Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Życie na trzeźwo boli.

Moje życie na trzeźwo (bez kompulsywnego objadania się i kompulsywnego odchudzania) jest przerażające.
Totalny chaos, destrukcyjne nawyki, brak większej dbałości o samą siebie fizycznie i emocjonalnie, poczucie samotności i poczucie że sobie w życiu nie radzę, widzenie świata w krzywym zwierciadle… Lęki, fobie, złość, nienawiść i poczucie winy.
Poczucie przytłoczenia.
Codziennie odkrywam coś nowego i patrzę na to moje pobojowisko z szeroko otwartymi ustami.
Jak to wszystko odkręcić? Jak podnieść się z błota? Jaki pierwszy krok? Co najważniejsze?
Zadbałam już o „abstynencję”, ale co dalej?
Dookoła mnie, niczym po wielkiej wojnie, tylko zgliszcza i ogień…


Musiałabym od zera. Usiąść z kartką papieru. Zapytać siebie co jest dla mnie ważne? Powyznaczać sobie cele. Popracować nad nawykami (osłabić te które mi szkodzą, wypracować te które wspierają).

Ciągle jeszcze brak fizycznej i psychicznej siły do działania. Ale rzeczywistość kurewnie boli. Jak nie zażerasz to ból wyłazi na wierzch.



Trzeba jakoś posprzątać w tej Stajni Augiasza.