Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
podsumowanie roku zdecydowanie powinno wygladać
inaczej...

Zdałam sobie sprawę, że właśnie mija rok od kiedy przybieram na wadze...

W lipcu pożegnałam się z drogeryjnym obozem pracy, a w sierpniu zorientowałam się, że rozmiar 38 zaczyna się robić przyciasny. Szybko znalazłam winowajcę - cały czas jadłam tak, jakbym następnego dnia miała spędzić 16 godzin na nogach bez możliwości skonsumowania czegoś konkretnego. Wyszło na to, że jem dwa razy więcej niż zawsze, a mój codzienny wysiłek nie był nawet 1/5 tego z tego, co wymagała ode mnie praca...

Szykowałam się na wrześniowy ślub, więc wiadomo - starałam się opamiętać, ogarnąć to co przybyło - wtedy jeszcze miałam nad tym wszystkim kontrolę.
Po ślubie tradycyjnie wybraliśmy się na Przełom Dunajca, z którego wróciłam z kontuzją jednej nogi, i głęboką raną na drugiej. Zalecenie - siedzieć w domu przez miesiąc.

A pieniążki zaczęły się kończyć (odchodząc z pracy wyszłam z trzymiesięczną pensją, bo udało mi się zerwać umowę za porozumieniem stron, a kierowniczka nie zorientowała się, że mam duuużo zaległego urlopu - musieli mi za ten urlop zapłacić ;D) No, ale według planu do tego czasu to ja miałam już pracować, a tu lipa... areszt domowy. Nosiło mnie strasznie, tym bardziej, że nawet do sklepu nie wychodziłam :/ Zaczęło się robić zimno, o wychodzeniu w klapeczkach mogłam zapomnieć - zresztą, wyobrażacie sobie kandydata, który przychodzi na rozmowę w letnich klapkach? Co ciekawe, kontuzja przestała mi dosyć szybko przeszkadzać, nie była też poważna, jednak z połączeniem z raną drugiej nogi (na ścięgnie Achillesa) było to wystarczająco uciążliwe i dyskomfortowe.

Zbliżał się listopad, włożenie butów było już możliwe, zignorowałam resztkę strupa i postanowiłam się przejść. Efekt? Popękany strup, który "pocharatał" nieco zagojoną już ranę. Znowu musiałam trochę odczekać....:/

W tym czasie byłam już ostro (jak na mnie) utyta (rozmiar 42). Myślałam intensywnie o diecie, ale nie byłam gotowa do jakichkolwiek czynów. Po raz pierwszy zaczęłam walczyć na serio 17 grudnia. I szło mi dobrze, ale zaczęły się problemy rodzinne... Poróżniłam się z siostrą, dowiedziałam się jaką mam opinię w rodzinie, generalnie większość relacji się posypało... To chyba wtedy zaczęło być depresyjnie... Dopadła mnie niemoc. Czułam się strasznie niepewnie. Nie interesowałam się pracą, sobą... znowu się zaniedbałam...

Podniosły mnie nieco Vitaliove znajomości. Tak od lutego było różnie, raz mogłam góry przenosić, innym razem chciałam przeleżeć cały dzień pod kocem.... Dzisiaj z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jest już dobrze :) Do tej pory nie rozumiem większości moich stanów z całego roku. Czuje się inną osobą, mam wrażenie, że wszystkie wspomnienia pochodzą z jakiej dziwnej książki....

Teraz muszę wymyślić jak podziękować mężowi i teściowej za niesamowite wsparcie, gdy było bardzo źle. Gdyby nie oni, ten "dziwny stan" mógłby trwać jeszcze dłużej. Tyle oni :) Teraz ja muszę się uporać z fizyczną konsekwencją ubiegłego roku.

I już się nie boję :) Wróciła mi pewność siebie:) Jeśli teraz zawiodę, to przez lenistwo, a nie przez paraliżujący strach przed wyjściem z domu.

Normalnie wyszła mi z tego jakaś spowiedź ;) Kto doczytał do końca to wie już o mnie wszystko ;) Terapeutycznie rzecz ujmując, oficjalnie stwierdzam, że ten rozdział jest zamknięty. Niniejszym wpisem do Pamiętnika dokonałam katharsis :)