Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tak jakoś...

Dzisiaj nie będzie motywacyjnie. Nie będzie nawet wesoło. Jestem bardzo zmęczona . Konsultowałyśmy z dziewczynami zaliczenie na studia , on line. A potem rozmawiałyśmy , długo... I niestety doszłyśmy do wniosku, że trzeba się psychicznie nastawić na to, że będzie susza , będzie drogo, że covid będzie trwał i trwał, tak naprawdę dopóki nie wynajdą szczepionki. A potem będzie dylemat czy się zaszczepić czy nie bo przecież nikt nie wie jak się na to zareaguje. I że być może otworzą szkoły na czas matur i egzaminów ale jest duże prawdopodobieństwo,że niestety będą zamknięte od września nadal bo fale zachorowań będą jak sinusoida . Latem mniej , jesienią więcej więc będą nam popuszczać i zakazywać i znów popuszczać i znów zakazywać , żeby mieć pod kontrolą przepustowość służby zdrowia.

Że może się okazać , że część pracowników nie będzie już nigdy więcej potrzebna, że można przeorganizować pracę już na stałe, że młodzież zaadoptowała się bardzo szybko i już w całości przenieśli swoje życie do netu, że przecież istnieje nawet cyber sex...

I poczułam się jak w jakimś filmie science fiction.. 

A najbardziej mi się zrobiło źle jak uświadomiłyśmy sobie jak bardzo się w nas zakorzenią te wszystkie nawyki mijania się w odległości 2 m, nie witania się... Wszystkie zgodnie uznałyśmy, że jak już nam pozwolą się spotkać na uczelni to będziemy miały opór żeby się przywitać tak jak zawsze , często się " ukochiwałyśmy " ... Że już każdy będzie zawsze potencjalnym nosicielem, i czy szczepionka nas uspokoi... 

Myślę, że my już zawsze będziemy mieć tą rysę w psychice, tak jak pokolenie wojenne... 

Nawyki zgarniania okruszków chleba do kieszeni, czy zjadania wszystkiego z talerza.. 

I zrobiło mi się bardzo bardzo smutno...

I to był taki dzień , kiedy nie chciało mi się jeść i pierwszy raz od 22 lutego nie zrobiłam treningu...

I nie będę się zmuszać, dzisiaj muszę posmucić... 

Bardzo bym chciała już móc jechać do domu....