Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powrót smoka po prawie 1,5 roku, czyli jak
zaprzepaścić wszystko, co się osiągnęło

Jakby to powiedzieć? Zawstydzona, zmęczona, wkuta i skruszona wracam. Minął rok i cztery miesiące, odkąd pisałam ostatni raz. Ale nie tylko pisanie zaniechałam. Zaniechałam siebie, swoje ćwiczenia, swoje diety, nadzieje. Nie dokończyłam swojego dzieła. Mało tego ....., urosłam do rozmiarów, w jakich widziałam siebie w 9 miesiącu z moją najmłodszą córką. Moja waga po świętach pokazała 97,5 kg. Takiego wyniku nie osiągnęłam jeszcze nigdy w stanie pozaciążowym. Tak, wiem, myślisz sobie: "Zal mi jej". Jak można się tak załatwić?!" Nie mam nic na swoją obronę. To nie ma znaczenia, że miałam problemy zawodowe, że nie radziłam sobie w relacjach ze współpracownikami, że jadłam jak Burek przy budzie raz, a "porządnie" i to od godziny 15 zaczynając, a kończąc krótko przed snem. Jadłam i płakałam, płakałam i jadłam. Przy każdym kęsie miałam wyrzuty sumienia. Potem było już tylko gorzej. Stawy zastane, brzuch wydęty, ciężki oddech po wejściu na górę, bolące nogi, jakieś popękane naczynka na łydkach, ale co najgorsze, przez rok nie stawałam na wadze. Wiedziałam, czułam, że tyję, ale niczego nie robiłam. Dziś odważyłam się odszukać swoje konto na Vitalii. Przestawiam się, mobilizuję i od tygodnia zmieniam powolutku swoje stare przyzwyczajenia. Na nowo. Spróbuję jeszcze raz. Obecnie jestem głodna, tzn. mój mózg jest głodny, bo o tej porze codziennie zajadałam coś, cokolwiek, np. batoniki, kanapki, resztki obiadu. Wy wszystkie jesteście już pewnie piękne i szczupłe, ja cięższa o 11 kg. Mój mąż musi mnie bardzo kochać. Jeszcze mnie nie zostawił.