Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Imieninowo.

Cały tydzień był przepisowy no prawie, ale przeginka była w druga stronę. Doktor wskazał deficyt 1000 kcal /dzień, deficyt był co najmniej 1000 kcal a właściwie ani razu nie było 1000 tylko trochę więcej. Tak wychodziło a nie chciałam się wieczorem dopychać. Dzisiaj 13 dzień wszystko ważę i wprowadzam do aplikacji, tworzę swoje przepisy. Wiem ile kcal i jakie macro ma każda z moich zup domowych, tych gotowanych w ciągu ostatnich 2 tygodni. Wiem który posiłek jest u mnie najmniejszy to ... obiad. Śniadanie razem z drugim śniadaniem liczę jako jedno. Czasem jem na raz a czasem rozbijam. Pilnuję macro, przede wszystkim tego aby węgli nie było więcej niż 50%, pilnuję aby białka było pomiędzy 20 - 30 %. Po to aby przy deficycie tracić jak najmniej mięśni a jak najwięcej tłuszczu. Zostało mi parędziesiąt deko aby dogonić pasek ustawiony na 88 kg. Postanowiłam, że po ostatnim skoku go nie podniosę. Więc cisnę. Mam świadomość, że to nie do końca zdrowo. Że powinnam może więcej jeść ale... się boję, że znów stanę albo będę tyć. Póki spada chcę to wykorzystać. Na maxa. 

Mąż kręci głową akceptuje mnie każdym rozmiarze ale ja siebie nie. Oczywiście nie chwalę się w domu wysokością deficytu bo mąż i najstarszy syn od razu zmyliby mi głowę. Mam 172 cm wzrostu, chciałabym ważyć 79 kg. Wiem, że dla niektórych tu to nie do pomyślenia ale mnie wystarczy w zupełności. 

To moja fotka z maja. Ważyłam wtedy 84 kg. O 4 mniej niż teraz.

Więc mam nadzieję, że do poniedziałku dogonię pasek a potem zostanie mi 9 kg. Ale szczerze, już te 84 kg, czyli 4 mniej niż teraz i wyglądam znośnie 😂

Dzisiaj moje imieniny ale, że nie obchodzę to imprezy nie będzie, nie będzie też pokus. Za to wieczorem mąż mnie zabiera na kabaret. Moje dzieci oburzone, że rodzice bez nich wychodzą 😂. Młodsze zostają pod opieką najstarszego, już dorosłego.