Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nieszczęśliwam głęboko...

... i nawet nie chce mi się zastanawiać dlaczegóż tak się dzieje. Stan ten trwa od ładnych kilku i dni i nijak przejść nie chce. Albo choram - ale trzymam się, bo wszyscy dookoła chorzy i ja "nie mam czasu" na chorowanie. Albo zmęczonam. Albo serotonina mi szwankuje. Albo hormony tarczycowe i pozostałe szaleją. Albo zestresowanam. Wszystko jakieś takie do rzyci, że tylko siąść i płakać.

Choróbska się nas ślicznie trzymają - Gajol już po antybiotyku. I moim megawkurwie - chciałam wezwać lekarza w zeszły poniedziałek, ale "nie, bo nie - bo lekarz nic nie pomoże", grrr.... Dopiero w czwartek lekarz oblukał zawalone mężowskie gardło i od czwartku dopiero mąż ów antybiotyk przyjmować zaczął. A mógł wcześniej ozdrowieć... Zochacz w trakcie antybiotyku - też angina (39,1 też było i to nie raz :(). I - trzymajcie kciuki - nic się po Klacidzie złego nie dzieje. Pomijając "bziusiek boli" i delikatną biegunkę. Ale przynajmniej nie jest to zapaść, czy ataki agresji albo paniki i halucynacje... Oszukuję dziecię wciskając mu przeróżnymi sposobami probiotyki. Na ogół nieskutecznie - dlatego boli brzuszek :( Wojtas ma kaszel w wersji de luxe, jedzie na Eurespalu. Ale raczej wesoły i tylko trochę marudny - więc tym razem bezantybiotykowo. Ja tak na granicy - niby zdrowa, ale czuję się nie halo. Ale nie chce mi się na ten temat rozmyślać. Tym bardziej, że ból kręgosłupa w myśleniu mocno przeszkadza.

Zmęczonam okrutnie. A to Gajol chory a to dziecię rzęzi a to płacze, że coś boli a to Mężowisko na noc wyjedzie i bujam się z dwójką dzieciarów płaczących mi naraz w dwóch pokojach. Na chwilę obecną nie wiem, czy bardziej zmęczonam psychicznie, czy fizycznie.

Podły nastrój mogę także zwalić na tendencje depresyjne, które posiadam niestety  a nasilające się jesienią. Swego czasu brałam Coaxil - delikatny on bardzo a pomógł i nie uzależnił. Pobudza wydzielanie serotoniny i zwiększa jej wychwyt zwrotny (na ludzkie: wolniej się ta serotonina wchłania). Może tu jest pies pogrzebany?

Tarczycę zbadać tak czy siak muszę. Może przy okazji zrobię pełen profil hormonalny. Nie wiem jeszcze, na chwilę obecną nawet do endokrynologa nie mogę się zebrać - a iść muszę, bo mam jeszcze USG tarczycy do zrobienia, żeby sprawdzić, jak się czują moje guzki.

Stresa mam - i nawet nie o pracę chodzi. Dzieciaki chorują, Mąż był chory, Mama choruje, opiekunka też niedomaga. Choróbsko dookoła szarpie mi nerwa i nie pozwala wyluzować. A jeszcze w przyszłym tygodniu Maciek wyjeżdża na cały tydzień. Jak ja sobie w nocy z dzieciarami poradzę, to nie wiem - może być lajcik a może być jak ostatnio - każde wyje w innym pokoju a ja latam od jednego do drugiego. Strzelę sobie wtedy w czachę :|

Terapię uskuteczniam. Więcej sobie uświadamiam, ale jeszcze nie jestem na etapie poradzenia sobie z różnymi cosiami. Może tu tkwi problem.

I tak się to u mnie buja. Pozytywy są, a i owszem - ale nie chce mi się dzisiaj o nich pisać. Przygniotło mnie to coś, szare, wielkie i duszące. I zleźć z piersi nie chce.

Buziaki poniedziałkowe.

PS. Tylko nie piszcie, bardzo proszę, "weź się w garść" - kija to pomaga a dodatkowo złości i poczucie winy wyzwala, że nie jestem w stanie... Tak NAPRAWDĘ to ja chciałam sobie w tym wpisie trochę pogadać i poukładać (a pisanie mi w tym pomaga) - na razie nie jestem na etapie "zebrania dupy w troki" i działania. Jeszcze nie.