Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Plebania" czIV, czyli lekcja pokory...

Coz to za dzien dzisiaj byl! Za oknem - lalo jak z cebra, a mnie z oczu - chyba nie mniej - lez splynelo...Nie, zeby jakis dramat, chyba bardziej -przewrazliwienie, bo jak to okreslic?
   Otoz, wczoraj bedac na Plebanii, mialam miedzy innymi obowiazkami - rowniez obowiazek wyprania obrusow, co dla mnie nie jest wielkim wysilkiem, bo w koncu to pralka pierze, a nie ja....
No wiec, wrzucilam ja te obrusy do pralki, bo tylko na to mialam czas - posrod innych obowiazkow, a one sie praly...Wysluszylam  w suszarce, normalna kolej rzeczy.. Ale, szczeka mi opadla, gdy wyjelam je, bo zobaczylam, w jakim (wciaz brudnym!) stanie one byly! Bo, gdybym byla w domu, mialabym wiecej czasu, to po pierwsze-przed wrzuceniem do pralki - porzadnie  bym je  wymoczyla w srodkach wybawiajacych plamy, potem, jeszcze recznie cos bym tam sprobowala zrobic, a na koncu-wrzucilabym do maszyny, i jazda! No, ale , to byloby w domu, a na Plebanii-nie mam na takie "troskliwosci" czasu, no i efekt byl oplakany (mojego prania). Dzisiaj, gdy przyszlam na "dokonczenie" swojej wczorajszej pracy, zauwazylam, ze moj Boss cos malo sie odzywa, ale, zrozumiawszy, o co idzie, wzielam sie zwawo do roboty!
Gdy zeszlam do kuchni, by przywitac sie z Paula(Pania gotujaca na plebanii), Ona jakos tak "obco" na mnie popatrzyla, ale, ze juz przyzwyczailam sie do Jej (czasami takich) spojrzen, nie przeczuwalam niczego zlego...Ale sielanka spokoju sie zaraz miala skonczyc.  Paula zwrocila mi uwage, ze nie sortuje prawidlowo smieci na te do przetworzenia, i te - na calkowity odpad...Staralam sie Jej wytlumaczyc, ze czynie to, ale nie przekazuje "oficjalnych , zaufanych-chyba-poufnych" listow, ktore sa wyrzucane do kosza na smieci, do kolejnego przetworzenia, bo moze to-mimo wszytsko - dostac sie w "obce  rece", i dlatego spora czesc tej "literatury" wyrzucam do smieci...Na nic sie to zdalo, Ona zakonczyla rozmowe, ze Ten Pan, ktory sie pakowaniem "odpadow" plebaniijnych zajmuje - ma juz dosyc mojego zaniedbania, i kazal mi zwrocic uwage...No i Ona to uczynila. Alez mnie zapieklo, do zywca! Bo przeciez, zadna to przyjemnosc, gdy sie "obrywa"  uwage? Pozatym, co tu najwazniejsze, przemyslanie to czynilam, wiec czulam sie "pokrzywdzona" w ocenie mojej pracy! (Teraz, jak sobie pomysle, to przychodzi mi na mysl, ze gdyby byly jakies "tajemnicze papiery", to przeciez w biurze sa "siekaczki", ktore wlasnie sluza do calkowitej utylizacji tychze!). No, coz, Paula miala racje, definitywnie! Co za porazka! A ja myslalam, ze robie wszytsko "naj"!
   Przygod dnia dzisiejszego - nie koniec, o nie!
Otoz, przebiegajac kolo jadalni, zauwazylam Paule  szeptajaca po  wlosku do mojego Bosa, ze zle wykonalam robote (pranie obrusow), czego nie zrozumialabym, gdyby nie rzucone na stol owe (niedoprane) obrusy, i jakas "tajemniczosc calego dialogu, nie wspominajac o klopotliwej minie Szefa, ktory zapewne przyobiecal zwrocic mi uwage na ten szczegol.
    No, teraz, to naprawde czulam sie jak zmiazdzona mrowka pod buciorem harcerskiego trepa!
Nie wspomne o salwie mysli i  odczuc jakie pojawily sie w mojej glowie na temat Pauli! Jak Ona mogla! - krzyczalam w myslach! Czyz nie mogla do mnie z tym przyjsc? A , Ona , tak za plecami! Alez paskudna Ona! Tak, tak wlasnie pomyslalam...
    Potem, wziawszy sie za odkurzanie, zaczelam rozmysliwac cala ta zaszla sytuacje...Bylo o czym!
    Z bolu i z zalu do Pauli, ze tak poza plecami do mnie "nadaje", plynely mi lzy jak deszcz z rynny! Alez sie rozczulilam nad soba! Tego wlasnie bylo mi trzeba, jak plaster miodu na skolatana dusze - lez, oczyszczajacych, przebaczajacych, wszytsko-rozumiejacych....
     I juz wiedzialam, co musze zrobic ...Musze przebaczyc! Malo tego, musze  z r o z u m i e c   motyw postepowania Pauli! To -akurat - nie bylo trudnym zadaniem. Otoz, Paula, jest rowniez - jak ja - pierwsza generacja emigracyjna w Kanadzie. Pomimo, ze jest pare lat starsza, i wiele lat dluzej ode mnie w Kanadzie, zna jezyk angielski slabiej, chyba dosyc sporo - slabiej...Ale,  uczciwie pracujaca na Plebani juz jakies 12 lat (jesli nie wiecej). Ustanowila swoja wartosc na tej palcowce swoja ciezka praca i doswiadczeniem dobrej gospodynii. Spotykalo (i spotyka) Ja ze strony ksiezy - uznanie za Jej trud, za Jej umiejetnosci bycia w kazdej sytuacji  "na pomoc", ale tak jakby w cieniu, nigdy nie narzucajaca sie swoim pracodawcom...
   No, a ja? Kimze jestem ja? Dwa miesiace temu, wpadlam z hukiem na plebanie, i juz zaczynam byc "zauwazana", na tyle, ze pozwalam sobie na coraz luzniejsze dialogi ( bo mam lepszy jezyk angielski? nie, nie tylko, bo ksieza mowia po wlosku, czego ja nie umiem,  ale Paula-tak!).To tak, jakbym "podwazalaa" waznosc Jej Osoby...Tak Ona mogla to odebrac...Rzeczywiscie, zaczynam sobie na nazbyt wiele...Chyba tak. Teraz juz wiem, musze postarac sie o pokore, pokore wobec Wszytskich wokol, wobec ich potrzeb(nawet , jesli bylyby to bardziej emocjonalne, niz fizyczne). No, bo, tak sobie mysle, Paula, juz bedzie na Plebanii "dozywotnio", chyba, a ja? Nie zamierzam tam tkwic do smierci,  ale "przetrwac" do jakiejs bardziej stabilnej pracy...Wiec, po co mam zmieniac bieg rzeki, jesli jej nurty uksztaltowala natura przez wieki? Tylko, by "zaistniec", pokazac sie , ze jestem , i  nalezy mi sie z tego powodu wielki poklon? Czyli, moje "ego" sie odezwalo, ciagle -niezaspokojone, ciagle , zadajace ofiar, wszytskich, ktorzy mi sa "po drodze"...Coz za egoizm! Boze moj Drogi - Ty to widzisz, i nie grzmisz?!  Nie, w zamian , dales mi chwile, w ktorej slucham piosenki, o tym , ze jestem dla Ciebie najwazniejsza, ale to "tylko miedzy nami", a na zewnatrz, dla swiata - mam sie umniejszyc!  O, jakze to trudne zadanie! Zadna dieta sie z taka walka nie rowna! Wiec, z wysuszonymi juz lzami , ide  do Pauli, (wciaz walczac z ochota na zemste!),  p o k o r n i e   wyjasniam, ze probowalam (za drugim razem) zrobic wszytsko, by plamy z obrusa wybawic, ale nie do konca sie udalo, wiec, moze wezme te obrusy do domu, i w domu sie nad nimi poznecam?  Nie, Paula kazala mi je zostawic, bo byly juz w wystarczajaco dobrym stanie, by zalal je kolejny sos pomidorowy - przy lada okazji...
    Tak, duma mnie rozpiera, bo udalo mi sie raz - pkonac siebie! No, tak, tylko ja juz tyyyyle dni zyje na tym swiecie, a tylko nielicznych pare - udalo sie uratowac moja pokorna postawa, ktora byla konieczna!
     Boze, jak ja sie przed Toba wytlumacze z pozostalych "sknoconych" dni, zakonczonych zloscia, zlorzeczeniem, i postanowieniem , ze ja im  jeszcze pokaze?!