Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wytrzeźwieć z obżarstwa

Od dłuższego czasu analizuję dietetykę i psychologię, coś tam czytam, coś tam studiuję, czasem nawet coś zastosuję, ale ogólnie to łażę po świecie, tyję i chlipię: „Jak ja mam schudnąć? No powiedzcie mi jak?”. Ktoś mądry mi niedawno zasugerował, że teoretycznej wiedzy to ja już mam wystarczająco dużo. „Teraz weź to do cholery i ZRÓB!!! Normalnie. Tak jak alkoholik. Wytrzeźwiej!”

Ponieważ jestem uzależniona od jedzenia i (chyba) od odchudzania, chcę „wytrzeźwieć” z naprzemiennego obżarstwa i odchudzania. Czyli mówiąc po polsku: chcę zacząć jeść normalnie.

Z takim alkoholem to sprawa jest (przynajmniej z definicji) klarowna: abstynencja od alkoholu to po prostu niespożywanie alkoholu. Wykreśla się wódkę, piwo, nawet czekoladki z likierem. Często w zamian wprowadza się słodycze. Ale co zrobić z jedzeniem? Co to znaczy JEŚĆ NORMALNIE?

W moim rozumieniu normalne jedzenie, to jedzenie w zgodzie ze sobą, z własnym organizmem, własnymi potrzebami i własnymi preferencjami – ale tylko dla zaspokojenia głodu i od czasu do czasu dla przyjemności. Natomiast nienormalne jedzenie jest wtedy, kiedy kompulsywnie wrzucasz do buzi kaloryczne kąski, po to tylko, aby zabić dręczące cię napięcie. Albo kiedy w jedzenie uciekasz przed problemami. Albo żeby na chwilę oderwać się od świata. No i jedzenie na stojąco też jest nienormalne (albo przynajmniej podejrzane). I wszystkie diety odchudzające, z którymi czuję, że się męczę, albo muszę mocno się kontrolować – to też jest nienormalne.


Na tą chwilę za normalność przyjmuję takie jedzenie, żebym czuła się syta, ale nie przejedzona. Najbardziej odpowiadają mi trzy posiłki w ciągu dnia. Nie chcę kompulsywnie analizować ani kontrolować mojego menu, ale żeby wyznaczyć sobie jakieś mierzalne ramy normalności, to przyjmuję, żeby mieścić się dziennie w granicach 1500 – 2000 kcal. Jeśli dam radę i zjem „tylko” 1500 – waga będzie delikatnie spadała, a jeśli poczuję głód, mogę sobie pofolgować do 2000 kcal – wtedy waga będzie mniej więcej bez zmian. Jeśli dzień wypełniony będzie większą ilością ruchu, to wartości te oczywiście można swobodnie korygować. Wszystko zgodnie z potrzebami organizmu. Byle nie trzymać się sztywno jakichkolwiek chorych ograniczeń. I nie pozwalać się opętać Demonowi zmuszającemu do jedzenia bez opanowania. I nie wpaść w spiralę mocnego ograniczania jedzenia.

Ach, no i normalność to jeszcze zajmowanie się codziennym życiem, obowiązkami, relacjami, dopuszczanie do głosu emocji… A nie tylko koncentracja na wadze.

A w kwestii ruchu to aktywność taka naturalna, dla przyjemności, albo chociaż dla jakiegoś celu, a nie zmuszanie się do czegokolwiek w imię spalania kalorii. Niech to będzie w zgodzie z ciałem i duchem. Tak żebym na łożu śmierci mogła jeszcze wspominać tę cudowną przejażdżkę rowerem przez las albo aksamitny dotyk wody kiedy pływałam w jeziorze. Nie, no kurcze, nie wiem czy łapiecie o co mi chodzi. Nie chcę zapieprzać na bieżni na jakiejś śmierdzącej siłowni z licznikiem kalorii w ręku. Chcę się cieszyć życiem. Tak naturalnie. A nawet zwierzęco.

Ach, no i normalność dla mnie jeszcze często objawia się… poczuciem przyjemności. Takiej przyjemności, która rozlewa się ciepłem od serca po całym ciele. Nie sposób pomylić jej z czymś innym. To jest taka przyjemność, jaką czujesz, wcinając ulubiony chleb z pomidorem i cebulką kiedy jesteś głodna, ale której nie poczujesz, zapychając się chipsami z majonezem kiedy masz doła.


Nie, no w teorii wydaje się proste…
Bo teorię to ja mam dobrze opanowaną.


PORA ZACZĄĆ TRZEŹWIEĆ. Od teraz, a nawet od przedwczoraj – ma się rozumieć!


Proszę wspierajcie mnie, bo bardzo tego potrzebuję!!!