Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Rozmowa z Mężem

Piątkowy wieczór zapowiadał się całkiem niewinnie. Mój Mąż korzystając z dnia wolnego wysprzątał całe mieszkanie, więc wieczorem mogliśmy podskoczyć do sklepu, a potem oglądaliśmy TV i relaksowaliśmy się. Nic nie zapowiadało tego co potem usłyszę....

Film skończył się dość późno i szczerze mówiąc byłam już padnięta, a na dodatek ta zmiana czasu nie pozwalała mi dojść do siebie. Koło północy marzyłam już tylko o tym, żeby położyć się do łóżka i zamknąć oczy. Wtedy mój Mąż zapytał czy on mnie jeszcze w ogóle pociąga? Zdębiałam.... od razu przestało mi się chcieć spać..... to pytanie było początkiem dalszej nocnej rozmowy. Że mało spędzamy razem czasu, bo w poprzednim tygodniu prawie codziennie ćwiczyłam po godzinie i dłużej, a potem jak wezmę przysznic jestem już nie do życia i od razu idę spać. To fakt... mój Mąż parę razy inicjował zbliżenie, ale ja nie miałam ochoty, więc odpuszczał. Doszedł do wniosku, ze może ta dieta, ćwiczenia, ze może narzuciłam sobie za duży rygor. Co z tego, że zrezygnowałam z fitnessu w klubie skoro w domu też jestem niedostępna.... On naprawde rozumie, ze to wszystko jest dla mnie bardzo ważne i dłuuugo mnie wspierał, ale chyba już stracił cierpliwość do tego mojego bzdurnego dążenia do ideału. Tak BZDURNEGO!

Prawie się rozpłakałam.... Nie dlatego, ze obawiam się, że mnie zostawi.... dlatego, że ma rację.... Od jakiegoś czasu moje wszystkie myśli, starania, siły koncentruję wokół diety, ćwiczeń, spadających cm czy kilogramów. Nic innego nie zaprząta tak mojej głowy.

Potrzebowałam czasu do namysłu, ale chyba się opamiętałam. Ustaliliśmy, że na tygodniu ćwiczę we wtorki i czwartki, a w weekendy w niedziele - pod warunkiem, że nie będziemy w tym dniu np. razem biegać czy pójdziemy na rower (co mamy w planach jak tylko przyjdzie wiosna). Sobotę ustaliliśmy dniem relaksu i wiecie co? Pomógł mi ten dzień - wieczorem nabrałam ochoty na figle. W niedzielę też- mimo, że ćwiczyłam!

Przyznaję się bez bicia - przesadziłam... zwłaszcza, ze tak naprawdę kolejne stracone kilogramy nie czynią mnie szczęśliwszą. Magiczna granica 54 kg to tak jak z przekroczeniem 18-lat - młodemu człowiekowi wydaje się, że jak już będzie dorosły to zmieni się nie wiadomo ile w jego życiu, a tak naprawdę poza możliwością wyrobienia sobie dowodu życie toczy się dalej i nic się nie zmienia. Tak samo jest z tymi kilogramami - wydawało mi się, że jak będę szczupła to będę bardziej pewna siebie, będę bardziej świadoma swojego ciała, a tak naprawdę nic się nie zmieniło... poza tym, że panikuje przy okazji każdej dodatkowej kalorii, która pochłonę. Psychicznie nadal jestem tą dziewczyną ważącą 78 kg.