Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mały sukces

Nie wagowy wprawdzie, ale każdy się liczy :) Najtrudniejszy dla mnie czas diety jest zawsze wtedy, gdy odwiedza mnie moja mama. Ona uwielbia rozpieszczać wnuki i nie dosyć, że przywozi zawsze tony słodyczy, to jeszcze szykuje masę pyszności. Ciągle coś pichci, ciągle coś piecze. A to placuszki a to bułeczki a to rogaliczki z dżemem, naleśniki, pierogi, ciasto jakieś i inne cuda wianki. Bardzo mącznie i niestety bardzo pysznie. Wszystko to się zawsze na mnie patrzy i krzyczy: "Zjedz mnie! No weź przestań od jednego nie przytyjesz". Ale czy kiedykolwiek kończy się na jednym? No proszę Cię. Nigdy. Tym razem też tak było z tym gotowaniem, ale dla odmiany potrafiłam sobie odmówić :D Jest to moim małym sukcesem i jestem z siebie bardzo dumna. Taki sposób żywienia panował u nas w domu rodzinnym od kiedy byłam mała. Mąka pszenna typ 450 schodziła u nas w tempie 10kg na tydzień. Dieta uboga odżywczo, za to bogata w kalorie i objętościowo do jedzenia po kurek, no bo jak odmówić sobie 12 pieroga czy 5 rogalika? Pół swojego życia miałam nadwagę. Ale się ogarnęłam w porę (jak zamieszkałam sama :D ). Z tym że miłość do potraw mącznych we mnie pozostała niestety (ah te nawyki wpajane od dziecka). Teraz to dla mnie niepojęte, bo u mnie w kuchni, którą ja prowadzę 1 kg mąki wystarcza mi na czas liczony w dniach lub tygodniach. Serio. U mnie co z oczu to z serca i czesto bywało tak, że jak się trzymałam tydzień, dwa, trzy diety, tak mamusine odwiedziny powodowały jakiś amok i zaćmienie mózgu. Dla przeciętnego czytelnika może wydawać się to dziwne, ale dla mnie fakt, że OLAŁAM MAMUSINE SMAKOŁYKI to cud nad Wisłą i normalnie jestem dumna z siebie 😁 Nie było podjadania, nie było obżerania się. Piąteczka na dobry start i oby tak dalej :)