Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dawno mnie nie bylo

Poczytalam sobie jednak wiekszosc waszych wpisow tych radosnych i tych smutnych. Wszystkim ktorzy maja powody do smutku, zycze zeby sie wszystko szybko poukladalo, tym, ktorzy sa szczesliwi zycze, zeby to doceniali i zeby trwalo to jak najdluzej. A teraz co do mnie.
Jestem chyba w 5 tygodniu diety vitalii, schudlam do tej pory 4,4kg z czego bardzo sie ciesze, szczegolnie, ze w miedzyczasie byly i swieta i smutki zajadane czekolada i choroba, czyli brak silowni. Ostatecznie jednak udalo mi sie utrzymac balans i ide do przodu. Po raz pierwszy od nie pamietam kiedy. Zaczynam czuc sie dobrze w swoim ciele, choc jest jeszcze wiele do naprawienia. Centymetry spadaja (lub ubrania sie powiekszaja przez paczkowanie ;-) ) Znow moge nosic moje ulubione ciuszki...nie wszystkie jeszcze, ale te ktore nadal sa za male juz sie usmiechaja, bo niedlugo je zaloze. W zwiazku z zyciem uczuciowym tez jest dobrze, mielismy co prawda z C. dosc duza klotnie pare dni temu, o mieszkanie, ale juz jest dobrze. Nadal niestey mieszkamy z tesciem i to jest glowny powod naszych klotni. Po ostatniej awanturze, kiedy juz naprawde chcialam sie spakowac i stad wyniesc dostalismy znak z kosmosu, ze nie czas sie rozstawac. Znak ujawnil sie w postaci przypadkowego osobnika plci meskiej, z ktorym C. spotkal sie nastepnego dnia, a ktory wspomnial, ze ma mieszkanie do wynajecia. Jest ono coprawda dosc stare, ale to nie problem. Czynsz do ustalenia. W przyszlym tygodniu mamy nadzieje je obejrzec, mam nadzieje, ze nie jest to ruina. Poki co zyje nadzieja. Oh...duzo nadzieji w tych moich wypowiedziach ;-) hahaha

No dobra, to poki co na tyle, jak bede miala jakies nowowsci to znow sie odezwe. Poki co wracam do swojego niesamowicie nudnego zycia!

Buzka