Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
myślałam, że same to sobie robimy

Ale chyba ogromna w tym zasługa ludzi nam "życzliwych". Przejmujemy się swoim wyglądem (pod względem wagi, siwych włosów, noszonych ubrań...). Podczas spędu rodzinnego zobaczyłam to jak na dłoni chyba tylko dlatego, że to nie ja byłam pierwszym celem (a raczej ofiarą) troski i dobrej rady. Szwagierce się trochę utyło. Serio trochę. Na tyle, że widać, ale nadwaga to chyba jeszcze nie jest. Dziewczyna nie zaklina rzeczywistości, nie robi z siebie baleronu, wymieniła garderobę i wygląda obiektywnie dobrze. Przytyła też nie sobie a muzom, a przez wdrożone leczenie. Nie nasze miejsce wnikać w coś, o czym sama nie mówi, ale jej własnym rodzicom nie przeszkodziło to w załamywaniu rąk i rzucania dobrymi i oczywistymi radami. Także jakby o tym nie wiedziała, poinformowali ją o tym, że tyyyle utyła i natychmiast ma się tym zająć, bo jej się wymknie spod kontroli. Tak to sobie cicho obserwowałam, te nawracajace teksty i ton wypowiedzi i tak się dziwiłam brakiem reakcji z jej strony. A potem do mnie dotarlo, jak ja bym się czuła i zachowała w analogicznej sytuacji. Z pewnością uruchomiłoby to chomika we łbie, który jakby wskoczył w ten kołowrotek to za szybko by się raczej nie zatrzymał. 

Co o tym wszystkim myśleć już wiem. W końcu dotarło. Mam nadzieję, że każda z nas będzie umiała nabrać dystansu do takiego gadania.

Co do mnie to dowiedziałam się, że schudłam (wolałabym żeby to powiedziała mi waga, a nie dawno nie widziany członek rodziny 😂). I miałam jedną typową sytuację w rozmowie, jak powiedziałam, że rozważałam szorty na ten dzień, ale się rozmyśliłam (bo jak mam w planach dużo chodzenia ich nie zakładam - obcierające się uda) to mi weszli w słowo "że z pewnością dobrze bym wyglądała" noł koment.

Co do samego wyjazdu, no fajnie było. Jednak wolałabym spotykać się z nimi częściej, a na krócej 🤣 teraz jestem przebodźcowana i zdecydowanie muszę odpocząć.

Waga taka, jak przed wyjazdem (73,7 kg). Mogę się brać za siebie. Dzisiaj jak to po wyjeździe dużo prania i trochę sprzątania. Muszę też podjąć kilka decyzji, bo do moich zdrowotnych bolączek dołączył stomatolog (pospotykamy się trochę, heh) i laryngolog. Chciałam sprawdzić stan zapalny przyzębia, a okazało się, że coś mi radośnie rośnie w zatokach. Miałam już zaczynać szukać pracy, a teraz znowu się waham. Ale z drugiej strony, czy ja będę zdrowsza za kilka miesięcy? Czy warto odwlekać to jeszcze bardziej? No nie. Także na razie ogarniam wokół siebie. Na dniach szukam laryngologa. A w tak zwanym międzyczasie wprowadzam plan przeciwzapalny na 100%. No dobra na 95%. Z pewnością żegnam pszenicę (to nie będzie problemem). Natomiast trochę cukru gdzieś tam mi pewnie wskoczy (np. galaretki owocowe, których mam spory zapas). No i te min. pół godzony ruchu codziennego innego niż spacer, czy rotor. Ugh, dam radę!