Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Właśnie zwolnili mnie z pracy.

Wiecie co? 

Dawno nie czułam się tak upokorzona.

Fakt, nie lubiłam tej pracy.

To znaczy, samą jej istotę lubiłam. Nie lubiłam raczej niektórych moich współpracowników, większości dziwnych i pozbawionych wyobraźni pomysłów kierownictwa, wyraźnie widocznych układów i kolesiostwa, chamskich klientów...

Ale jednak byłam tam, przez niemal 4 lata robiłam wszystko najlepiej jak umiałam, i śmiem twierdzić, że byłam jednym z lepszych pracowników; że między innymi dzięki mnie całość jakoś się trzymała. I teraz, w połowie urlopu dowiaduję się, że niestety, ale nie zamierzają przedłużać ze mną umowy (kończy się 30 kwietnia). Wraca laska z innego działu po urlopie macierzyńskim i kobitka, która ją zastępuje, musi wrócić na nasz... już nie mój... dział. Natomiast liczba osób ma być constans, więc kogoś trzeba się pozbyć. I ja wiedziałam, już wcześniej wiedziałam, że jestem pierwsza do wylotu, ze względu na koniec umowy, ale w głębi serca liczyłam, że może jednak pozbędą się jakiegoś mniej wyszkolonego pracownika. Ale nie, przecież lizusów i podpierdalaczy trzeba zostawić...

I jeszcze muszę tam wrócić na trzy ostatnie dni po urlopie, na 5:20... Pani zastępca kierownika, która mi telefonicznie przedstawiła, jak się sprawy mają, przezornie zapytała, co z tymi dniami (ostatnio zwolniona dziewczyna poszła na dwutygodniowe zwolnienie lekarskie), ale po pierwsze ja mam klasę, a po drugie nie opłaca mi się tracić 200 zł premii dla trzech dni wątpliwej satysfakcji i bardzo długiej majówki...