Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szczęśliwa jak dziecko!!!

Kiedy się odchudzałam, zawsze towarzyszyło mi poczucie straty, ograniczenia, braku. Jadłam za mało. Wszystko sobie wydzielałam. A to co pozwoliłam sobie zjeść, to i tak przeważnie nie było wcale smaczne, bo „odchudzone” na siłę. Wyznaczałam sobie co należy, co powinnam, czego nie wolno a co trzeba. Same zakazy i nakazy. Gorzej jak w więzieniu! Z tego powodu nieustannie przeżywałam męki i odczuwałam smutek. Oczywiście, nie dopuszczałam do siebie, że mam doła z powodu jakichkolwiek chorych jedzeniowych ograniczeń. Nie, po prostu miałam obniżony nastrój, i uważałam że świat jest zły. Choć czasem waga spadała, naprawdę nie byłam z tym szczęśliwa!!!

Człowiek nie jest silnikiem do którego wrzuca się określone paliwo i odjazd. Jedzenie w życiu człowieka pełni masę różnych funkcji (oprócz funkcji paliwa). Jest źródłem przyjemności (tak, to ważne!), daje poczucie bezpieczeństwa, pomaga budować więzy międzyludzkie. Logiczne więc, że po pewnym czasie takich ograniczeń, jakie ja sobie narzucałam (bo w jakieś popierdolonej gazecie, albo w popierdolonym artykule przeczytałam że „tak się powinno”, albo dietetyczka mówiła że „tak trzeba”, a ja przecież chciałam perfekcyjnie się stosować do nakazów) nie wytrzymywałam i następował zwrot w drugą stronę. Zakazy zostały złamane, uciekałam z więzienia. A co mi tam! Zaczynałam się objadać.

Kiedy objadałam się jak ta przysłowiowa świnia, towarzyszyło mi ogromne poczucie winy. Tak ogromne, że psuło radość ze wszystkiego innego na świecie. Te wrzucane hurtowo do ust jedzenie nawet nie miało prawa mi smakować, co to, to nie, żadnych przyjemności. Czysty kompulsywny odruch i na tym koniec. Naprawdę koszmar!!! A do tego ten szybki przyrost wagi. Trzeba się odchudzić. Koniecznie. Od jutra głodówka!

I tak żyłam przez długie lata na przemian w poczuciu winy, smutku, poczuciu krzywdy i złości na siebie. Ciągle czułam, że jestem nieszczęśliwa. Nie pamiętałam już innego świata!


Od kiedy postanowiłam jeść normalnie, wsłuchiwać się w swoje ciało, pytać siebie „czego Ci potrzeba”, a zwracać tylko uwagę na to, żeby kompulsywnie nie zajadać emocji i nie przekraczać za bardzo kaloryczności – jedzenie stało się źródłem PRZYJEMNOŚCI. To takie zajebiście cudowne uczucie, kiedy czeka na Ciebie pełna micha smakowitego jedzonka, które sama sobie na ten moment przygotowałaś, zgodnie z własną zachcianką. No chyba że masz ochotę iść do restauracji i wybrać gotowy smakowity kąsek – ależ proszę bardzo! A kiedy weszłam do sklepu i uświadomiłam sobie, że cała lada pełna lodów należy do mnie i mogę sięgnąć po którego zechcę, to poczułam się tak szczęśliwa jak w dzieciństwie, jak w czasach gdy miałam 5-6 lat i jeździłam z rodzicami do Władysławowa nad morze. Tak tytułem wyjaśnienia: Władysławowo jest dla mnie absolutnym synonimem szczęścia, z nim wiążą się najpiękniejsze moje wspomnienia z dzieciństwa, więc jeśli coś porównuję do radości przeżywanej w tym mieście, to jest to naprawdę WIELKA RADOŚĆ i SZCZĘŚCIE. Tak, świadomość, że mogę zjeść co chcę i kiedy chcę jest cudowna. Wraca mi dawno utracona radość życia. Brakowało mi tej beztroskiej przyjemności z jedzenia, a teraz chłonę ją niczym małe dziecko. Nie potrafię tego opisać, bo brak mi słów. Ale jest we mnie tyle radości, że czasem idąc ulicą mam ochotę podskakiwać jak mała dziewczynka. A dziś po śniadaniu aż popłakałam się ze wzruszenia, taka czułam się szczęśliwa po… misce jajecznicy i kanapkach z ogórkiem! :)


Ludzie, jedzenie to najfajniejszy wynalazek na świecie!!!

A, i żeby nie było… Myślicie, że teraz wynoszę ze sklepu po pięć pudełek lodów i zjadam je zaraz pod sklepem? Nic z tych rzeczy! W mojej spiżarni mam schomikowanych trochę słodyczy, trochę smakowitych acz „tuczących” dodatków do kanapek, ale i ulubione warzywa i owoce. Na wszystko jest czas i miejsce.

Jasne, że się kontroluję. Cały czas pytam samą siebie „jak się masz?”, „czego Ci potrzeba?”, „czy naprawdę musisz teraz zjeść tą czekoladę, a może tylko coś Cię stresuje?”, „co Ci dolega?”, „jak mogę Ci pomóc”.

I wiecie co, czuję się tak jak kierowca, który ledwo co nauczył się prowadzić samochód, wciąż jeszcze mocno musi kontrolować swoje ruchy i reakcje w aucie, ale po raz pierwszy w życiu sam wjeżdża na wielką autostradę i… jedzie jak wszyscy inni!!!


W notce udział wzięli:
- Lody w sklepiku niedaleko mojego domu: patrz cennik na ladzie;
- Jajecznica z cebulką i kanapki: 2,39 zł.;
- Poczucie szczęścia: BEZCENNE!!!