Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
A Post dopiero sie rozpoczal...

a u mnie, juz pierwsze oznaki "podlamania"! A taka radosc mialam w sercu na ten nadchodzacy Post! Wszytsko , co bylo w planach- mialo byc takie proste do osiagniecia! No, to wlasnie...pcham ten kamulec pod gore, a ciezko mi! No, to juz mi sie nosek utarl, na samym starcie..Nie, zebym juz zdazyla "zlamac" male postanowienia, ale jak ja z nimi "dyskutuje", kiedy mam na cos ochote, to wkladam swo caly rozum, ktory podsycany (nie wiadomo skad) "nowo-odkrywczymi pomyslami,  podszeptuje mi, ze przeciez "nie musze sie meczyc, bo nie jestem   a   z     t  a  k      s l  a  b  a !  No, i tu moja cala slabosc lezy...Musze wtedy, zadac sobie bardzo podstawowe pytanie: co? , jak?, dlaczego?, a potem, juz znam cala prawde...no, i wtedy zaczynam czuc prawdziwa wscieklosc! Bo, musze od nowa wybrac! Nie ma miejsca na zarty, oszukiwania sie...Albo, albo...
    A co z nowosci? Otoz,  juz nie mam pracy jako monitorujaca Dzieci w szkole! No, coz, znaleziono kogos, kto mogl wziac caly etat, piec dni w tygodniu, wiec, coz, ktoz mnie by pytal ( w takiej sytuacji?) o zdanie?. Totez, gdy w dwa dni pozniej, dopadla mnie jedna z dziewczynek, ktora (rowniez ) podlegala mojemu "podgladowi" i powiedziala, ze teskni za mna...Wzruszylo mnie to bardzo...A, jeszcze bardziej, gdy nastepnego dnia, odbierajac corke ze szkoly - spotkalam Sharifa (rozrabiaczka!), ten wprost rzucil sie w moje ramiona, mowiac ze juz jeste dobry! Obiecalam - wiec -odwiedzic moje Dzieci w przyszlym tygodniu, i zaniesc Im cos "od siebie"... Swoja droga, to nie jestem taka pewna swojego zwyciestwa nad zewem natury Sharifa, ale, przynajmniej teraz, to nie zalicze tego jako "wpadki", bo, poprostu, do niej nie doszlo (Dobry Bog nie chcial najwyrazniej mnie pognebic w moim ewentuwlnym fiasku wychowawczym, lub - co  prawdzie bardziej podobne-dal mi do zrozumienia, ze przeciez mam swoje "ancymony" do wychowania!) Ano, i tak sie toczy zycie, dzien po dniu...