Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
uwierzyć....wiara, nadzieja, oczekiwanie

i wytrwanie...

Wczoraj na YT obejrzałam kilka filmików dziewczyn,które schudły po 20-30 kg. Opowiadały o swojej walce, diecie, ćwiczeniach, wytrwałości, o tym, jak odmawiały sobie wszystkiego, jak starały się zmienić swój sposób myślenia o diecie...szukałam motywacji, jakiegoś nowego punktu zaczepienia, od którego znowu mogłabym zacząć. Źle się czuję ze swoją wagą- nie będę tego ukrywać i dlatego chcę to zmienić, większość ubrań jest za ciasna i ze szczupłej majrok sprzed 3 lat juz nic nie zostało...wszędzie wszystko się "wylewa", aż przykro patrzyć co zrobiłam ze swoim ciałem...Niewiarygodne jak kilka kilogramów może zmienić ciało, psychikę, nastawienie do życia, odbieranie siebie. Zdałam sobie sprawę, że za każdą kolejną próbą powrotu do swojej wagi jest mi coraz trudniej. Nie potrafię zmobilizować się tak na 100 proc, ciągle sobie coś odpuszczam, a to nie prowadzi do zmiany marnej sytuacji.

To z czym sobie kompletnie obecnie nie radzę to słodycze- rzucam się na słodkie i wszystko bym za to oddała. Wiem jednak, że gdybym wytrzymała 7-10 dni to potem ta ochota by mi minęła i radziłabym już sobie znacznie lepiej...a więc wytrzymać 7-10 dni...

Mam też bardzo rozepchany żołądek i porcje, które zjadam obecnie są dla mnie za małe i co chwilę jestem głodna- efekt jest taki, że co chwilę podjadam...

Moja waga mnie przeraża- jestem po @ więc powinno być wiarygodnie - rano, na czczo, po toalecie 59,5kg

Wczoraj wieczorem się zważyłam i poryczałam- 60,4 kg....

To się wyżaliłam a teraz dzień cały przede mną i szansa na zrealizowanie swoich postanowień. Trzymajcie kciuki.Buziaki