Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pamiętać.

Przeczytałam gdzieś że tak długo jesteśmy wśród bliskich jak długo pozostajemy w ich pamięci  i wspomnieniach. Wczoraj pozawoziliśmy wiązanki i kwiaty na groby oraz zapalilismy znicze. Tlumaczylam wnuczkom kto spoczywa w odwiedzanych przez nas grobach. Najstarszy grób dla nich to 6 pokoleń wstecz. Wszyscy nad każdym z grobów razem zmówilismy modlitwę. Wiara pozwala wierzyć w ponowne spotkanie z nimi. Pogoda niestety nie dopisała, było zimno i bardzo duża mgła. Musielismy pokonac w jedna stronę przejazd kolejowy niestrzeżony, bylo dosc niebezpiecznie przy tej slabej widoczności.Dziś jestem w domu z mężem już sama, wszyscy wczoraj odojechali. 7 osób niż zwykle w domu  wraz z dzieciakami to było dość aktywnie i gwarnie. Jak planowałam tak w sobotę przygotowałam potrawy. Nie obyło się bez wpadek. Robiłam między innymi schab w sosie paprykowo śmietanowym i okazało się że mięso po smażeniu śmierdzące. Wsiadam na rower i po nowy do sklepu. Po zrobieniu nowego wyszło nie takie jak zawsze, suche, wiórowate i twarde. Pierwszy raz w życiu tak nieudane. Dobrze że miałam jeszcze inne potrawy. Mąż wrócił że stron rodzinnych po odwiedzeniu grobów późnym wieczorem, nie powiem narobiłam się. Było mi bardzo przykro bo w czasie wizyty synowa strzeliła focha i to nie pierwszy raz. Na moje pytanie czy ma jakieś kłopoty odpowiedziała że to jej sprawa.  Nie pierwszy już raz ustępuje, wyciszam atmosferę ale już jestem tym zmęczona. Wnuczki rosną jak na drożdżach i rozwijają się zdobywając wiedzę w szkole jak i na dodatkowych zajęciach. Dużo w nich radości i beztroski. Serce się raduje. Dziś pójdę na cmentarz w miasteczku w którym mieszkam zapalić znicz mojemu sąsiadowi. Młody człowiek nie podołał prozie życia. Mąż z teściową jedzie na cmentarz do tescia. Jutro ponownie pojade juz sama na groby. Tak bardzo tęsknię za tymi co odeszli.