Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Spadek wagi postępuje :)

Minął mi trzeci tydzień "normalnego jedzenia" (no dobra, PRAWIE normalnego).

Odkąd postanowiłam, że będę jadła jak "Normalny Człowiek" (tzn bez zabraniania sobie jakichkolwiek jedzeniowych przyjemności, ale i bez obżerania się), pozwoliłam sobie między innymi na takie dawno zapomniane luxusy jak:
- wyjście na obiad w restauracji;
- zrobienie sobie sałatki z ananasem (i z majonezem oczywiście!);
- przygotowanie zapiekanego sera camembert (z panierką oczywiście!);
- przynoszenie słodyczy do pracy, dzielenie się nimi ze znajomymi i częstowanie się słodyczami innych;
- zakupienie i trzymanie w domu w kuchennej szafce zapasów słodyczy, oraz częstowanie się nimi jak nachodzi mnie ochota;
- zakupienie i trzymanie w lodówce zapasów ulubionych dodatków jak majonez i dodawanie go do czegoś jak mnie najdzie ochota;
- i wiele jeszcze innych cudownych jedzeniowych zachowań, które do tej pory miałam na liście "zbrodni zakazanych", a na które mogłam sobie pozwolić jedynie w chwilach totalnej utraty kontroli, czyli podczas ataku nawiedzenia przez Demona Głodomorrę.

I wiecie co? Coś mi się wydaje, że jeśli coś nie jest zabronione, to ja nie muszę już tracić kontroli nad swoją paszczą, żeby po to sięgnąć.  Nie wiem czy rozumiecie, co mam na myśli?!?!!? Wcześniej jedynym sposobem, żeby zjeść coś z bogatej listy "zakazanych rzeczy tuczących" (albo tak upokarzająco nazywanych w AŻ "z listy abstynenckiej") było utracić kontrole, wpaść w jedzeniowy ciąg, obeżreć się na zapas (bo niewiadomo kiedy się trafi kolejna okazja). Bo jak "zdrowo się odżywiałam" to zabraniałam sobie wielu rzeczy (oj, potrafiłam być mistrzynią odejmowania sobie od ust!!!). Starałam się trzymać nad sobą tak silną kontrolę, że "na trzeźwo" moje jestestwo nigdy nie mogło dostać tych smaków, o które prosiło. Dopiero utrata kontroli na to pozwalała. A tak, jak coś jest na wyciągnięcie ręki... to potrzeba objadania się mija. Masz ochote to jesz i cześć. Ale potrzebna jest mi do tego świadomość, że W KAŻDEJ CHWILI MOGĘ ZJEŚĆ DOWOLNY SMAKOŁYK.


Mam wrażenie, że takie podejście do jedzenia jak tym razem wymyśliłam, mocno ograniczy napady Demona Głodomorry. Oczywiście, nie jest to rozwiązanie całego mojego problemu z jedzeniem. Jest jeszce zajadanie emocji (patrz poprzednia notka), nieprawidłowe nawyki żywieniowe, brak ruchu. Nad tym wszystkim czeka mnie jeszcze sporo pracy, ale bardzo dużo mi daje takie podejście, jakie wymyśliłam sobie w tym miesiącu - "normalne jedzenie". Na jak długo pomysł się sprawdzi - to się okaże.

Póki co od 1 października na wadze jest mniej o 2,7 kg. Niewiele, ale zawsze coś. W końcu lepiej mały spadek niż mały wzrost (a tego w tym roku miałam w nadmiarze). Obwody bioder i brzuszka też się zmniejszają. No i napady obżarstwa i „jedzeniowe ciągi” ustały, a to naprawdę ogromna ulga – wolność od tego paskudztwa! Wolność do jedzenia jak normalny człowiek – bezcenne!

Alleluja i do przodu!!!