Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Takie tam filozofowanie

1 lipca. Za mną 39 dni odchudzania.
Na wadze dziś 82,6 kg. Jestem szczuplejsza o 5,4kg. Wymiary ud / talii / brzuszka pozmniejszały się średnio po 2-3 cm.
Czuję niedosyt... Wydaje mi się to mało…

Z drugiej strony… Co by było, gdybym te 39 dni temu nie zaczęła się odchudzać?

Od grudnia tyłam w tempie 2 kg na miesiąc. Gdybym 23 maja nie powiedziała „dość!”, całkiem prawdopodobne, że dziś ważyłabym 91 kg!!!

Kolejny zysk to moje rowerowe i piesze wycieczki przez las. Zauważam, że stają się uzależniające. Wybijają mnie z bezproduktywnego zamartwiania się o byle co i wyrzucania sobie wszystkich życiowych błędów. Poznaję nowe rejony, podziwiam widoki, opracowuję trasę i siłą rzeczy wpadam w „tu i teraz”. Dla kogoś, kto zajada emocje (a emocje przecież biorą się z tego o czym myślimy) to prawdziwe wybawienie.

No i jeszcze to, że w czerwcu miałam dwie jedzeniowe załamki. Jedna trwała tydzień, druga trzy dni. Można je rozpatrywać w charakterze porażki, ale jeśli spojrzeć na to z drugiej strony: dwie załamki owszem, ale po każdej się podniosłam i poszłam dalej. Czyli dwa zwycięstwa nad objadaniem się: przecież przerwałam te ciągi! A bywało w moim życiu i tak, że objadałam się po takiej załamce dalej przez kolejne tygodnie i miesiące…




Patrząc na moją wagę z perspektywy roku, nie wygląda to hurra optymistycznie. Rok temu o tej porze wagę miałam porównywalną. Można by to uznać za jakiś tam sukces, gdybym w tym czasie zajmowała się wszystkim innym tylko nie odchudzaniem i identyczne cyferki na wadze dziś i rok temu wynikałyby z mojej wewnętrznej równowagi jedzeniowej.
Ja jednak w ostatnim roku miałam dwa okresy odchudzania i „dla równowagi” dwa okresy tycia. Czyli masa pracy, zafiksowanie na temacie odchudzania, jedzenia i wagi, wydawałoby się że powinno być mocno „do przodu” a efektów wymiernych w skali roku brak…
Czas, kiedy objadałam się to w sumie pół roku. Czas kiedy się odchudzałam: kolejne pół roku. Kiedy jadłam normalnie? Nie jadłam normalnie.
A co, jeśli za rok napiszę znowu to samo? Jaki sens ma moja praca?  


No i co z resztą mojego życia?
1. Praca w której nie do końca coś „teges”.
2. Związek, który nie posunie się już ani o centymetr do przodu, który wyzwala we mnie więcej emocji trudnych niż przyjemnych, i z którego jednocześnie nie potrafię wyjść, choć nie łączą nas żadne formalne więzy (jedynie zostawione wzajemnie u siebie szczoteczki do zębów).
3. Relacja z tatą, w której walczę o szanowanie moich granic z człowiekiem trudnym nie tylko w mojej opinii i jednocześnie walczę z własnym poczuciem winy, że te granice wyznaczam i bronię. I chęć pomocy staremu człowiekowi, który jednak robi się paskudny przy większości prób emocjonalnego zbliżenia…
4. Życie z dnia na dzień. Brak marzeń i planów na przyszłość, bo nie wiem kim jestem i czego chcę…