Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Błedne koło

Zerknęłam niechcący w archiwalne zapiski programu do liczenia kalorii i... coś mi się kazało zastanowić...
W I połowie sierpnia przez większość czasu dość intensywnie ograniczałam kalorie i dość intensywnie jeździłam na rowerze oraz pływałam.
A w II połowie sierpnia wpadłam w jedzeniowy ciąg, którego przyczyn, jak mi się wydawało, ustalić nie potrafiłam.
Czyżby organizm upomniał się o swoje z nawiązką?
Nawiązka wyniosła 3kg ponad to co na początku sierpnia... (Teraz ważę 85 kg)

I jak tak sięgam pamięcią wstecz, to faktycznie wielotygodniowe a nawet wielomiesięczne jedzeniowe ciągi pojawiały się u mnie po wielodniowych lub wielotygodniowych ograniczeniach kalorycznych (nawet, jeśli było to tak reklamowane tysiąc pięćset kalorii). Często początek ciągu powodowała wprawdzie jakaś przewlekła, trudna sytuacja emocjonalna, ale chyba ZAWSZE taki jedzeniowy ciąg pojawiał się bezpośrednio po ciągu jedzeniowych wyrzeczeń. Sytuacja emocjonalna była tylko zapalnikiem, ale paliwa do głodomorrowego ciągu wydaje mi się dostarczała moja fizjologia: organizm odrabiał straty. Czasem Głodomorra przychodził powoli, niemal niezauważenie, czasem napadał nagle.



Jak wybrnąć z tego pierdzielonego błędnego kręgu?!
Nawet kiedy próbuję jeść normalnie i zgodnie z zaleceniami (2200 kalorii i posiłki co trzy godziny) to i tak zdarza mi się zajadanie emocji (patrz ostatnia notka). Zajadam emocje -> dupa rośnie. Skoro rośnie, to trzeba jakoś chociaż lekko to skorygować. Jak? No albo ograniczam jedzenie albo więcej się ruszam. W obu przypadkach powstaje deficyt energetyczny. Ale wtedy organizm upomina się o swoje i k...wa nadrabiam z nawiązką.
Nadmieniam, że metoda "nie licz kalorii i przestań się ważyć" też powoduje wzrost wagi.

Może spróbuję zmniejszyć te ujemne różnice w bilansie energetycznym, tak żeby były minimalne? Może to coś pomoże?


JAK KIEDYŚ OGARNĘ CO Z TYM GÓWNEM ZROBIĆ, TO SAMA SOBIE NOBLA WRĘCZĘ.