Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
bardzo małe kroki

Bo czas przecież i tak upłynie...

Ciągle mam mentlik w głowie. Zbyt dużo analizuję i skupiam się na rzeczach, na które nie mam wpływu. Zapętlam się we wszystkim, przeżywam, a i tak gucio z tego wszystkiego wynika.

Próbuję się skupić na tym, na co faktycznie mam wpływ, chociaż za bardzo na tym polu nie idzie poszaleć. Pewnie dlatego wolę analizować po raz enty, jak to dziwnie się wszystko ostatnio układa. Ten galop i chaos myśli dziwnie wypada przy zewnętrznej, totalnej stagnacji. I chociaż przecież nic nie robię to gubię się strasznie w chceniach, powinnościach i szarej codzienności. Do wpisu siadam nie wiem który to raz... Za każdym z nich wychodzi z tego dziwny bełkot, niezrozumiały nawet dla mnie.

Dlatego postanawiam pisać codziennie. Może w końcu uda mi się to wszystko ułożyć. Pamiętnika nie zamykam, bo może okaże się, że ktoś miał podobne doświadczenia? Nigdy nie pogardzę dobrą radą, ani też krytyką, że znowu zapętlam się do kwadratu i czas zluzować ;)

No i przede wszystkim czytają mnie cudowne osoby, które w najmniej oczekiwanym momencie potrafią podnieść na duchu na maksa. Jesteście wspaniałe! Nie zmieniajcie się! 

A na czym polegają wspomniane małe kroki? Dosłownie na krokach :) Przestałam się przejmować, że pewnie dziwnie będzie wyglądało, że łażę sobie wzdłuż ulicy w te i wewte. Robię w ten sposób szalone 4 km dziennie ;D Dłuższe dystanse są na razie niekomfortowe, zatem zostaje mi ta nieszczęsna ulica... Zamówiłam też dzisiaj rotor (taki rehabilitacyjny rowerek składający się z samych pedałów). Liczę, że pomoże mi zadbać o stawy.

Ciągle nie umiem ułożyć diety tak, żeby z przyjemnością i bezproblemową ją kontynuować. W tej chwili już nawet nie o kilogramy się rozchodzi, a o zdrowie, a ja jak ten ostatni dureń uciekam w słodycze. Czas z tym skończyć. Jutro pociągnę ten temat, albo o czekających mnie wizytach lekarskich... Chciałabym przyjąć strategię - jeden problem na raz/jeden dzień/wpis na Vitce ;]