Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jedzeniowe przemyślenia

Z zębem podziało się źle. Z każdą chwilą stawał się coraz bardziej odporny na tabletki przeciwbólowe. W końcu o drugiej w nocy obudził mnie silny, pulsujący ból szczęki, a przy okazji mdłości i zgaga spowodowane najprawdopodobniej różnej maści przeciwbólowymi tabletkami. Do tego rano doszło poczucie niewyspania. Koszmarna mieszanka.

Dopiero w takiej konfiguracji mogłam poczuć wyraźnie, jaką rolę w moim życiu pełni JEDZENIE. Jest niczym balsam na obolałą duszę i obolałe ciało. Połykając kolejne kęsy czułam wyraźnie, jak koją ból i dają przyjemność. Lepiej niż silne lekarstwa czy uścisk drugiego człowieka. Tak, to naprawdę takie uczucie, jakbyś na bolące, rozpalone gardło lała chłodny, gęsty, smaczny słodki syrop. Czysta ambrozja.

Nadal jem tyle, ile założyłam, że będę jadła. Bacznie obserwuję swoje ciało i wciąż zadaję sobie pytanie: „czy jestem głodna?” „Z jakich impulsów w moim ciele to wynika?” Obserwując siebie widzę, że rzadko kiedy czuję głód. Właściwie, chyba nawet nie potrafię do końca go opisać. Za to widzę, że jedzenie jest dla mnie swoistym źródłem namiętności. Pożądam go całą sobą. Trochę to takie uczucie, jak pożąda się drugiego człowieka. A kiedy planuję je sobie ograniczyć, odczuwam panikę. Nawet robiąc zakupy, często sięgam po coś jeszcze w obawie przed… głodem.

A teraz, kiedy „jem normalnie” (no, w każdym razie „normalnie” w moim rozumieniu), to nagle mam poczucie jakiejś pustki. Brak przeplatających się emocji spowodowanych objadaniem się: przyjemności, poczucia winy, odprężenia i napięcia. I brak emocji spowodowanych odstawieniem jedzenia: rytuału ważenia, lęku przed głodem, głodu emocjonalnego i fizycznego, etc. I nagle jakaś taka pustka bez tego. Bo jedzenie stało się w moim życiu  najważniejsze. Zapełniło wszystkie pustki. Mając problem z jedzeniem jestem kimś. Nie mając go, czuję się jakby czegoś mi brakowało.

Kiedy byłam nastolatką, może i wtedy byłam gruba, ale nie miałam zaburzeń odżywiania. Nie chudłam i nie tyłam na przemian. Po prostu miałam swoją wprawdzie wysoką, ale stałą wagę. Ale wtedy ważni byli rówieśnicy, to, czy będą w danym dniu w tym miejscu, w którym zawsze bywali, czy jakiś kolega zwróci na mnie uwagę a może mi się ktoś spodoba? A może z którąś z koleżanek zrobimy coś szalonego? Stosunki międzyludzkie wtedy jeszcze były ważne. Potem przyszedł czas ogromnej samotności, kiedy moje przyjaciółki wychodziły za mąż, a ja grubaska wciąż pozostawałam sama. Płakałam. Tak bardzo wtedy tęskniłam za bliskością. Tak jak dziś tęsknię za jedzeniem… Co się stało z tymi emocjami sprzed lat? Gdzie się podziała moja potrzeba bliskości drugiego człowieka? Dziś niemal w każdej chwili czuję psychiczną potrzebę jedzenia, mniejszą albo większą. A miłość najpełniej okazuję… karmieniem. Za to prawie wcale nie czuję potrzeby bliskości drugiego człowieka. Raczej boję się, że będę zraniona. Co się ze mną stało?!?!