę w ten okres życia, jest błogosławieństwem i prezentem-niespodzianką. Jakże mogłabym nie czuć wdzięczności i nie kochać za to mojego ciała?

Tak, jestem gotowa na wejście w tę nową jakość. Otwieram się na odbiór, pełna optymizmu i nadziei.