Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jestem jedzeniocholiczką

Dobry wieczór,

Mam nadzieję, że dla Was lepszy niż dla mnie. 

Przychodzę tutaj z bezradności. Nie wiem jak to jest że robię coś co przyprawia mnie o złe samopoczucie, a nie robię tego co wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Jak to jest? Może ktoś tutaj jest lepszym psychologiem ode mnie, ale czemu dobrowolnie zmuszamy się do cierpienia? 

Z chęci zwrócenia na siebie uwagi?

Z chęci dobicia jeszcze bardziej własnej osoby?

Może jednak przejdę do sedna. Jestem jedzeniocholiczką. Moje życie dzieli się na dwie fazy. 

I faza to faza zdrowego odżywiania, aktywności i ogólnego dążenia do utraty kilogramów. Faza ta charakteryzuje się tym, że myślę wiecznie o posiłkach. Zjem śniadanie, już wyczekuje godziny w której będę mogła zjeść przekąskę, pomimo nie odczuwania głodu, po przekąsce czekam z niecierpliwością na drugie śniadanie. I tak non stop, życie w tej fazie skupia się na jedzeniu. Na ciągłym planowaniu, myśleniu i wyczekiwaniu. 

II faza to faza totalnego obżarstwa. Faza ta charakteryzuje się tym, że ogólne czynności życiowe schodzą na czynność jedzenia- lub inaczej pochłaniania. W tej fazie każda minuta wyczekiwania na jedzenie to wieczność. Zazwyczaj zaczyna się myślami mam ochotę na.... czekoladę/białe michałki/kanapkę z serem. I kończy się na zaspakajaniu tych zachcianek. W fazie tej znajduję się dzisiaj. Mój dzisiejszy jadłospis: owsianka, draże mleczne, 2 drożdżówki z ciasta francuskiego z budyniem, czekolada, lód, orzeszki prażone, łosoś, 2 bułki z masłem serem żółtym i serkiem homogenizowanym. Efekt: ciąża spożywcza, leżenie na kanapie i ogólna beznadziejność. Życie w tej fazie skupia się na jedzeniu.

Wniosek chyba jest prosty do wyciągnięcia. I i II faza skupiają się na jedzeniu. Innej rzeczywistości nie znam. 

Jutro zaczynam. Chciałam napisać walkę. Ale ja już nie chce walczyć!!! Chcę normalnie podchodzić do tematu jedzenia. Być zdrowa i szczupła. Cieszyć się życiem. Nie ograniczać siebie, swoich pomysłów do wiecznych kompleksów i braku pewności siebie. 

Muszę zacząć dbać o siebie dla siebie. Walcząc ze sobą, pokonam kogo, siebie? Naprawdę chcę walczyć ze sobą? być żołnierzem który walczy przeciwko mnie?

Dzisiaj na tyle, do usłyszenia jutro :)